DNA switchers

DNA switchers hoofdstuk 1 deel 2

Auteur; "oke dus we zijn aangekomen bij het tweede deel van het eerste hoofdstuk.  hoe vonden jullie het eerste deel?  hoop dat het beviel xxx."

P.s. ik wil dit hoofdstuk graag opdragen aan mijn eerste comenter (die ik 'niet' ken XD) 'thefafactory'! dank je voor je comentaartjeXD das echt motiverend. "

Vanaf de eerste dag hier heb ik altijd de zelfde kleren aan gekregen, natuurlijk als ik te groot werd kreeg ik nieuw maar altijd weer de zelfde kleren.

Een lang grijs T-shirt en een donkergroene broek met de dikke winter of dunne bruine  zomer laarzen.

Ik klopten het duffe kussen op dat ik nu al jaren gebruikten en nestelde me in het harde bed.

Het was al tegen het eind van de middag toen ze klaar waren met de onderzoeken.

Elke dag was het zelfde.

Je zou geen ontbijt krijgen, dat werd je toegediend door een buisje als je in het lab kwam.

De lunch werd naar je kamer gebracht ook al was het daar tegen de tijd dat je terug kwam van het lab wel een beetje laat voor.

Ook dit keer stond mijn lunch weer klaar op het kleine dienblad achtige ding dat uit de muur stak naarst de deur.

En zoals altijd was het brood met kaas en een groot glas melk.

Ik hield niet van melk dus liet ik dat eigenlijk altijd staan.

Het avond eten kregen we ook door dat luik.

Dat was het beste moment van de dag, niet dat het eten dan veel lekkerder was.

Maar er zat altijd iets van vlees bij ofzo waar ik sinds ik hier woonde een rare voorkeur voor ben gaan krijgen.

Ik wist dat er ook andere tieners hier waren maar we zagen elkaar nooit.

Er zat een klein raampje in onze deuren met spijlen er in waardoor je kon kijken en met een beetje geluk kon je dan je overbuurman of vrouw wel zien.

Maar dat had me iegelijk nooit geïnteresseerd.

Ik hoefde niet perse te zien hoe andere tieners aan het lijden waren door dat afschuwelijke DNA dat ze dag in dag uit weer in ons spoten. 

Eens in de zo veel tijd overleed er weer iemand aan dat spul.

Ik wou er niet meer aan denken en sloot mijn ogen.

Zo ben ik eindelijk in slaap gevallen.

Ik werd wakker van een vreselijk geluid.

Iemand was aan het schreeuwen en krijsen en mijn oren vingen dat nog steeds te goed op.

Ik drukten mijn hoofd in het kussen en de dekens trok ik ver over mijn hoofd maar het geschreeuw hield niet op.

Het beef galmen in mijn oren.

Buiten werd het al donker en mijn kamer was een beetje schemerig maar door het kleine raampje in mijn deur kon een paar mannen zien in hun witten pakken.

Dat trok mijn nieuwsgierigheid en met mijn handen tegen mijn oren gedrukt liep ik langzaam naar mijn deur.

Het meisje dat blijkbaar tegenover mij zat lag op de grond te kronkelen.

De twee mannen hadden haar deur open gemaakt maar vonden haar blijkbaar geen bedreiging want ze werd niet geboeid.

Ze greep met haar handen naar haar hoofd en vlocht haar vingers in haar lange blonde haren.

De twee mannen bekeken haar terwijl ze lag te kronkelen van de pijn, alsof het ze niks uit maakten wat er met haar zou gebeuren.

Een van de mannen kreeg een oproep op zijn apparaatje aan zijn middel dat zei dat ze haar mochten merken. 

"Hoe bedoelde ze merken?"

Terwijl het gegil en gekrijs langzaam over ging in een afschuwelijk en misselijkmakend gorgelend geluid kwamen de mannen in actie.

De een rolden haar op haar buik en zetten zijn ene knie in haar rug en de andere op haar arm.

De anderen greep haar andere arm en haalden een klein zwart dingetje uit zijn zak.

Ik herkende het meteen.

Het was een klein armbandje van bruin draad met zwarte kralen en een grote witte doodskop in het midden en daar twee witten naarst.

Dat was het teken dat je dood zou gaan, afgemaakt zou worden of het niet meer waard was om mee te testen.

Bloed droop nu langzaam uit haar mond, neus en oren terwijl ze het armbandje om haar pols kreeg.

"Waarom maakten ze er niet gewoon een eind aan?"

De mannen verlieten haar kamer weer en plakten een groot doodshoofd op haar deur voor ze weer weg liepen.

Een keer in de zo veel tijd werden we allemaal uit onze kamers gehaald en naar een grote zaal gedreven.

Daar zouden dan een of twee tieners op een soort podium staan met het zelfde armbandje, zij zouden dan publiekelijk worden afgemaakt.

Het was bedoeld als een teken voor ons, dat als we ons verzeten of iets proberen dan zou dat ook ons lot worden.

Niemand durfden dan ook maar iets te doen.

Ik hoorden weer voetstappen, en met nog steeds mijn handen tegen mijn oren geduwd zag ik hem aan komen.

Het was de beul zoals ik hem noemden, ij was de gene die de personen met zo’n armbandje zou afmaken.

Hij opende haar deur waar nog steeds het verschrikkelijke gorgel geluid uit kwam.

Met de zware ijzeren bijl aan zijn zijde liep hij op haar af.

De zwarte kap op zijn hoofd verborg hoe hij er uit zag maar dat maakten hem niet minder eng.

Ik kon de angst in de ogen van het meisje zien, want ondanks dat ze wist dat ze dood zou gaan was het verschrikkelijk hoe het werd gedaan.

De man hees de zware bijl boven zijn hoofd.

Het meisje keek mij angstig aan en liet een klein gorgelend piep geluidje voor de man zijn bijl liet vallen.

Voor hij haar raakten dook ik weg.

Ik sloot mijn ogen terwijl ik mijn rug tegen de deur duwden.

Toen ik de harde klap van de ijzeren bijl op de betonen vloer hoorden en het kraken van boten.

De deur ging weer dicht en ik hoorden de beul weer weg lopen.

Langzaam haalden ik mijn handen van mijn oren, er gleed een traan over mijn wang.

Weer een minder.

Auteur; "en dat was dan eindelijk heel hoofdstuk 1. beviel het een beetje? hoop dat jullie verder lezen xxx. kan je ook engels lezen? probeer dan ook eens mijn andere boeken op lisanne95. xxx XD."