STILL THE ONE

START

Accident

''Magmumukmuk ka nalang ba diyan ha Blimmer,you don't deserve him kung ayaw niya edi ayaw niya 2 months na oh? Lunod ka parin?''Prychie(praychie) asked.

''How can i move on if until now he's still the one I love? Tell me, Anong nagawa ko sa kanya para ganituhin niya ako, Wasakin ang puso ko ng pinung pino ha?'' Tanong ko dahil ni minsan di ako nagkulang. I never thought that someone can hurt me like this. Its been about 2 Months for goodness sake! hindi ko parin siya makalimutan siguro nga ganito kalaki ang impact sa akin ng pagmamahal niya.

''Come on! Blimmer,your strong I know you can face it. Divert your feeling into someone who can be worth it.''how? Its not easy to move on, it takes time to fully recover maybe someday someone can repair my heart from falling.

''I don't know what I'll gonna do now?''my voice is cracking as saying those words with that non-stop falling of my tears and my hands are also trembling. I can't help but cry.

''What if give Kliel a chance? Isn't that a good Idea? I really just wanna help Blimmer, Your like sister to me.''Yan ang mga dahilan kung bakit Prychie is my friend. Siya ang tipo ng kaibigan na lagi kang susuportahan at gigisingin sa katotohanan. Pero hindi pa ako handang magpapasok dito sa puso ko. I don't like anyone to be a rebound. Time can heal my wounded heart but scars will remain.

''I don't want a rebound Prychie or another lovelife. It's best if I'll focus in studying''Unti unti naring gumaganda ang pakiramdam ko hindi narin tumutulo ang mga luha ko. Ngumisi ako ng kaunti as I assured her that no one can ever change my decision.

''Then what are you waiting for we only have fifteen minutes left.''Nagulantang ako sa sinabi ni Prychie kaya nagdesisyon na kaming pumunta sa susunod naming schedule Bus.Ad ang kinuha kong kurso pati narin si Prychie pero tatlong subject lang kami magkaklase. At sa pagkakataong ito hindi na kami magkaklase.

Palapit na ako sa building nang natanaw ko si kliel na papunta sa akin. Bigla niya akong niyakap. I can see the pain and worried in his face. Pagkatapos niya akong yakapin he turned his face to me. Nakahawak ang mga kamay niya sa aking balikat.

''Are you ok?''hindi parin ako makagalaw pero kusang tumango ang ulo ko. Inalis ko ang mga kamay niya at sinabing.

''Kliel all I can offer is that friendship.''hindi ko na tinignan pa kung ano ang magiging ekspresiyon niya bastat diretso nalang ako sa klase ko.Alam kong magpupupumilit lang din siya.

Mabilis lang na natapos ang klase dahil 20 minutes lang na nagturo ang prof. Ayos nga iyon dahil wala akong ganang makinig. Nakikiramdam talaga ang tadhana.

Pumunta ako sa lugar kung saan ako lang mag isa diko namamalayan na tumutulo nanaman ang mga luha ko. Akala ko nun kaya ko pero hindi pala ang sakit pala ang sakit.

Umupo ako sa mga ugat ng malaking acacia at doon ako humagulgol. Wala masyadong taong dumadaan dito kaya walang makakakita sa akin na umiiyak ako even Prychie doesn't know where is this.Ang mga mata ko ay nagsisimula nanamang humapdi.damn!

Wala akong gana sa kahit anong gawin ko ngayon ayaw kong kumain ayaw kong maglakad lakad tanging ang gusto ko lang ngayon ay ang umiyak ng umiyak.

Tanging ang mga huni ng ibon lamang ang maririnig na siyang nagpapakalma sa pakiramdam ko. In that 2months ang laki ng ipinayat ko. Habang nakatingin ako sa paligid may kung anong bagay ang nasa gilid ng mata ko. Napagtanto ko na isa itong panyo. Nilingon ko ang sinumang nagbigay. A tall man standing behind me may matangos na ilong malalalim at madilim na mga mata at ang matikas na pangangatawan katamtaman lang rin ang kanyang kutis hindi maipagkakailang gwapo siya. Ang bawat pagpikit niya at pagtitig niya sa mga mata ko ay para akong nahihipnotize.