Yolculuğumuz bitmişti. Onu yakın arkadaşım olan Burcu'nun evine getirmiştim.Burcu evde değildi.Umarım da gelmezdi.
Yol boyunca bana bakmıştı.Korkuyordu fakat belli etmemeye çalışıyordu.Ondan nefret ediyordum.Onu sınırsız parçalara bölmek istiyordum.Her bir hücresine ayrı ayrı işkence etmek istiyordum.Lanet olası kadın.O kadın değildi,olamazdı.Çünkü eğer o kadınsa benim Papatya'm neydi?Melek mi?Olabilirdi.
Kapımı açıp,etrafa bakındım.Burcu'nun evi dağ başı gibi bir yerdi.Fazla insan yoktu.Hatta hiç yoktu.
Etrafı taradıktan sonra arka kapıyı açtım."İn arabadan."dediğimi ikiletmeden yaptı.Ölümden cidden çok korkuyor olmalıydı. Ama ölüm onun için kaçınılmazdı. Hem de diğer insanlardan daha erken olarak.
"Burası neresi?" Ah,yapma!Sesin bile titriyor."Öleceğin mekan."dedim soğuk sesimle.Yutkundu.Başını önüne eğdi."Düş önüme!"dediğimi ikiletmeden yaptı ve önüme düştü.
İçeri girdiğimizde onu kolunun ucundan tutarak salona attım ve sandalyeye oturttum.Ve de elindeki ipi sandalyeye bağladım.
Ben ona bunları yaptırırken ya da yaparken sessiz kalması canımı sıkıyordu.Bana yalvarmasını istiyordum.Köpek gibi sürünmesini istiyordum!
"A-Ayberk,beni öldürmezsin değil mi?"Kaşlarım alayla havalandı."Elbette.Senin sadece gözünü korkutmak istedim."dedikten sonra kaşlarım çatıldı."Ulan geri zekalı! Senin için öldürmekten fazlasını düşünürken nasıl böyle bir cümle kurabilirsin?"bağırmamdan sonra gözleri doldu."Özür dilerim,gerçekten özür dilerim Ayberk.Yaptım bir hata.Ama bir bilsen ne kadar pişman oldum."Hafifçe güldüm."Tabi,sen zaten pişman olduğun için ben 8 sene geberdim ve sen 8 sene gezdin,eğlendin."Gözlerimi üzerine diktim ve uzun süre baktım ona.Bir insan...Nasıl?Anlamıyordum.Korku dolu gözlerle bana bakıyordu.Kararımı yineledim.Onu gebertecektim.
