watch me burn

1.

"Al de eerste keer dat ik hem zag, dacht ik dat hij slecht voor me zou zijn. Hij zal mijn leven op z'n kop gooien. Ik moet bij hem uit de buurt blijven, dacht ik. Maar iets aan hem trok me aan. Waren het zijn woest aantrekkelijke groene ogen? Zijn perfecte, zachte, blonde haar? Of toch zijn charmante manier van doen? God mag het weten... Ik weet nog dat ik vanbinnen smolt toen hij me aankeek. Hij vroeg of hij naast me kon gaan zitten. Dat was twee jaar geleden, tijdens engels. Hij was een nieuwe leerling. Op deze grote campus kwam hij bij mij in de klas, en naast mij zitten. Ik voelde vlinders in mijn buik, iedere keer dat we engels hadden. Ik probeerde op te letten, maar ik was me maar al te bewust van zijn aanwezigheid. Een keer was hij ziek, die dag was belachelijk saai. Mijn vriendinnen merkten dat ik die dag afwezig was, ze vroegen niet verder. Toen hij weer beter was, was ik weer gelukkig. Ik was gelukkig wanneer ik hem zag. Maar ik wist niet of hij ook gelukkig was als hij mij zag. En toch, ondanks die vurige gevoelens voor hem, zei mijn verstand dat dit niet de juiste persoon voor mij was. Hij zou mij ongetwijfeld pijn doen, niet fysiek, dat geloofde ik niet. Ondanks dat ik hem bijna iedere dag zag, iedere keer blij was wanneer zijn groene ogen me opnamen, hield ik afstand. Ik zag hem een vriendinnetje krijgen, dit duurde niet lang. Ik was niet de enige die zijn uiterlijk had opgemerkt. Maar het duurde ook niet lang voordat het weer uit was. Hij was oprecht verdrietig, en volgens mijn hart was ik de geschikte persoon om hem op te vrolijke. Maar dat deed ik niet. Mijn verstand zei met dat zijn vrienden dit moesten doen, en dat deden ze ook. Mijn vriendinnen kregen een voor een een vriendje. Ik niet, ondanks alle pogingen van mijn vriendinnen om er een voor mij te vinden. Begrijp me niet verkeerd, er waren leuke jongens bij. Maar niet degene die ik zocht. Bijna alle vrijgezelle jongens werden door mijn vriendinnen uitgekozen om mij mee te koppelen, behalve hem. Mijn verstand zei me dat als mijn beste vriendinnen, de mensen die het beste met me voor hadden, hem niet geschikt vonden, ik dat beter ook niet kon doen. En toch, die gevoelens bleven. Ook toen ik in de vakanties naar mijn familie ging, en hem een paar weken niet had gezien, dacht ik alleen aan hem. Ik had het een keer gezegd tegen een van mijn vriendinnen. Maar zij maakte er grapjes over, en ze zei dat hij niet de juiste was. Als dat wel zo was, dan had hij mij al lang opgemerkt. Ze had gelijk. Ik was niet degene die hem ook gelukkig maakte. Dat waren andere vrouwen.

En toen, toen lag ik in bed met een paar sterke armen om me heen. Zijn armen."

Heylo! Ik bedacht, "hé, laat ik eens een keer een andere schrijfstijl uitproberen?" Dus ja, dit is het geworden? Ik ben nog een beetje aan het experimenteren. Laat me weten als jullie meer van dit verhaal willen horen! En of deze stijl je bevalt!

Kisses