Aşkhane

Kalbimin Kurak Toprakları

Bir elif miktarı of çekişlerimi mi anlatayım şimdi, yoksa bir mum gibi eriyip bittiğimi mi?

-Cemal Ulu-

KALBİMİN KURAK TOPRAKLARI

Her gecenin ışığı vardır elbet. Ve her ışığın aydınlattığı sokaklar. Hani bazen çıkmaz o sokakların sonu, kalırsın öyle çaresiz, öyle yalnız... İşte bu gece de öyleydi. Bir çıkmaz sokakta hem çaresizdim hem yalnız hem de gecemi aydınlatan bir ışık yoktu. Sen yoktun...

Sen olmayınca da yolumu gösterecek bir ışığım yoktu. Gecenin sabahı vardı ama benim gecemi sabah edecek uykularım yoktu. Demsiz bir çay gibi anlamsız ve sadeydi sensiz her dakikam. Gecenin karanlığı bile vardı ama benim karanlık olacak rengim bile yoktu. Bomboş duvarların bir anlamı, bir sesi bile vardı ama benim yaktığım türkülerin, yazdığım dizelerin bile anlamı yoktu. Yazamıyordum zaten, çünkü yazacak kimsem yoktu.

Kimse derken senden bahsediyorum elbet. Toprağın bile kavuştuğu sevgilisi vardı. Hani nisanda yağmur yağar, toprağın vuslatını izler, kokusunu içimize çeker, vuslatın meyvesi olan çiçekleri severiz. Hani çiçekleri koparanlara evlat katili deriz. İşte o toprağın yağmuru beklediği umut ile besliyorum kendimi. Ve kalbimin kurak topraklarına sevgi tohumları ekiyorum. Yağmur gibi yağarsın belki bir gün yüreğime. Yağmur gibi yağsan şimdi, filizlenen meyveye aşk desek. Ama yok. Toprağın bile sabrı var, benim yok.

Bir elif miktarı of çekişlerimi mi anlatayım şimdi, yoksa bir mum gibi eriyip bittiğimi mi? Bu şehrin tüm sokakları ve tüm geceleri ezberledi iyice beni. Tüm kaldırımları şahit oldu özlemime. Duvarlar en az benim kadar tanıyor seni. Gecelerce seni anlattım onlara. Her gece sabaha kadar seni konuşur olduk. Ne zaman güneş doğar ben o zaman hatırlarım yanımda olmadığını. Çünkü gece örtüyor gerçeklerin üzerini.

Hayatımda olduğunu ne kadar bilsem de, yanımda olmayışın üşütüyor kalbimi. Eğer bir gerçeksek biz de sende benim üzerimi ört kalbinle aynı gece gibi. 

                                                                                      ***