Falling Into Pieces

Chapter 3

Kanina pa ako nakatulala sa kawalan, habang ang bawat salita na sinabi ng kaibigan ko ay umaalingawngaw sa isip ko.

No, Caryl itigil muna. You've had enough. Stop hoping that he'll come back to you.

"Caryl I love you so much. No one can conquer us." He then lifted my face and gave me a warm hug. Just like the old times. We've been together for almost three years and I can't help but to smile when the happy moments of us flashing in my mind.

"Aaron don't leave me please. That would be the death of me." i leaned on to him and he planted a kiss on my head. This moment is perfect, and I don't want to end this.

"I won't and will not. Let us cherish the moment." I smiled. I'm so thankful that God gave me a man like this.

"Let's watch the sunset then we'll go. Okay?" I nodded.

I shook my head. Wag mo nang pahirapan pa ang sarili mo Caryl.
Nakapagpasya na ako. Kagabi ko pa ito iniisip. Para sa kapakanan naman namin to eh.

"Iha tumayo ka na dyan. Your mom is calling. She's waiting for you." Tumayo na ako at sinagot ang tawag ni mama sa kabilang telepono.

"Anak I already book your flight. Are you ready na? Your Auntie will accomodate you hanggang makarating ka ng Airport." Kahit hindi ko nakikita si mama ngayon, alam kong nalulungkot siya para sa kalagayan ko.

"Sige po ma. I already packed my things." I said.

"Sige I'll hang up the phone na. Bye anak. See you." Napaupo na lang ako sa sofa na nasa tabi ko lang, at umagos na naman ang masaganang luha na kanina pa nagbabadya sa aking mga mata.

"Caryl, Westlhey's here. Gusto ka daw nyang kausapin." Tumango na lang ako at naglajad papuntang sala.

Malungkot ang mga matang nakatingin ito sa akin. Binigyan ko na lang siya ng isang ngiti na hindi umabot sa aking mga mata. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at umiyak na lang sa balikat ng kaibigan ko.

"Ginawa ko naman ang lahat diba?" Tanong ko sa kanya. "Pinaglaban ko naman si baby diba?" Pagpapatuloy ko.

"Oo naman. Are you sure na ba about your decision?" He's a good friend of mine and losing him is like losing my sanity. He's the only friend that I have on Myside.

"A part of me wants to let you go and find yourself. Pero may parte sa akin na ayaw kang paalisin." He sighed.

"Don't worry. Babalik naman ako eh."

"He's here in the Philippines and he knows about your condition." Namutla kaagad ang mukha ko ng marinig ko ang sinabi niya at binigyan siya ng isang matapang na titig. I clenched my fist. No. Not today.

"How come..." Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko ng napagtanto ko kung sino ang may gawa.

"Oo si Lalaine ang nagsabi." Nawala ang galit sa mukha ko at napalitang nang pagkagulat ng may marinig kami na kalampag sa gate na nasa labas.

"Open this goddamn date! Fuck! Lumabas ka dyan Caryl!" Yung boses na yun. Bakit siya nandito. Nakita kong lumabas ng pinto si manang at dali daling tumakbo sa gate. Tumayo ako at naglakad malapit sa bintana kung saan kita ang labas ng bahay. There he is.

"Ano ba Aaron! Wag ka ditong mag iskandalo." Sabi ni manang na nagpipigil ng boses.

"Please ilabas niyo si Caryl. I'm begging you manang. I need to see her." Confusion written all over my face when he said those words.

Auntie approached my back and tapped it as if she's telling me not to go back in Aaron. I sniled bitterly. "I know Auntie." I mouthed.

She nodded. This time, sya naman ang lumabas ng bahay dahil si Aaron ay kinakalampag na ang gate ang nagsusumigaw para lumabas ako.

"Wala na si Caryl dito." Panimula ng tita ko.
"Umalis na siya. Kaya kung pwede wag mo nang guluhin pa. And ang kapal ng mukha mong bumalik dito at pakiusapan ang pamangkin ko na lumabas." Galit na sabi nito.

"But please tita! I have a responsibility. Totoo ba yung sinabi ni Lalaine na buntis si Caryl?"

"Oo and the day you left her is the day you end your responsibility as father of that child." Madiin na saad nito at tinalikuran na.

Nanlulumo na napaupo na lamang sa kalsada si Aaron. Napangiti ako ng mapait. It's time to leave him. It's tike to cut the rope between the two of us.

Hindi ko mapigilan manlumo ng marinig ko ang huling salita na binitawan nito at umalis na.

"Please come back to me Caryl." Said he.

"Tara na Caryl. Ihatid na kita. You need to catch a flight." Tumango ako at pumunta sa kwarto kung saan nandoon ang mga bagahe ko na kagabi ko pa naimpake.

I already made a decision and that's final.

-
Almost one hour ang byahe papuntang Airport, and here we are. Saying my goodbyes to them.

"Alagaan mo ang sarili mo ha?" Mangiyak ngiyak na sabi ni Manang. She's been there on Myside since time inmenorial. Halos siya na ang nagpalaki sa akin at nagaruga.

"Anak gusto kitang pigilan pero alam kong wala ako sa posisyon mo para magdesisyon. Alam kong ginawa mo yan para sa inyo ng anak mo." Niyakap ko na lang siya at hinalikan sa pisngi.

"Napag usapan na natin to diba manang? Aayusin ko ang mga papel mo at susunod ka sa akin doon. Limang buwan lang po manang."

"Kaya mo ba talaga Iha ng limamng buwan na wala ako?"

"Oo naman manang, para sa anak ko." I gave her my final hug then faced my Auntie who's already crying.

"I love you tita. Thank you po sa inyo." Ng marinig ko na tinatawag ang flight ko. Binigyan ko na sila na tag iisang yakap at tumalikod na.

I'm still hoping na sana sundan niya ako at sabihing mahal niya ako gaya ng mga napapanood ko sa mga telenobela. Pero naibigay ko na't lahat ang passport ko wala pa ring Aaron na dumating.

And one last glance at my back, then binigyan ng mapait na ngiti.
Soon I'll be able to complete my pieces and I'll be able to face the circumstances that is waiting for me.

----