Loving you was RED (ON.HOLD.PINAG-IISIPAN)

chapter 3

"And the First honor goes to..."

Ako na naman ang first honor. I'm sure of it.

"Megan Anda"

Yes! Ilang years na akong first honor. Since kinder to grade three, ako nalang palagi. Ang sarap pag sinasabitan ka ng gold medal. Parang napawi ang lahat ng hirap mo sa isang metal lamang.

It was all fine...until he came.

Grade four.

"Okay, we have a transferee. His name is Trail. Say 'hi' everybody" sabi ni ma'am

"HI!" chorus namin. Ang cute niya >-<

"Hello everybody! I am Trail Monsanto. I am eight years old. I live in..."

Hindi nalang ako nakinig kasi may tinatapos pa ako. Bigla nalang siyang tumabi sa'kin.

"Hi!" sabi niya. 

"Hello Trail" sabi ko rin. 

"Can we be friends?" anyaya niya 

"Okay"

We became friends. 

We played. 

We shared stories. 

We laughed.

Dumating ang first periodical exam, at ina-nnounce yung mga scores.

"I now have the scores. These are your over-all scores. Our rank one now is...Trail! Let's all give him a hand! He made no mistake in all of his exams. He's followed by Megan. Megan made one mistake. Let us all give them a hand!"

Nagtinginan silang lahat kay Trail. 

Except me. 

Nagalit ako sa kaniya.

Hindi ko na siya pinansin. 

Hind ko na siya kinaibigan.

Dumating ang ranking ... at pangalawa nalang ako. 

Nangunguna siya.

Ilang buwan palang siya dito ngunit inagaw na niya ang mga best friends ko. Kabilang na doon si Xan.

Nag-isa nalang ako.

"Okay. Math Biolympiad is coming...and we decided to send Monsanto to the said competition."

Ang competition na dapat ay para sa'kin...inagaw na niya.

Hindi ko siya pinansin.

"Uhm...Megan?" tanong niya. 

... 

"Megan?" 

... 

"Sorry kung may kasalanan ako sa'yo. Hindi ko sinasadya." sabi niya.

"Alam mo kung ano ang kasalanan mo? Nandito ka. Sana wala ka na at nang hindi mo na maagaw sa'kin ang mga bagay na dapat ay para sa'kin."  

Hindi ko na napiligilan ang galit ko.

"You know what? YOU'RE THE UGLIEST GIRL IN THE WORLD!," sigaw niya.

Ugliest...girl?

Lahat ng mga kaklase ko ay nagtinginan sa'kin at pinagtawanan ako.

Bakit? 

Ano ba ang kasalanan ko? 

Inagaw naman niya sa'kin ang lahat ah?

Natapos ang school year sa mga pag-aaway namin. Palagi nalang kaming sinasaway ng lahat ngunit hindi pa rin ito mapigilan. I was so full of him.

Siya ang naging first honor...at ako ang naging second.

After nun, na-realize kong...ako ang mali...at siya ang tama. Hindi naman kasalanan ni Trail kung bakit siya magaling. And besides, marami ang gustong mag-covet sa pwesto ko, sa bakit pa ako magagalit?

I decided to apologize.

After kaming sabitan ng aming mga medalya, pinapunta ko siya sa likod ng stage.

"Uhmm..Trail...I'm so sorry. I was selfish this whole school year. I didn't mean to. I'm sorry." sabi ko. It was sincere. From the bottom of my heart.

"You know what? It's okay. I planned it all. I wanted to take everything away from you." pag-amin niya. I saw naught in his eyes.

Why? Ano'ng kasalanan ko?

"Actually, I want you to suffer. I want you to know how to lose something." sabi niya.

"Ng-ngunit...bakit?" tanong ko. Mamasa-masa na ang mga mata ko.

"I don't know; I just want to see you suffer." sabi niya.

"Bakit? Ano ba naging kasalanan ko?"

At tinawag na siya ng mama niya. Tinawag na rin ako ng papa ko.

We separated ways.

I hated him for real starting that day.

I never wanted to see him.

Nagkatotoo nga kasi hindi na siya nagpa-enroll hanggang sa nag-graduate na kami.

There was just a thing...this one thing I wished I never have...

I should've never met him.