Yağmur Yağarken (Tamamlandı)

Ali

Ezgi karar veremiyordu. Ona aşık mıydı? Yoksa ondan nefret mi ediyordu? Beyni nefret kalbi sevgi diyordu. Çok zor bir ikilemde kalmıştı. Kıyafetlerini giyiyordu. Siyah tişörtü ve bir kot giymişti. Ha Ezgi bu arada 26 yaşındaydı. Annesi ve babası ölmüştü. İki arkadaşı ile aynı evde kalıyordu. Aynı evde kaldığı arkadaşlarının ismi Gökçe ile Selin idi. Yağmurunda bir kardeşi vardı. Adı Ali idi. Ali sarı saçlı mavi gözlü yakışıklı bir çocuktu. Ezgi yine bir gün işine bitirip evine gidiyordu. Eve varmıştı. Evde onu iki arkadaşı karşıladı. Balkonda oturup abur cubur atıştırıyorladı.
Gökçe:
-Sen bu Yağmur'a aşık mısın? Yoksa değil misin?
-Ya bilmiyorum ki. Bir yanım nefret ediyor. Bir yanım sevgi besliyor. Ne yapacağımı şaşırdım artık.
Selin:
Ya kızım kalbinin sesini dinle.
Gökçe:
Hayır, mantıklı ol. Aklının sesini dinle.
Gökçe ve Selin'in sevgilisi yoktu.
-"Oğlum nasılsın" dedi. Yağmurun babası. Yağmur zengindi. Hemde çok.
-İyiyim baba hiçbir sorun yok.
Babası artık yaşlanmıştı. O yüzden ya Yağmur'a ya da Ali'ye emanet edecekti şirketi. İkisine de sordu Ali pek razı olmadı. Yağmurda kabul etmişti.
Yarın olmuştu. Sabah Ezgi işe gitmek için hazırlanıyordu. Yanında Gökçe ile Selinde vardı. Gökçe:
Ezgi, bizde senle iş yerine gelelim mi? Evde otur otur sıkıldık.
-Gelin hadi hazırlanın o zaman.
Bir taksi tutup iş yerine gidiyorlardı. İş yerine vardılar. Ali'de oradaydı.
Selin ile Gökçe aynı anda:
Ne yakışıklı ya dediler.
Gökçe:
-Ezgi, kim bu maviş?
-Patronun kardeşi. Ali Yurtcan dedi.
- Bence de çok yakışıklı bununla sevgili olmak var ya dedi Selin.
-Hayır, ben onunla evleneceğim dedi Gökçe.
Aralarında bir sürtüşme yaşanmıştı. Küser gibi oldular.
- "Selin Yurtcan" ne güzel oldu ya.
-Hayır, Gökçe Yurtcan böyle daha güzel oldu.