Fire eyes

H7

We reden het pad op.

Lenn en Kayla stonden al bij de deur te wachten.

'Kom snel.' riepen ze.

Ik snelde het huis in.

'Wat is er aan de hand?' 'Nou er dreigt een oorlog uit te breken tussen de Vhimpirtes en de weerwolven.'

Ik kreeg een schrok, een oorlog, een echte oorlog! dat is vreselijk!

'Maar hoe kunnen we helpen?'

Kayla gaf me een knuffel, zomaar.

' het enige is onze krachten, die moeten we gebruiken!'

Ik bedroefd naar de grond.

'Je heb toch al wel je kracht ontwikkeld?' Lenn keek me vragend aan.

Ik schudde mijn hoofd.

'Nee dat heb ik niet, sterker nog ik weet geen eens wat mijn krachten zijn.'

'Maar ik misschien wel.' Lorenzo kwam naar voren lopen.

'Kijk mij is diep in mijn ogen aan. En jullie om me heen staan, en het zelfde doen.

Ik voelde me een soort monument ofzo. En concentreerde me op al die ogen.

'Kijk diep in haar ogen.' Hoorde ik Lorenzo nog en keer zeggen.

'Oh mijn hemel! zal het echt waar zijn?!'

Iedereen stopte met me aan kijken, gelukkig.

Avril, Lenn en Kayla begonnen te smoezen.

'Oke, wat is er aan de hand?'

Ze draaide mijn kant op.

'Nu moet je goed luisteren. Er was een voorspelling dat een menselijke tiener zou veranderen in een van ons, die een kracht zou ontwikkelen,

om de oorlog tussen de weerwolven en Vhimpirtes te kunnen tegenhouden of te stoppen.

Ik oude tekeningen en boeken vind je plaatjes terug van een meisje lang krullend blond haar. En op elke tekening zag je in haar ogen vuur oplichtte.'

Ik wist wat hij wou zeggen, nee dat kan toch niet... 'dus jij wil zeggen dat ik die gene ben, die de weerwolven tegenmoet houden?'

Hij knikte dat denk ik wel ja. Toenet zagen we in je ogen vuur. En dat is niet zomaar zo. Je wordt uitgelegd in boeken, er zijn tekeningen, die precies op jou lijken. Het kan gewoon niet aders. Jij bent de uitverkorene. Jij kun hun tegenhouden.'

Het bleeft lang stil.

'Oke! dus Jane is de uitverkorene, maar vertel haar dan ook dat haar ouders haar ouders niet echt zijn.'

Mijn mond viel open.

'Wat! dat kan niet ik ben....' Ik rattelde alles door elkaar.

'Het is waar, jou ouders zijn jou ouders niet.

Ga anders maar even zitten. Kayla wees naar de bank.

Avril kwam naast mij zitten, lorenzo naast avril, en tegenover in twee stoelen zaten Lenn en Kayla.

'Nou je ouders zeiden, voordat je bijna een doodbeleving had, hebben je ouders mij verteld dat ze met kerst een kindje vonden voor de deur. Jij was dat, je lag in een mandje versierd met bloemetjes.

En er lag ook een briefje bij met daarop:

Zorg goed voor haar, ze is mij dierbaar, en zal haar leven ooit geven voor de wereld.

Groeten

Maar de naam stond er niet op.

Ze wisten niet van wie het was,

Maar ze wisten wel dat ze gelijk gek waren op jou! en dat je ouders je graag wilde opvoeden.

Ze hebben nooit geweten van wie je was, of dat je moeder er nog wel was.

Maar nu weten we van wie je een kind ben.

Van de machtige godin Saffiera. De godin van de Vhimpirtes.'