Ճիչ

!!!

1 շաբաթ անց...
-Ավա հանգստացիր,ինչ ձայներ? Ոչ մի ձայն էլ չկա,-ասում էր եղբայրս անհանգստացած:
-Դու չես լսում? Այդ ձայնը...նա ասում է...,-ես չեմ կարողանում շարունակել և արագ դուրս եմ գալիս այդ անիծված տնից:Ձայները դադարում են...Ես ինձ շատ վատ եմ զգում,սիրտս արագ է բաբախում,չգիտես ինչու քայլերս ինձ տանում են իմ նախկին դպրոցի բակ,որը արդեն կիսաքանդ է...
Ես նստում եմ խոտերի մեջ,աչքերս փակում և ինքս ինձ կրկնում.
<<Սա երազ է,սա ուղղակի չար երազ է,Ավրորա հանգստացիր>>:
Բայց ինձ թվում է թե ինչ որ մեկը ինձ է նայում,ես արագ բացում եմ աչքերս և կանգնում...
Դա եղբայրս է,նա մոտենում է ինձ և գրկում.
-Արդեն հանգիստ ես?
-Ահա
-գնանք զբոսանքի?
-Ոչ
-Իսկ ուր կուզես?
-Չգիտեմ,ես չեմ ուզում վերադառնալ...ես ատում եմ այդ տունը...,-արցունքներս չեն թողնում շարունակել:
-Լավ,լավ հանգստացիր...
Արի գնանք սրճարան,ինչ կասես?
-Ինձ համար միևնույն է
-Գնացինք
Ես ինձ նրա կողքին պաշտպանված եմ զգում,չնայած որ նա ինձնից 3 տարով է մեծ,և ինձ հետ ոչ մի արյունակցական կապ չունի:Իրականում ինձ որդեգրել են ,երբ ես դեռ մեկ տարեկան եմ եղել,ես էլ եմ դրա մասին վերջերս իմացել...
Ես չեմ փորձել գտնել իրական ծնողներիս,որովհետև ես ատում եմ նրանց:
Հասանք սրճարան...
Լուռ նստած էինք և իրար էինք նայում,այդ ամենից երկուսս էլ սկսեցինք բարձր ծիծաղել...
-Ռով..ըըը...ըը.. ինչ ես կարծում,ես խելագառվել եմ?
-Իհարկե,դու իմ խելագառ քույրիկն ես միշտ եղել:
-Իրոք որ,բայց խնդրում եմ ինձ ճիշտն ասա...դու ինչ ես մտածում այս ամենի մասին?
-Ես կարծում եմ քեզ հանգիստ է պետք...
-Դու ինձ հավատում ես?...ըըը...դե որ այդ ձայները իրական են..
-Ես հավատում եմ քեզ Ավա:
-Երևի դու միակ մարդն ես ,ով հավատում է ինձ...գիտես մայրիկը, հայրիկը և նույնիսկ Տեան կարծում է ,որ ես հորինում եմ այդ ամենը ուշադրություն գրավելու համար...Ես իրոք չգիտեմ ինչ է կատարվում ինձ հետ...Ինչու եմ միայն ես լսում այդ ձայները...
-Ես խոստանում եմ ինչ էլ լինի քո կողքին կլինեմ ու քեզ մենակ չեմ թողնի,և ամեն բան կանեմ ,որ այդ ձայները այլևս չլսես:
Ես ոչինչ չեմ ասում,ուղղակի նայում եմ պատուհանից դուրս և մտածում,չգիտեմ էլ ինչի մասին...Ռովը խախտում է լռությունը.
-Ավա իսկ չես ցանկանում գտնել ծնողներիդ?
-Ոչ,իմ ծնողները հիմա տանը մեզ են սպասում,ես ուրիշ ծնողներ չունեմ,և չեմ ցանկանում իմանալ ,թե ինչու են ինձ թողել,որովհետև ատում եմ նրանց ամվողջ հոգով...
-Բայց...
-Խնդրում եմ,արի փակենք այս թեման...
-Լավ
-Արի գնանք արդեն:
-Ուր?
-Տուն իհարկե:
-Վստահ ես ,որ լավ քեզ կզգաս?
-Ահա,-անվստահ ասացի ես և մենք դուրս եկանք...
Արդեն մթնում է...
Մենք մոտենում ենք տանը...ես իրականում չեմ ցանկանում տուն գնալ ,բայց քանի որ Ռովին հետս է չեմ կարող չգնալ.<<հիմա կգնամ,իսկ երեկոյան,երբ բոլորը կքնեն նորից դուրս կգամ>>,-մտածեցի ինքս ինձ:
Եվ ահա մենք տանն ենք..
Տեան վազում է և գրկում Ռովին,իսկ ինձ առհամարում...
Ոչ նա ինձ շատ էր սիրում,բայց երբ իմացավ,որ նրա քույրը չեմ,սկսեղ ատել ինձ:Ռովը զգաց,որ այդ ամենից մեղմ ասած նեղվեցի և ասաց...
-Նա իրականում քեզ շատ է սիրում,ուղղակի մտածում է ,որ դու իրենից այդ փաստը թաքցրել ես...մի մտածիր ես կխոսեմ նրա հետ:
-Ոչ ,պետք չէ...Ես գնամ իմ սենյակ
-Լավ ,ինչպես կուզես
Ես մտա իմ սենյակ և միանգամից պարկեցի քնեցի...
***

<<Ավրորա~Ավա~ սիրելիս,արի մայրիկի մոտ...արի ինձ մոտ,դու պետք է այստեղ գաս...>>:
Ես բացում եմ աչքերս...Սա մղձավանջ էր...ես նախկին դպրոցում էի...ինչ որ կին էր,ով ինձ էր տալիս դանակ,որպեսզի կտրեմ երակներս.....ես սկսում եմ լացել,չեմ հասկանում ինչու...երբ մի փոքր հանգստացա նկատեցի ,որ ժամը 1:45 է,և բոլորը քնած են...Ես հագնվեցի և կամաց դուրս եկա ,ուղղակի քայլում էի և ցանկանում էի այս ամենը մոռանալ,երբ նորից հասա դպրոց...

****
Շնորհավոր ուրբաթ 13👻👻😈💀
Վերջապես գրեցի այս մասը,չէի ուզում շարունակեի ,բայց Minasyan123-ի շնորհիվ հավեսս եկավ💖
Դուր եկավ?
Աստղիկ🌟
Կարծիքը մեկնաբանությունում...💖👻