Υπερφυσική Ιστορία

Αναπάντεχα γεγονότα

Το ξυπνητήρι χτυπησε.Ηταν  6:30 ξύπνησα και έκανα την καθημερινή μουρουτίνα, πλύσιμο προσώπου,βάψιμο, ντύσιμο κτλπ.κατεβηκα για πρωινό αλλά δεν ήταν κανένας στο σπίτι.Η μαμά μου,μου είχε αφήσει ένα χαρτάκι πάνω στο ψυγείο <<Έχουμε φύγει και εγώ και ο μπαμπάς για δουλειά πιο νωρίς σήμερα κάνε πρωινό και το μεσημέρι έχω φυλάξει φαγητό από χθες θα αργήσουμε να έρθουμε φιλάκια -Μαμά>>ήταν Παρασκευή σήμερα αυτό σημαίνει ότι θα δουλεύουν όλη μέρα και εγώ θα έχω όλο το σπίτι δικό μου.Εκατσα λίγο στο σαλόνι και είδα τηλεόραση,είδα το ρολόι μετά από λίγο και ήταν 7:30 αν δεν έτρεχα δεν θα προλάβαινα σκέφτηκα.Πηρα την τσάντα μου το κινητό και τα ακουστικά και βγήκα στην αυλή.Δεν πρόλαβα να τρέξω λίγο και άκουσα κάποιον με το αυτοκίνητο να με χαιρετάει.
-Φαιη θες να σε πάρω?Αναγνωρισα κατευθείαν ποιος ήταν,ήταν ο Dylan με το τζιπ του.
-Σε ευχαριστώ αν δεν ήσουν εσύ ακόμα θα έτρεχα.Του είπα μπαίνοντας λαχανιασμεμη στο αυτοκίνητο.
-Δεν κάνει τίποτα ούτως ή άλλως είμαστε φίλοι και εσύ το ίδιο θα είχες κάνει για εμένα σωστά?Μου είπε και μου χαμογέλασε.
Του έδωσα και εγώ ένα από τα καλυτερα μου χαμόγελα.Μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο συζητούσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα,η νευρικότητα μου είχε σταματήσει όταν του μιλούσα ένιωθα πιο οικεία μαζί του αφού είχαμε γνωριστεί τόσο πολύ είχαμε πολλά κοινά.Ανυπομονουσα για το Σάββατο να βγούμε,δεν ήξερα τι να φορέσω ούτε πως να βαφτω και το κυριότερο δεν ήξερα ακόμα που θα πηγαίναμε μου είπε ότι θα μου κάνει έκπληξη.
Παρεμπιπτόντως τώρα που είπα έκπληξη θυμήθηκα την έκπληξη που μου είχε αναφέρει ο Jacob ακόμα δεν έχω βρει τι είναι.Είχαμε ιστορία την δεύτερη ώρα και ο Κύριος Willow μας μίλησε για την ιστορία του Beacon hill πάλι....τέλος πάντων η ωρα περνούσε και δεν ήξερα τι να κάνω έτσι έβγαλα το τετράδιο μου και ξεκίνησα να ζωγραφίζω,έκανα διάφορα σχέδια τα οποία σχημάτιζαν ένα δέντρο,ένα δέντρο που το έβλεπα συνέχεια στα όνειρα μου.Γύρισε η Ντεμη και με είδε να το ζωγραφίζω είχε μείνει έκπληκτη απο τις ικανότητες ζωγραφικής μου.
-Ουυυαααουυ κάποια ξέρει πολύ καλά να ζωγραφίζει και να λέει και ψέματα... Είπε νευριασμένη.
-Γιατί τι έγινε?? Δεν ήξερα καν τι έκανα.
-Μου είπε οτι δεν εχεις ξαναπάει στο δάσος αλλά αυτό το δέντρο είναι ολόιδιο με το δέντρο που βρίσκεται στην μέση του δάσους και μόνο κάποιος που το έχει παρατηρήσει πολύ καλά μπορεί να σχεδιάσει με όλες τις λεπτομέρειες.Μου είπε νομίζοντας οτι της έχω πει ψέματα.
-Μα δεν έχω πάει απλά αυτό το δέντρο το βλέπω συνέχεια στο όνειρο μου κάθε βράδυ το ίδιο και το ίδιο.Την είπα προσπαθοντας να την κάνω να με πιστέψει.
-Μμμ πολύ περίεργο θα πάμε μετά το σχολείο στο δάσος γιατί το απόγευμα δεν μπορώ δεν σε πειράζει έτσι?Μου είπε.
-Όχι καθόλου μπορούμε να πάμε και σε αυτό το δέντρο για να το δούμε επιτέλους και μα δω τι σχέση έχει αυτό το δέντρο με το όνειρο μου?Της είπα ήρεμα.
-Μα φυσικά άκουσα ότι αγνοείται κάποιος εδώ και 3 μέρες και χθες τον βρήκαν νεκρό αλλά μόνο το μισό του πτώμα.Είχε ουλές και και κοψίματα από ένα ζώο...Μάλλον λύκο.Εκανε μια παύση.Αλλα δεν υπάρχουν λύκοι στο Beacon hills τα τελευταία 20 χρόνια.Ειπε και πήρε ένα βλέμμα ντετέκτιβ.
-Δεν ξέρω θα δούμε μετά που θα φύγουμε...κάνε ησυχια γτ μας κοιτάζει περίεργα ο καθηγητής.Και όντως μας κοίταζε περίεργα για τουλάχιστον 10 λεπτά.Γυρισα κατευθείαν το κεφάλι μου και είδα ένα πονηρό χαμόγελο να εμφανίζεται στο πρόσωπο του Dylan,από την στιγμή που καθόταν μπροστά μου μπορούσα να δω μόνο το μισό του πρόσωπο αλλά το φαντάζομαι...και το χαμόγελο του...και αυτά τα μαλλιά θέλω πολλυ να τα αγγίξω...φαίνονται τόσο ωραία και απαλά.Ξαφνικα ένιωσα τα μαλλιά του να ακουμπάνε το χέρι μου.Ειχε ρίξει το κεφάλι του πίσω και τώρα μπορούσα να τα χαϊδέψω,είχα κοκκινησει.
-Μπορείς να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά μου αρέσει πάρα πολύ όταν το κάνουν αυτό.Ειπε με ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του.
-Εεε..εεεε...εεεεε..Ν...αι...Ναι..Είπα τραβλιζοντας.Ξεκινησα να του χαϊδεύω τα μαλλιά,ήταν τόσο απαλά και μπορούσα να περάσω άνετα τα δάχτυλα μου ανάμεσα τους γιατί φαίνεται τα χτενιζε και τα περιποιουταν.Νομιζα ότι ήταν όνειρο...με είδε η Ντέμη να το κάνω αυτό και με κοίταξε ρίχνωντας μου εν από νέο χαμόγελο.Ο καθηγητής συνέχισε να μιλάει όταν χτύπησε το κουδούνι βγήκαν όλοι έξω και εγώ έκατσα στην ταξη μαζί με την Ντέμη για να μιλήσουμε για το δάσος,το πτώμα και το όνειρο μου με το περίεργο δέντρο.
-Υπάρχει μήπως κάποια ιστορία γύρω από αυτό το δέντρο?Την ρώτησα με περιέργεια.
-Ναι...βασικά είναι ένας μύθος.Λενε κάποιοι ότι πιο παλιά όταν υπήρχαν ακόμα οι λύκοι στην πόλη,μια λύκαινα είχε την φωλιά της στην κουφαλα του δέντρου...εκεί έμενε με τα μικρά της και τα μεγάλωνε...όμως μια μέρα όταν πήγε να κυνηγήσει η μαμά...κάποιοι κυνηγοί βρήκαν την φωλιά και σκότωσαν τα μικρά της νομίζω ντα ότι αυτά ήταν πίσω από όλο το φόνο με τα πτώμα που έβρισκαν κοντά στο δέντρο αυτό.Η μαμά όταν γύρισε το βραδυ απο το κυνιγη της,βρήκε τα μικρά της να είναι μέσα στα αίματα.Η μαμά τότε βγήκε από την φωλιά και έβγαλε ένα ουρλιαχτό τότε...παντού μέσα στο σκοτάδι εμφανίστηκαν ματιά μπλε κόκκινα και κίτρινα.Ολοι μαζί ούρλιαξε κάτω από την πανσέληνο.Τοτε λένε ότι η μαμά λύκαινα μεταμορφωθηκε σε άνθρωπο και ήθελε να πάρει εκδίκηση για τα μικρά της.Αποπλανουσε διάφορα άτομα προς το δάσος το βράδυ και εκεί οι υπόλοιποι λύκοι της αγέλης της τους έτρωγαν.Μια μικρή παύση ακολούθησε και μετά...Μην ανησυχείς όμως αυτός είναι ένας θρύλος.Ειπε και βγήκαμε και οι δύο από αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα.Εγω είχα τρομάξει λίγο,αλλά αφού είπε ότι είναι ένας θρύλος...εντάξει...ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και εγώ πετάγομαι πίσω από την Ντέμη αφήνοντας μια κραυγή τρόμου.Ηταν ο Dylan είχε μπει μέσα και με κοίταζε και γελούσε.
-Μετά το σχολείο θα φύγουμε μαζί??Με ρώτησε γελώντας.
-Όχι γιατί θα πάμε με την Ντέμη μαι βόλτα στο δάσος...Είπα καθώς έβγαινα από πισω την Ντέμη προσπαθοντας να ηρεμήσω.
-Στο δάσος??Ειπε με ένα ανήσυχο ύφος.
-Ναι θέλεις να έρθεις?Πετάχτηκε η Ντέμη.
-Εεε ναι γιατί όχι...Οπότε όταν τελειώσουμε το μάθημα θα βρεθούμε στην πόρτα του σχολείου???Ειπε ο Dylan.
-Εεε ναι...Είπα καθώς έβγαινε ο Dylan από την αίθουσα και μου έκλεινε το μάτι.
Όταν βγήκε από την αίθουσα ο Dylan απλά κοίταζα την Ντέμη,είχα γίνει κατακόκκινη δεν μπορούσα να μιλήσω,μετά χτυπησε το κουδούνι και απλά περίμενα να φύγουμε για να πάμε στο δάσος,σκεφτόμουν συνέχεια τον Dylan και την συζήτηση που είχαμε...κοίταζα συνέχεια τα μαλλιά του και σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να τα αγγίξω ξανά...εκείνη την στιγμή γύρισε πίσω και μου χαμογέλασε με αυτά τα ωραία μελί του ματιά...και αυτά τα χείλια θα μου άρεσε αν μπορούσα να τα φιλήσω.Τωρα πρέπει να περιμένω άλλες 5 ώρες για να φύγω από το σχολείο και να πάμε στο δάσος.