watch me burn

3

"En dat was de laatste keer dat hij bij je bleef slapen?" Vraagt de vrouw tegenover me. Ze heeft haar kastanje bruine haar in een paardenstaart en schrijft wat op het notitieblok voor haar. Ze heeft een smal gezicht met lange neus en daarop een donkere bril. "Ja" zeg ik met een ruwe stem. De vrouw kijkt even op en schrijft dan weer verder. Ik wrijf met mijn handen in elkaar. "Maar verder zagen we elkaar nog vaak, hoor" zeg ik er snel achteraan.
"Sloeg hij je ooit?" Mevrouw Bijleveld  kijkt me strak aan.
"Wat! Nee, natuurlijk niet. Hoe komt u daar nou bij?"
"Het is mogelijk. Ik moet met alles rekening houden."
"U heeft denk ik het verkeerde dossier voor u liggen" zeg ik hoofdschuddend.
"Er zijn niet veel andere jongens die hun vriendin verlaten en van de aardbodem verdwijnen op deze campus."
"Weet u überhaupt wel wat er is gebeurd?"
"Niemand weet wat er is gebeurd. Daarom zitten we hier" zegt Mevrouw Bijleveld rustig.
Ik zucht en leun ver naar achter op de stoel. "Waarom zou ik wel weten wat er is gebeurd?"
"Omdat jij zijn vriendin was,"
"Ben" verbeter ik haar. "Denk ik."
"En je bent de laatste die hem heeft gezien."
"Werkt u voor de politie, mevrouw Bijleveld?"
"Soms. Nu wel. Ik praat met mijn patiënten en stel vragen zodat ik dingen te weten krijg die belangrijk zijn voor het politieonderzoek."
"Daarom vroeg u of hij mij sloeg."
Mevrouw Bijleveld knikt. "Maar dat deed hij niet, toch?" Ze duwt haar bril een stukje verder op haar neus.
"Nee. Dat zei ik net ook al."
"Fijn om te horen."
"Mag ik gaan? Ik ben hier al een uur" vraag ik. Ik ga weer recht zitten. 
Mevrouw Bijleveld kijkt op haar bruine horloge. "Precies één uur, inderdaad."
"Dus ik mag gaan?" Ik sta al op.
"Oké dan. Ik zie je morgen weer, zelfde tijd."
"Morgen? Maar het is dan vrijdag?"
"Dat hadden we afgesproken, niet waar? Jij wilde niet in het weekend dus dan maar twee keer achter elkaar."
"Hoe vaak moet ik nog hier komen?"
Mevrouw Bijleveld grinnikt. "Je bent hier pas drie keer geweest."
"Ik weet toch ook niet waar hij is. Wat heb je dan aan mij?"
"Misschien weet je meer dan dat je denkt."
"En wat als dat niet zo is?" Ik leun met mijn handen op het bureau. "Dan was dit allemaal voor niets."
"Dat zien we dan wel. Het helpt je ook met herstellen van deze gebeurtenis."
"Hij is nog niet dood" val ik haar in de reden.
"Dat weten we nog niet. Maar het is alsnog geen prettige ervaring. Dit zal je helpen er mee om te gaan." Ze staat ook op en trekt haar jasje recht. "Hoe dan ook, je hebt echt wel iets aan deze sessies."
"Dat hoop ik dan maar" mompel ik. Mevrouw Bijleveld leidt me naar de deur en zegt me gedag. Ik loop over de campus terug naar mijn slaapgebouw.