Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Συγγραφέας: Έρση (BlomkvistM97)
Κεφάλαια: 16 (προς το παρόν)
Κατάσταση: Έργο σε συνέχεια
Πλοκή: Όταν ο Έρνεστ Βανγκ, επιτυχημένος επιχειρηματίας και εκατομμυριούχος από το Μάλμε, βρίσκεται δολοφονημένος σε κακόφημο μοτέλ των προαστίων του Γκέτεμποργκ, αυτό που αμέσως κινητοποιεί τη σουηδική αστυνομία δεν είναι ούτε ο κομμένος του λαιμός, ούτε το παράταιρα ανέγγιχτο από τη βία δωμάτιο· είναι το απλοϊκά χαραγμένο τατουάζ στο εσωτερικό του καρπού του, ανεξίτηλα αποτυπωμένο στο δέρμα του όχι με μελάνι, αλλά με αίμα προερχόμενο από το ίδιο το θύμα, σε σχήμα κατεργασμένης πολύτιμης λίθου. Ενώ ή αστυνομία εκτιμά πως η ανθρωποκτονία αποτελεί έργο επαγγελματία δολοφόνου κατά συρροή, με το κόκκινο διαμάντι να ενσαρκώνει το σύμβολο κάποιας πρωτοεμφανιζόμενης τρομοκρατικής οργάνωσης, ο εικοσιεξάχρονος Άντερς Έρικσον προσπαθεί να εξοικονομήσει χρόνο από τη διαλεύκανση της υπόθεσης που του έχει ανατεθεί, για να ασχοληθεί με ένα άλλο, εξίσου σημαντικό ζήτημα. Τον εντοπισμό του αποστολέα των ανώνυμων γραμμάτων που καταφθάνουν κάθε εβδομάδα στην πόρτα του, με το περιεχόμενό τους να αναφέρεται στο διαμελισμό και τη βάναυση δολοφονία του.
Εντυπώσεις για την πλοκή: Παρόλο που αποφεύγω τα αστυνομικά μυθιστορήματα διότι με κουράζουν απίστευτα -ναι, το ομολογώ και φτου μου που θέλω να περάσω στην αστυνομία!-, με το βιβλίο της πολύ λατρεμένης μου Έρσης κόλλησα απ'τη πρώτη γραμμή! Στην αρχή πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα τους ενδοιασμούς μου και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα με κουράσει το βιβλίο -99%-, τελικά κατάφερε να με κερδίσει και όχι μόνο δε βαρέθηκα, μα απόλαυσα κάθε λεπτό που πέρασα διαβάζοντάς το! Αν και αστυνομικό μυθιστόρημα, ο καθένας μπορεί πολύ εύκολα να ακολουθήσει την ιστορία, και σε αυτό πιστεύω παίζει πολύ ρόλο το ότι οι περιγραφές της είναι ακριβείς, μα όχι κουραστικές. Το βιβλίο έχει ως κύριο πρωταγωνιστή τον Άντερς Έρικσον, έναν νεαρό εικοσιεξάχρονο αστυνομικό ενός τμήματος της Σουιδίας, όπου μέσω αυτού διαβάζουμε την ιστορία, παρόλο που γράφεται σε τρίτο πρόσωπο. Οι εσωτερικοί διάλογοι που υπάρχουν σε βάζουν εύκολα στο πετσί του ρόλου, βγάζοντάς σου τον Σέρλοκ Χολμς που κρύβεις μέσα σου!(Εμένα παιδιά μού τον έβγαλε, πάντως!)
