"Savaşçoktanbaşladı dostlarım! İnsanlar, bizden daha seviyesizler, bize karşı savaşın ilk adımını attı. Bakın! Onların çaresizliğine bakın! Kendi elleriyle yaptıkları aptalca makinelerin bizi yenebileceğini düşünüyorlar. "Onların makinelerini, elimizi oynatmadan yok edebiliriz! Bizleri kabul ettiklerini söyleyecekler ama bunlar, sadece bizden korkan insan türününsaçmaoyunları. İçten içe bizi yok etmeye çalışacaklar. Şimdi, kim benim dayanışmama katılacak?"
Dediğim gibi. İkimiz de farklı taraftaydık. Amacımızaynıydı ama, gidiş yollarımız farklıydı.
"Şuraya bakın!"
Elimden geldiğince, sesim çıktığınca bağırdım. Elimle, küçük adaya doğrugelen, büyük ve küçük, tüm mermileri ve bombalarıgösterdim. Erik bana baktı ve kıvrak hareketlerle, bize doğrugelen mermileri, geldikleri yere geri çevirdi. Amacını anladığımda, üstüneatlayıpyaptığışeye son vermesini sağlamayaçalıştım. Ama benden güçlüydü ve bana yumrukatıp yere düşmeme neden oldu. Toparlandıktan sonra, biraz sendeleyerek ayağakalktım ve Erik'in kafasındaki miğferi çıkartmayaçalıştım. Beni eliyle yere savurdu.
Ve tam da o sırada, belime gelen kurşunla, yere sabitlendim.
Acı hissetmiyordum.
Sadece bir sızı vardı. İstemsiz bir şekilde, bağırarakferyat ettim.
Doğrulmayaçalıştım, ama kollarım ve kafam hariç, hiç bir yerimi hissetmiyordum. Erik arkasınıdönüp bana baktı. Ve o sırada, gemilere doğru giden tüm mermiler, su ile buluştu. Gülümsedim.
Erik beni dizlerinin arasınaaldığında sesimi çıkarmadım. "Charles! Çok özür dilerim. O mermiyi görmedim ve kontrol edemedim. Çok üzgünüm Charles."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimiaçık tutamıyordum. "E-Erik. Bu senin suçundeğil."
