Deadly Perfume (ON HOLD)

Chapter 9

Ήταν σε τρομερό δίλημμα. Από την μία, όφειλε να γυρίσει στην δουλειά του και να συνεχίσει την ανάλυση των οικονομικών εσόδων και εξόδων της ναυτιλιακής εταιρείας, και από την άλλη επιθυμούσε να παραμείνει μαζί με την Daphne. Ξεφύσησε έντονα βγάζοντας μπόλικο αέρα από μέσα του. Χρειαζόταν καθαρό αέρα. Χωρίς να πει τίποτα στην Daphne, βάδισε προς το παράθυρο. Άνοιξε το παραθυρόφυλλο και έβγαλε με προσμονή το κεφάλι του, στο κρύο του Λίβερπουλ. Εισέπνευσε το οξυγόνο τρεις φορές, έχοντας τα μάτια του κλειστά. Όταν άνοιξε τα βλέφαρα του, αντίκρισε έναν περίεργο άντρα να κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Το διαμέρισμα βρισκόταν ψηλά και δυστυχώς αυτό δεν του επέτρεπε να ξεχωρίσει το πρόσωπο του. Στένεψε τα μάτια του, αλλά τίποτα. Δεν έδωσε σημασία, ίσως να ήταν της φαντασίας του.

'' Τελικά; Θα μείνεις;'' Η Daphne τον διέκοψε. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και χαμογέλασε ευγενικά.
'' Μάλλον ναι. Θα πάρω τηλέφωνο να ενημερώσω.'' Απάντησε χωρίς καν να το σκεφτεί περαιτέρω. Αυτόματα είχε αποφασίσει να διαλέξει την δεύτερη επιλογή του. Να περάσει λίγο την ώρα του με την Daphne και τον Colin.
Η Daphne στο άκουσμα των λεγόμενων του, χαροποιήθηκε. Το πρόσωπο της έλαμπε από χαρά. Δεν ήθελε να μείνει μόνη της με τον Colin. Όσο σκεφτόταν ότι σε δύο μέρες θα επέστρεφε στη δουλειά της, και συγκεκριμένα στο χώρο όπου θα περνούσε πολλές ώρες με τον πρώην της, την έπιανε αναγούλα. Παράξενο, δεν είχα καθόλου νέα από τον Noah σκέφτηκε ύποπτα.
'' Ωραία! Θα πω στον Noah να φέρει το λαπτοπ.'' Στάθηκε στα πόδια της και αισθάνθηκε περίεργα. Η ενόχληση στα πλευρά της ήταν υπαρκτή αλλά λιγότερο επώδυνη. Έκανε δύο βήματα μπροστά με μεγάλη υπομονή. Δάγκωσε για λίγο την γλώσσα της και δοκίμασε να περπατήσει κανονικά. Ο ελάχιστος πόνος γινόταν συνήθεια όσο κατευθυνόταν προς τον πάγκο της κουζίνας. Άρπαξε στα χέρια της το λαπτοπ.
Ο Henry πληκτρολόγησε τον αριθμό της γραμματέας του και ταυτοχρόνως έλεγχε τις κινήσεις της Daphne. Φερόταν φυσιολογικά, δίχως να φαίνεται τραυματισμένη.
'' Παρακαλώ.'' Άκουσε την ξύλινη φωνή της Bella μέσα από το ακουστικό. Η Bella εργαζόταν μαζί του τα τελευταία δύο χρόνια. Παρά την απόμακρη και ψυχρή συμπεριφορά της προς τους άλλους εργαζόμενους, σε εκείνον ενεργούσε διαφορετικά. Βέβαια, ο Henry ποτέ δεν έδινε ευκαιρία στο προσωπικό για κάτι πέρα από αυτό, και ούτε επρόκειτο να γίνει στο μέλλον. Ήξερε να ελέγχει τα συναισθήματα του ανάλογα με τις περιστάσεις. Και η Bella, εξάλλου ήταν αρραβωνιασμένη με έναν εξαίσιο δικηγόρο.
'' Bella, o Henry είμαι. Θα καθυστερήσω λιγάκι ... απλώς αν με ζητήσει ο πατριός μου, βρες μία δικαιολογία.'' Ζήτησε ελπίζοντας να γλιτώσει προς το παρόν τις φωνές του πατριού του.
'' Εντάξει, Henry. Θα προσπαθήσω να μην το καταλάβει.'' Αποκρίθηκε ζεστά προς το αφεντικό της.
'' Ευχαριστώ. Τα λέμε αργότερα.'' Έκλεισε την γραμμή και αισθάνθηκε ένα βάρος να φεύγει από πάνω του. Ήταν από τις λίγες φορές που βασιζόταν στην Bella και ήλπιζε να κατέληγε καλά.
'' Αν έχεις δουλειά, καλύτερα να πας. Δεν θέλω να δημιουργώ προβλήματα.'' Τώρα αισθανόταν άσχημα αφού είχε διαπιστώσει πως τον κρατούσε μακριά από τον χώρο εργασίας του.