DNA switchers

DNA switchers hoofdstuk 1

Auteur; "hallo, ik ben sinds kort op wattpad begonnen in het engels onder de naam lisanne95.          maar had nog een verhaal in het nederlands  waar ik aan bezig was, heb hem ook in het engels maar nu eerst hier uitproberen! XD.  hoop dat jullie het leuk vinden."                                                                                                                                              P.s het hoofdstuk is een beetje lang dus ik split het in meerdere delen.  en dan het laatste ik ben wel dyslectisch, dan weten jullie dat. xxx"

             Hoofdstuk 1: vast in een cel

Ik kon mijn eigen hart horen bonken in mijn oren.

Mijn lijf voelde lam en vaag hoorden ik mensen tegen elkaar praten.

De stemmen klonken te hard in mijn oren ook al waren ze normaal aan het praten.

Mijn hoofd deed pijn en ik bedekten mijn oren met mijn handen terwijl ik mijn ogen nog strakker dicht kneep.

Ik wou dat ze ophielden met praten. Het gepraat was niet meer te horen door mijn handen heen.

Het enige wat ik nu nog kon horen waren het slaan van mijn eigen hart, het bloed pompen door mijn aderen en de lucht die in en uit mijn longen stroomden.

Zoals gewoonlijk hadden ze me weer geïnjecteerd met iets.

Elke ochtend wist je dat het ging komen.

Ze zouden de deur van je kleine cel open maken wat een kamer voor moest stellen, twee mensen in witte bescherming's  pakken zouden je kamer in komen om je te boeien alsof je een gevangenen was.

Je wist wel beter dan je te verzeten, als je dat deed zou je zonder pardon worden  afgemaakt als een hond met hondsdolheid.

Ze nemen je mee naar de deur en laten je op een koude en hard ijzeren kar gaan liggen waar ze nog eens drie dikke leren banden om je vast maken.

Een om je knieën een om je heupen en een over je schouders, zo werd het onmogelijk om ook maar iets te doen dat ze niet beviel.

Zelfs als je het zou proberen zou je niet ver komen aangezien ze altijd een klein apparaatje bij zich droegen dat jou via de band die we hadden om onze polsen zou verlammen, dan zou je alsnog worden afgemaakt.

Op die ijzeren kar werd je door een heel doolhof van gangen naar het laboratorium gebracht.

Waar ze je een soort plastieken gang in reden.

Daar werd je in door machines onderzocht terwijl je van buiten af door de wetenschappers door het doorzichtige plastic werd bestudeerd.

Als ze het hele gezondheids onderzoek hadden gedaan om te kijken hoe het DNA dat ze je inspoten elke dag zich ontwikkelde kwamen ze zelf binnen.

Als een zwerm bijen zoemden ze om je heen.   

Ze trokken aan je huid of staken er raar uitziende apparaatjes in.

Na uren van marteling kwam je eindelijk aan het laatste onderdeel toe.

Alle wetenschappers zouden de plastikken kamer weer verlaten en een machine zou met een grote naald het nieuwe DNA in je ruggengraat spuiten.

Dat was het ergste van alles, je werd niet verdoofd maar kreeg de naald zonder iets van pijn stiller je rug in geduwd.

Zodra de naald je rug had verlaten werd je weer door de zelfde twee mensen in hun witte pakken terug gebracht door de doolhof gangen van het lab naar je eenzame kamer.

Maar onderweg zou het DNA zijn weg al hebben gevonden en langzaam beginnen met werken.

Elke keer was het weer wat anders, elke keer zou je weer ergens anders last van krijgen.

De ene keer zou het voelen alsof elk deel van mijn lichaam in brand stond en de andere keer alsof elke bodje in mijn lichaam zich tegen mij keerde en uit zich zelf in duizend stukjes brak.

Deze keer waren het mijn oren.

Ik hoorden alles te goed, elk klein geluidje was zo goed hoorbaar voor mij dat het pijn deed.

Het voelde alsof mijn trommelvliezen elk moment konden breken.

Mijn oren deden nog steeds pijn en ik hield mijn handen er strak tegen aan gedrukt.

De ijzeren kar kwam tot stilstand.

Dat zou wel betekenen dat we bij mijn kamer waren.

Zodra de leren banden waren los gemaakt werd ik ruw en onhandig mijn kamer weer in geduwd.

Mijn bennen begaven het onder mijn gewicht en ik viel hard op de grond.

Ik kreunden zachtjes terwijl ik omrolden op mijn zij.

De dikke ijzeren deur van mijn kamer ging dicht met een harde knal.

Langzaam probeerden ik mijn handen van mijn oren af te halen.

Het was stil in de kamer, op wat geluidjes van een muis en van de wind na die ik anders nooit zo goed zou hebben gehoord.

Ik krabbelde langzaam over eind en hees mezelf op het harde oncomfortabele bed.

Al rond kijkend door de kamer moest ik weer lachen.

Ze hadden gezegd acht jaar geleden toen ze me uit het weeshuis kwamen halen dat ik een leven daar zou krijgen zoals elk ander kind bij andere ouders.

Deze kamer was alles behalve wat normale tieners van 17 hadden.

Alles maar dan ook alles was beige.

De muren de vloer de deur en zelfs de spullen op het bed dat samen met een bureau en een stoel ook het enige waren dat er in deze kamer stond.

Er was een klein raam hoog boven mijn bed waar je net uit kon kijken als je op je tenen op het bed ging staan.

Ik noemden het mijn cel.

Er was niks wat ook maar leek op een normale tiener kamer.

Er waren twee mannen naar het weeshuis gekomen die mij hadden uitgekozen om mee te nemen.

Samen met een ander jongetje.

We werden hier heen gebracht en na twee dagen waren de onderzoeken begonnen.

Ik heb het jongetje nooit meer gezien, de eerste paar dagen was huilen alles wat ik deed.

Huilen en nadenken, waarom had het weeshuis me aan deze mensen gegeven?

Waarom deden ze me pijn?

Na een paar weken was ik daar mee gestopt.

Ik had het vechten en schreeuwen op gegeven en ging vrijwillig met ze mee.

Ik was er al snel achter dat er niks aan te doen was en dat ik moest doen wat ze wouden anders zou ik weer worden gestraft.

De pijn in mijn oren was wat minder geworden.

Ik schoof mijn bruinen dikke laarzen uit die met een plof op de grond kwamen en trok mijn benen onder de beige dekens.

auteur: "dus heeft iemand last gehad van mijn dyslexie? hoop het niet. xxx"