Katil'in Gözyaşları

Işıklar birden kapandı. Karanlık beni içine çekti. Yine olacakları bekledim orada, yine aynı kişi gelecekti. Yine bir kişi ölecekti. Gözlerimi kapadım. Bunalan hayatım böyle bir sıkıntıyla karşı karşıya kalınca sıkılmıştım. Ölmek istedim. Ve soğukluğu tenimde hissettim.

Bilmediğim biri bana dokunmuştu, fakat bunun katil olduğunu biliyordum. Uzun koridorun duvarına yapıştım. İçimden "öldür beni" diyordum. Fakat birdenbire aklımdan geçenler etkiledi beni. Gözümü hızla açtım. Döndüm arkamı. İstemsizce kasılan kaslarım etkiliyordu beni. Katili gördüm. Yüzü karanlığa bürünmüştü. Ağzı alaycıydı. Bana baktığının farkındaydım. Bıçağı üzerime fırlattı. İşte o zaman her şey ağır çekime bağlandı. Elimin yavaşça yükselişi, bıçağı kavrayışım, sonra da düşürüşüm. Ve ışıkların açılması.

"Kimse öldü mü?" Bülent titriyordu.

"Hayır. Yani umarım." Mardin konuştu.

"Bence pes etti. Aynı cebir dersinde sorulara karşı olan davranışımız gibi."

"Hey! Emre! Eline bak!"

"Noldu?"

Ellerime baktım. Tırnaklarımdan başlayan ve eklemlerime kadar devam eden kırmızı boncuk boncuk kan parlıyordu avuçlarımda. Kolumun sağ tarafından aşağıya akıyordu kan. Sonra aşağıya bir gölcük oldu kan.

"Üzgünüm Emre." dedi Sinem yanımıza bir arkadaş topluluğuyla gelerek,"katilin katili sensin."

"Nasıl olur, ben sadece bıçağı tuttuğumu hatırlıyorum."

"Katilin katili bile olsan, bu senin katil olmadığın anlamına gelmez. Üzgünüm yakın arkadaşım. Seni yakalamak durumundayız."

Gözlerim eski halinin on misli boyutuna geldi. Ellerim sıcak kanla titriyordu. Bana yaklaşmaya başlamışlardı. Koridorun bu tarafı çıkmazdı ne yazık ki. Katil değildim ama zannediliyordum.

"Bakın arkadaşlar gerçekten ben katil değilim." Gözyaşlarım pembe yanaklarımdan süzülüyordu. Ve arkadüşmanım Mehmet çıkıverdi:

"Yakalayın! Katilin katili ise o da bir katildir. Üstelik onun el izi bizim öğretmenin cesedindekinin aynısı. Bakın! Gördünüz. Yakalayın!"

Diğer tarafa doğru kaçmaya başladım.