DNA switchers

DNA switchers hoofdstuk 2

Auteur; " en weer terug! haha. hier is dan hoofdstuk 2 deel 1. nu komt de actie er langzaam in! enjoy!"

      Hoofdstuk 2: de ontsnapping

Langzaam zakte ik door mijn knieën.

Hoe vaak je het ook zag gebeuren of hoorden het bleef verschrikkelijk.

Ik keek naar het eten dat schuin boven mij stond, nu zou ik het helemaal niet meer door mijn keel krijgen.

Langzaam kroop ik mijn bed weer in.

Maar slapen ging niet meer, elke keer als ik mijn ogen dicht deed zag ik die bang ogen die me aan keken.

Ik voelde me op een of andere manier vies en liep naar de piep kleine douche die we aan onze kamer vast hadden zitten.

Er stond ook een kleine wc en een wasbakje in.

Ik zette de douche aan die niet veel warmer werd dan louw.

Eenmaal al mijn kleren uit stapten ik er onder en probeerde alles weg te spoelen.

Nadat ik alle shampoo uit mijn haar en van mijn lijf had gespoeld voelde ik me niet veel beter en greep de handdoek dus maar van het rekje zodra ik begreep dat dit niet zou gaan helpen om me beter te voelen.  

Voorzichtig droogde ik mijn rug af en de zwarte stip met kringels er om heen af die altijd pijn deed als je er aan ging zitten.

Elke dag werd er een nieuwe op gehangen als ik in het lab was, dan werd er hier schoon gemaakt, het bed op gemaakt, de vloer gezogen, de handdoeken vervangen en de vieze kleren weg gehaald en vervangen voor precies het zelfde.

Ook nu lagen er weer nieuwe kleren voor me klaar die ik nu aan kon trekken.

Ik schopte de oude aan de kant en trok de nieuwe aan.

Met de handdoek mijn haar droog wrijvend en al liep ik weer terug naar mijn bed en trok mijn schoenen weer aan. 

Zo gingen de dagen hier voorbij.

Onderzoeken,eten,douchen, slapen en dan starten alles weer opnieuw.

Ook de natte handdoek gooiden ik met een gooi op de vieze kleren in de te kleine douche.

Ik liet me achterover vallen op het bed en realiseerde me dat de pijn in mijn veel te gevoelige oren bijna over was, het horen was ook al wat minden pijnlijk geworden.

Toch kon ik nog erg goed horen aangezien ik voetstappen aan kon horen komen.

Zo’n vijf minuten later ging het kleine luikje naarst de deur open en werd mijn lunch die ik nog steeds niet had aangeraakt weg gehaald en vervangen door het avond eten dat mijn kamer vulde met een warme vlezige lucht.

‘eten voor Rin Hayes’ werd er geroepen door een sacherijnige man.

Ik hoorden de man zijn potlood op het papier af vinken dat ik mijn lunch weer niet had gegeten.

Het luikje ging met een irritante klap weer dicht en de man liep weer door.

Ik liet een diepe zucht en stond op van mijn bed.

Onwillekeurig dacht ik aan het meisje dat nu verlost was van al dit, al was het op een gruwelijke manier.

Het dienblad dat er stond had een groot glas water, aardappelen met jus een stuk vlees zo groot als mijn hand en wat groente dat me niet bekend voor komt.

Het vlees bleven ze maar groter en groter maken.

Iedere keer weer was het vlees een stukje groter.

Ook al wisten we niet waar ze mee bezig waren en wat die DNA spuiten die ze ons gaven met ons deden het was wel erg duidelijk  dat ze wouden dat ik erg veel vlees at en sterk bleef.

Op mijn eigen manier verzette ik me tegen hen door mijn lunch zo veel mogelijk over te slaan.

Ik wilde niet doen wat zei wouden dat ik deed als een hondje.

Nog steeds getart door het beeld van het meisje in mijn hoofd probeerde ik wat te eten.

Ondanks dat het niet erg lekker was op het vlees na at ik alles op.

Ik had tenslotte niet geluncht.

Dat eenmaal op zette ik het dienblad weer bij het luikje naarst de deur.

Hij zou vanavond weer worden opgehaald.

Het was bijna kompleet donker en de lichten in mijn kamer gingen aan.

Die werden automatisch gedaan door de computer. 

Mijn kamer rook muf en nog vaag naar vlees.

Ik ging op de ijzeren rand van mijn bed staan en greep met mijn handen de tralies van het kleine raampje vast.

Buiten was het al helemaal donker en de maan stond in het midden van de hemel.

Ik snoof de verse buiten lucht op en voelde me meteen weer een stuk beter.

Wat er met dat meisje gebeurde was verschrikkelijk maar zo lang ik gezond bleef zou er niks met me gebeuren hield ik me zelf voor.

Elke keer weer als ik uit dit raampje keek het diepe bos in dat zicht kilometers ver uitstrekte wou ik dat ik door het raampje heen kom klimmen. 

Dat die spijlen er niet zaten en dat ik zo naar buiten kon klimmen en de bossen in kom rennen.

Ik wist dat dat niet zou gaan gebeuren maar toch, als ik een kans zou krijgen om te gaan zou ik het doen.

Terug gezakt op het bed hoorde ik de bewakers roepen dat we moesten gaan slapen.

De lichten werden uit gedaan en ik kroop weer onder mijn dekens.

Ik liet mijn laarzen aan.

Deze laarzen voelden als een tweede huid, ik heb ze nu al drie jaar en ze zijn nog amper versleten zo goed waren ze.

Niet dat ik nou zo veel deed dat ze kon laten verslijten.

Eenmaal genesteld in mijn harde oncomfortabele bed probeerde ik te gaan slapen en te vergeten wat er vandaag was gebeurd.

Een harde knal als een explosie kwam door de gang.

Ik zat meteen rechtop met mijn ogen wijd open.

Auteur; "en weer klaar, hoop dat jullie het leuk vinden! XD. ga snel verder met het tweede deel van hoofdstuk 2. xxx."