Whisper of love( greek version)

Part 1

Ένα νεαρό κορίτσι, γύρω στα 17 ξεκινάει απ' τα ανώμαλα καλντερίμια της μαγευτικής Σαντορίνης. Η ηρεμία επικρατούσε σε όλο το νησί λες και είχε παύση η ζωή. Τα πουλιά σιγοτραγουδούσαν το δικό τους γαλήνιο τραγούδι, η θάλασσα με τη δική της σειρά άφηνε τα κύματα της να αφεθούν ελεύθερα στο ακρογιάλι και η ευτυχία ηχούσε απ' τες φωνές των παδιών. Το νησί σε υπνότιζε με τα μαυγετικά και ταυτοχρόνως παράξενα τοπία, σε απελευθέρωνε απ΄ την θλίψη και σε γέμιζε με θετική ενέργεια. Υπήρχαν γαλακτερά σπιτάκια σε όλο το νησί, σε ένα από αυτά ζούσε και η πρωταγωνίστρια μας.

     Το μελαχρινό πρόσωπο της με τα καταγάλανα σαν της θάλασσας μάτια, το πλαισιώνουν τα ολόξανθα μαλλιά της που πέφτουν καλαίσθητα κάτω από ένα μαύρο καπελάκι, χαρωπό σύμβολο μιας ρόδινης, ξέγνοιαστης ζωής. Τα κατάξανθα μαλλιά της ήταν απαλά σαν μετάξι και έλαμπαν σαν το χρυσάφι στον ήλιο, αυτό έδινε μια παράξενη χάρη στην κοπέλα.

      Ο ήλιος έδυε για ακόμη μια φορά στο ξέγνοιαστο νησί και η κοπέλα ονόματι Κάρολινε, απολάμβανε για μια τελευταία φορά την αύρα της θάλασσας. Ο ήχος της θάλασσας δημιουργούσε αξέχαστες αναμνήσεις και ο αέρας κτυπούσε ελαφρά στα πλούσια μαλλιά της. Είχε πάρει επιτέλους την απόφαση να ξεκινήσει μια νέα ζωή, σε μια νέα πόλη, ανακαλύπτωντας νέα μέρη, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους, κάνοντας νέες φιλίες και αφήνωντας στην άκρη το μίζερο παρελθόν της. Τον θάνατο της πολυαγαπημένης της γιαγιάς και εκείνο το αγόρι, που αγάπησε με όλη της την καρδιά και αυτός την ράγισε σε χιλιάδες κομματάκια. Την πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο, την ίδια της την κολλητή, την Ίριδα. Πίστευε και βαθιά μέσα της αισθανόταν πως πράγματι την αγαπούσε, αλλα ήταν όλα ένα αισχρό παραμύθι. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία που της δόθηκε, αποφάσισε να φύγει, να παει στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει κάτι το οποίο θα της εξασφάλιζε ένα μέλλον και αρκετά χρήματα, όπως της έλεγε η μητέρα της. Είχε ως στόχο και όνειρο να ακολουθήσει την καριέρα του μοντέλου, μολονότι το αγαπούσε τελικά πήγε να σπουδάσει μαρκετινγκ. Την ενθουσίαζε το μάρκετινγκ αλλά παράλληλα ήθελε να ξεκινήσει και ως μοντέλο και ετσι  σκοπεύει να κάνει.

      Οι μέρες περνούσαν σαν νερό μέχρι που έφθασε η μέρα που θα έφευγε. Η μητέρα της  συγκινημένη καθώς αποχαιρετούσε τα παιδιά της. Εκτός από την Κάρολινε η οποία ανυπομονούσε για το μέλλον της. Επίσης στο πανεπιστήμιο, θα πήγαινε και ο αδελφός της, ο Τζέρεμι ο οποιός επέλεξε να σπουδάσει οργάνωση δοιήκηση επιχειρήσεων.

«Αχχ γλυκά μου καμάρια γιατι το κάνετε αυτό στην μονάκριβη μητέρα σας?» ένα δάκρυ κύλισε από το μελαχρινό πρόσωπο της.

«Έλα μαμά, εμείς φεύγουμε, μην μας ξεχάσεις. Φιλιά και στο μπαμπα»  ψέλισσα στην μητέρα μου, που ή λύπη ήταν φανερή  στα πράσινα της μάτια. Τώρα άρχιζε ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μου και δεν πρόκειτο να επηρεαστώ από την μητέρα μου. Είπα στον εαυτό μου: να ανοίξει τέρμα την φωνή που λέει τέρμα και να τα ξεχάσει όλα. Θα αλλάξω δεν πάει άλλο. Άλλωστε δεν μπορώ να είμαι στεναχωρημένη για την υπόλοιπη ζωή μου.

«Εε φτάνει μωρέ μαμα! Δεν πάμε και στις φυλακές, πανεπιστήμιο παμε. Άντε καταλαβέ το επιτέλους! Άντε τσαου» είπε ο αδελφός μου δίνωντας ένα ζεστό φιλί στην μητέρα μου και βγήκε έξω με τις βαλίτσες μας στο χέρι. Το ίδιο έκανα και εγω και ξεκίνησα να πάω στο ταξί που μας περίμενε απ' έξω. Τοποθετήσαμε τα αντικείμενα μας στο πίσω μέρος του ταξί και βολευτήκαμε στο στενάχωρο ταξί. Ο οδηγός γύρισε απότομα ρωτόντας μας για τον προορισμό μας και ξεκινήσαμε για την διαδρομή μας των τουλάχιστον 2 ωρών. Στην διαδρομή κανείς δε μιλούσε και οι δύο θαυμάζαμε τα χαροπά τοπία έξω από τα παράθυρα του ταξί. Η γαλήνη και η ηρεμία επικρατούσε ανάμεσα μας. Πρωτού φτάσουμε γυρνάει ο Τζέρεμι, με κοιτάει βαθιά στα μάτια, μου σκάει ένα λαμπερό χαμόγελο, γελάω και μου λέει ψυθιριστά μήπως ακούσει ο οδηγός.

«Λοιπόν αδελφούλλα, πετύχαμε αυτό που θέλαμε»

«Ναι Τζερ, είμαστε εδώ»

Πράγματι είχαμε φτάσει ήταν σαν ένα όνειρο να πραγματοποιείται. Η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός με κατέλαβαν εκείνη τη στιγμή και ένοιωσα το μάγουλο μου να υγραίνεται, όχι από λύπη αλλά από χαρα. Υπερβολική χαρα.

« Χωρίς άγχος! Τώρα είμαστε άλλοι ανθρώποι, τώρα αρχίζει η ζωή μας. Πρέπει να ξεχάσουμε την γιαγιά και εσύ εκείνον τον κόπανο»

«Ότι πεις αφεντικό και εσύ την Βίκυ» η Βίκυ ήταν το πρώιν κορίτσι του αδελφού μου και η πιο δημοφιλείς τσούλλα σε ολόκληρο το σχολείο. Τα είχε και καλά με τον Τζέρεμι αλλα πήγαινε και με άλλους 20.

«Αυτή δεν υπάρχει καν για εμένα» είπε αφήνωντας τις βαλίτσες μας ακριβώς μπροστά από το πανεπιστήμιο. Πληρώσαμε τον οδηγό και αμέσως έβαλε μπρος την μηχανή και έφυγε.

Start writing your story