I Haven't Told You

Eight

Fiona's POV

 

"Besh! Snap out!"

"W-what!? Bakit ba sumisigaw ka?!" Tanong ko. Sakit kaya sa tenga ng boses nia!

"Besh!! I was talking here  for the whole 10 minutes and you're spaced out. I thought you're listening. My gosh besh. What's the problem ba? What... what's with you? Seriously. It's already lunch time at kanina ka pa di makausap ng maayos. As in kanina pang umaga. Problema mo? Huh?" Paglilitanya na naman nia. My ears are like to bleed. buti tinapos na nia yung SONA nia. Haay.

"Besh, hinga hinga pag may time. Para ka na namang machine gun sa bilis ng pagsasalita mo." Wala sa wisyo kong sagot.

"Besh, magkwento ka naman." Sabi nia na parang hindi narinig ang mga panlalait ko sa kanya.

Haay. I need to burst this out. I've been keeping this for almost 2 days and I want to tell this to somebody and I know that somebody is non other than my only bestfriend,Nadine.

I heave out a sigh before I start my complicated story.

"Besh, I'm getting annoyed by them." I started and breathed out a deep sigh again.

Hinagod ni Nads ang likod ko. Sigurado akong ramdam nia na nahihirapan ako. Bestfriend kami kaya alam ko nararamdaman nia ko.

Hindi nagsasalita si Nads kaya nagpatuloy ako. Nararamdaman kong gusto niang magtanong pero pinipigilan nia dahil gusto nia malabas ko ang lahat ng nararamdaman ko.

"Besh, a-ano na gagawin ko? Nahihirapan na ako. Nalilito.*sigh*" I continued.

"Besh, would you tell me the whole story? You know you can cry on me, i won't judge you. Right? I'm your bestest friend." She said. Dahil dun naramdaman ko ang comfort nia hindi lang bilang bestfriend kundi bilang ate.

As she patted my back, my cheeks started to get wet because of the water from my eyes. This is it. This is what I really have to do to ease the pain and hardship that I'm feeling right now.

Nadine let me cry as hard as I could. She knows na kapag pinatahan nia ako lalo lang akong iiyak kaya hinayaan nia ako. Nararamdaman ko yung hirap sa bawat pagpatak ng luha sa mga mata ko. Nararamdaman ko yung sakit at pagkalito sa bawat hikbi na nagagawa ko dahil sa pag-iyak na to. Walang tigil ang pagpatak ng tubig sa palad ko habang nakayuko ako at hinahagod ni Nadine ang likod ko. Gusto ko sumigaw. Gusto ko ilabas sa pagsigaw ang lahat ng nararamdaman ko. Narinig kong nagbell na para sa next class namin pero hindi ako inaya ni Nadine pumasok. Nag-stay kami sa canteen.

"Besh, wag na tayong pumasok. Sa tambayan tayo. Sasamahan kita." Sabi ni Nads.

I just nod as an answer. Pinakuha nia yung mga gamit namin sa isa naming classmate at sinabi na umuwi na kami dahil masama ang pakiramdam ko.

Pumunta kami sa dati naming tambayan. Kung san ako dati nagtatago kapag may humahabol saking mga lalaki at nagtatangkang manligaw. Dun ko binubuhos lahat ng hate ko sa mga lalaki. Alam na siguro ni Nads kung ano ang problema ko kaya dinala nia ko dito. Dito nia ko gusto maglabas ng lahat ng nararamdaman ko.

"Besh, nandito na tayo. Sige na. Do whatever you want. I won’t stop you. Aalalayan lang kita." Sabi ni Nads. 

I stood up from the center of the big rock ng tambayan. Malakas ang hangin ngayon dito at parang dinadamayan ang lungkot na nararamdaman ko. I cupped my mouth and opened it...

"What the he*l!? Ano ba! Is this fate o sinadyang mangyare?! Ang hirap na sa pakiramdam! I only want is to be happy and contented, mahirap ba yun?! Bakit pinalapit mo pa sila sakin? I hate it being the reason why their fiendship's gone. Please. Stop this! And my mom, please. I dont want to lose her..." As I mentioned my mom I broke down again. My greatest weakness is my family. My mom. I dont want to lose her. I hate it... I hate myself! I hate myself for what I did...