Inilibot ko ang paningin ko,as I expected,nasa ospital nga ako. Kinapa ko ang tiyan ko,may maliit na umbok pa roon. Nakahinga ako ng maluwang,ligtas ang baby namin.
"Nay! Nasaan si coach? Si daddy po?"
Nakatayo si nanay sa tapat ng bintana,parang may tinitingnan ito sa labas. Maaliwalas ang ngiti na ibinungad nito sa akin.
"Pinauwi na muna namin si Neil,masyado siyang nag alala sa inyong mag ina, ayaw pa nga niyang umalis sa tabi mo kung hindi ko lang pinilit" napangiti ako sa naisip kung paano ito napapasunod ni nanay "ang daddy mo naman lumabas lang may kausap sa phone" tumango ako.
"How do you feel now,anak?" Lumapit na ito sa akin,naupo sa gilid ng kama ko at inabot ang aking mga kamay.
"I'm okay now,nay,I was worried,akala ko mawawala na ang baby namin" hinaplos ko ang tiyan ko "takot na takot ako"
"Shh...it's not going to happen,baby,malakas yata ang apo ko,tahan na,makakasama sa baby ang sobrang emosyon,sige ka baka maging grumpy yan paglabas" gumaan ang pakiramdam ko.
Kinagabihan ay dumating si coach,ang mga magulang ko naman ang siyang umuwi. Dinalaw din ako ng mga kapatid ko kanina after school at ng mga trabaho nila. Si ate Royce ang naiwan kasama ko hanggang sa dumating na si coach. Bukas o sa makalawa ay makakalabas na ako,magkoconduct ng safety check up sa akin si tita Althea next week. Para malaman namin kung safe ba akong mag flight. One month pa dapat kaming mag stay sa bansa but my family suggested to leave as early as possible. Sinang ayunan iyon ni coach kaya wala na akong choice kung hindi and sundin sila. Para sa kaligtasan namin ng anak ko ang inaalala nila.
"Did you sleep well? Sabi ni nanay,you worried too much,sorry,coach,ha,I said inappropriate words to your parents,na stress tuloy ako" nakahilig ako dito,magkahugpong ang aming mga kamay.
Gustong gusto ko na ganito lang kami,yong naglalambing ako sa kanya. Itong kahit hindi kami nag uusap ay okay lang.
"I'm okay,now that you and our baby are okay" like now he is just stroking my hair and I feel elated. Simpleng gestures lang niya masaya na ako.
"Have you talk to your parents already?" Hindi ito sumagot,hindi ko na rin pinilit pa,maybe he didn't,yet.
One thing I've realized,noong mga oras na natatakot akong mawawala ang baby namin. Kapag pala magulang ka na, you won't think of your self anymore. Kasi ang isip mo nasa anak mo na,iyong kahit mahirapan ka na basta para sa anak mo,kakayanin mo.
"Sweet!"
"Yes?" Pinaglalaruan na nito ang manggas ng suit kong hospital gown.
"Nagresign na ako sa trabaho ko" nagulat ako.
"Ha? bakit? Di ba one month pa? Ihahatid mo lang naman ako sa U.S. then babalik ka dito para tapusin ang school year"
"Yeah,that was the planned but after what happened yesterday,I realized na hindi ko na kayo dapat pabayaan pa,takot na takot ako,noon ko lang naranasan ang ganoong takot,Renna,it was like I'm loosing my sanity"
Niyakap ko ito.
"I'm sorry,coach,I'll be very careful,from now on" niyakya din ako nito pabalik ng mahigpit.
"Andito na ako palagi sa tabi mo,hindi na kita iiwan,kayo ni baby,kahit ano pa ang mangyari" tumulo ang mga luha ko,I'm so bless. I can't thank enough God above for giving me life that is full of joy and love. Life is not perfect, what makes it perfect is the imperfection we do in life.
"Sweet,lagi ka nalang umiiyak simula ng magbuntis ka" pinahid nito ang mga luha ko.
"Masaya lang ako kasi I'm feeling so blessed,I have a loving and understanding family,a strong baby and a partner in life who is so sweet,i love you coach,siguro kung wala ka sa buhay ko,my life will be dull like ate Royce,buti nalang nakilala kita at buti nalang ni-rape mo ako,ako na yata ang pinakamasayang babaeng sinamantala" I laughed at that.
