To The Girl I Love And Lost [COMPLETED]

Her Means to me.

A Night before the Anniversary.

Joshua.

Two months. Two months without text and call nor chat especially her presence. I'm closer becoming insane.

Sa bawat araw na dumaan. Oras na lumilipas. Mas lalo kong naiisip ang katangahang nagawa ko.

Sa bawat araw na dumaan. Oras na lumilipas. Mas lalo ko siyang nami-miss.

"Please, stop being a coward." Her words keep on uttering on my ear and it makes me more feel like dying inside. I hate it. I hate this. I never like this feeling. How crap am I?

She doesn't deserve a coward like me.

Gusto kong humingi ng space sa kanya. And I'm pretty sure magi-init ang ulo niya. I tried that 2 years ago. Kung hihingi ako ng space mas maiiging mag-break nalang daw kame. Dun din naman 'yon papunta. Bakit ko pa daw siya pagmumukhaing tanga.

Mahal ko siya. I want her. I need her. So I chose to be with her at kinalimutan kong humihingi ako ng space.

Hindi siya ganon kahigpit, to the point na masasakal ako. She's matured enough to know na siya lang ang mahal at mamahalin ko. Selosa... of course. You know girls. At first, I'm enjoying it. But there are times na wala na sa lugar. Nauuwi kame sa sigawan. We hurt each others feelings but not physically. Kahit gustong-gusto ko ng gupitin yung bibig niya. Pero ni minsan di ko gagawin 'yon. Masyado kong mahal ang babaeng yon.

Wala akong ibang babae. Hindi ko 'yon magagawa sa kanya. Natutukso syempre lalaki lang rin naman ako pero mas iniisip ko yung possibility na mangyayare pagnagkahulian. Dahil wala namang lihim na hindi nabubunyag kaya hanggang kayang pigilan ang kalandian, why not? Siya na lang lalandiin ko. Much better.

Fall out of love? Maybe I'm not. I dont know what this feeling called. At naging cold ako sa kanya. I always refused her, intentionally. Pero ukinam ang tiyaga niya. Ang tiyaga niyang suyuin ako, kulitin ako at tiisin ang ugali ko.

She just waited for my nod to make sure na tama ang nararamdaman niya. Kakaiba talaga siya.

Today is the day. I texted her na pupuntahan ko siya. Kaya nandito ako sa apartment niya. Naghihintay. I know her house code. Kaya nakapasok ako. Why not? I'm the boss.

Iyon nga lang she's the Big Boss. Umupo ako sa sofa. Inilapag ko sa lamesa ang dala kong teddy bear, obviously it's Barney. Ang konyo pero wala eh, iyan ang gusto niya. Minsan patago nalang akong tumatawa kapag tuwang-tuwa siya kapag nireregaluhan ko siya ng stuff na 'yon. Ang weird lang ng taste niya. Binibigyan ko siya ng kung ano-anong stuff na may Barney sa tuwing naga-away kame o kaya nagtatampo siya. Kaya kung makikita mo yung kwarto niya may collection. Hahahaha. Di maiwasan eh.

Nag-bake din ako ng paborito niyang cupcake. Professional na ako sa paggawa neto. First time I learned this, nung nahuli niya akong nagsisinungaling na dapat nasa bahay na ako when the truth nasa shop pa ako naglalaro. Para mapatawad niya ako kailangang mapatikim ko yung cupcake na paborito niya... and it should be bake by me. Nakailang gawa ako non ang hirap kase eh. Wala pa kaming one year na mag-nobya ni Denise nung mga sandaling iyon.

Suddenly, I found myself smiling. It's funny na nagagawa mo ang isang bagay na minsan sa tanan ng buhay mo hindi mo naisip na magagawa mo, para sa taong mahal mo. You're willing to do anything... and everything for the sake of your love to her, to make her happy also.

I waited for almost 20 minutes, kaya naisipan kong pumasok sa kwarto niya. Actually, when I entered her apartment. Parang ang plain. Wala na yung mga picture frame naming dalawa. Yung mga dinikit at vandal namin sa sala niya. She cleaned everything and she make sure na walang maiiwang memories na makakapag-papaalala tungkol saming dalawa lalo na sa akin.