Υπερφυσική Ιστορία

Το δάσος

Όταν τελείωσε το σχολείο εγώ και η Ντέμη βγήκαμε έξω και περιμέναμε τον Dylan,δεν άργησε να έρθει,μας χαιρέτησε και τις δύο.
-Θέλετε να πάμε με το δικό μου αυτοκίνητο που αντέχει κιόλας.Ειπε ο Dylan.
-Ναι δεν έχω πρόβλημα.Ειπε η Ντέμη.
Εγώ έκατσα μπροστά μαζί με τον Dylan και η Ντέμη έκατσε πίσω διαβάζοντας ένα βιβλίο που πήρε από την βιβλιοθήκη του σχολείου,είχε τίτλο <<Μύθοι και θρύλοι του Beacon hills>>.Ήταν τόσο αποροφημενη διαβάζοντας που μας είχε ξεχάσει.Το δάσος από το σχολείο απέχει 15 λεπτά δεν θα αργήσουμε πολύ αν δεν έχει κίνηση ο δρόμος.
-Εδώ λέει ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μετατρέποντε σε λύκο,αλλάζουν το χρώμα το ματιών τους και αποκτούν διάφορες υπερφυσικές δυνάμεις όπως να τρέχουν γρηγορότερα  ή να μπορούν να σηκώσουν αντικείμενα που όταν έχουν ανθρώπινη μορφή δεν μπορούν.Ειπε η Ντέμη ενθουσιασμενη.
-Δηλαδή κάτι σαν λυκανθρωπος.Πεταχτηκα εγώ.
-Ναι ακριβώς.Ειπε η Ντέμη.
Έβλεπα τον Dylan να είναι λίγο ανήσυχος και να κρατάει το τιμόνι λίγο πιο σφιχτά.Επιτελους φτάσαμε στο δάσος αφήσαμε το αυτοκίνητο λίγο πιο έξω και συνεχίσαμε με τα πόδια η Ντέμη ακόμα κρατούσε το βιβλίο στα χέρια της και πήγε να πέσει πάνω σε ένα δέντρο αλλά την έπιασα  από το χέρι και την καθοδηγούσα.Φτάσαμε στο δέντρο στο κέντρο του δάσους,έβγαλα την ζωγραφιά μου και ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που έβλεπα πραγματικά.Ειχα μείνει άφωνη δεν ξέρω πως το έκανα αυτό ή τι σχέση έχω με αυτό.Απλά δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόμουν και κοίταζα μία τη ζωγραφια και μία το δέντρο.Μς πλησίασε ο Dylan και κοίταξε την ζωγραφιά μου,την πήρε από τα χέρια μου και την κοίταζε με μεγάλη απορία.
-Ουαου πως γίνεται αυτό??Ρώτησε με περίεργη έκφραση.
-Δεν ξέρω...Αυτό δεν είναι φυσιολογικό έτσι?Είπα ανήσυχη.
-Δεν νομίζω.Ειπε η Ντέμη καθώς κοίταζε το βιβλίο της.Εδω λέει ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να δουν το μέλλον και να νιώσουν τον θάνατο ενός ατόμου.Ειπε καθώς έκατσε κάτω.
-Α...αποκλείεται εγώ να είναι μάγισσα.Ειπα τρομοκρατημενη.
-Δεν είσαι μάγισσα είσαι μια Μπανσι(δεν ξέρω αν είναι σωστό).Μπορείς να βρεις πτώματα ακόμα και να δεις ποιος θα πεθάνει βρίσκοντας την δική σου άγκυρα.
-Όχι δεν είμαι Μπανσι δεν μπορώ να βρω τίποτα κανένα πτώμα.Ειμαι ένα κανονικό κορίτσι.Ολα άρχισαν να θολώνουν γύρω μου...ζαλιζωμουν και δεν ήξερα που πήγαινα...άκουγα φωνές διάφορες φωνές να μου λένε μια λέξη,μια λέξη που δεν καταλάβαινα τι σήμαινε ξαφνικά άκουσα μια  γνωστή φωνή να μου λέει την ίδια λέξη αλλά και άλλη μια που την κατάλαβα...<δέντρο>..ξαφνικά όλα έγιναν όπως πριν καθόμουν στο ίδιο και κοίταζα ακόμα το δέντρο.
-Νεμετον...μουρμουρισα
-Τι?απορρησε ο Dylan.
-Νεμετον...Αυτό το δέντρο λέγεται Νεμετον...Πλησίασα την κουφαλα του δέντρου και κοίταξα μέσα,είδα ότι είχε μια μικρή σκαλίτσα.Κατέβηκα και άναψα τον φακό μου,από πισω μου ήταν ο Dylan και πίσω του  ήταν η Ντέμη.Φτασαμε στο τέλος και ήταν μια μεγάλη πόρτα κόκκινη και είχε γρατσουνιές πάνω της...Αυτές δεν ήταν ανθρώπινες γρατσουνιές ούτε από κάποιο ζώο σκέφτηκα.Προσπαθησα να ανοίξω την πόρτα αλλά δεν γινόταν γτ ήταν κλειδωμένη.
-Ελάτε πάμε να φύγουμε,για να είναι κλειδωμένη η πόρτα πρέπει να έχει κάτι σημαντικό μέσα που και δεν θέλουν να δούμε τι είναι αυτό.Ειπε νευρικά ο Dylan.
-Όχι περιμενε...Είπα και έσκυψα για να πάρω κάτι σαν κλειδί.Δεν είχε κλειδαριά το μόνο που είχε ήταν μια σχισμή που χωρούσε άνετα το αντικείμενο αυτό.Το έβαλα στην σχισμή και ακούστηκε ένας θόρυβος σαν να ξεκλειδωνε η πόρτα.Τοτε άνοιξε και μπήκαμε μέσα.
-Εγώ θα μείνω έξω για να διαβάσω και άλλα πράγματα για το δάσος.Ειπε η Ντέμη τρομαγμένη.
-Εντάξει αλλά μην απομακρυνθείς.Της είπα.
Η Ντέμη κούνησε καταφατικα το κεφάλι της και βγήκε έξω,προχωρήσαμε λίγο και τότε ένα κύμα αέρα ήρθε και έκλεισε την πόρτα πίσω μας,πήγα κοντά στον Dylan,ένιωσα το χέρι του να αγγίζει το δικό μου και να με κρατάει σφιχτά.Ειχα κοκκινησει.
-Μην φοβάσαι σε προσέχω.Μου είπε γλυκά.
Δεν απάντησα γτ δεν ήξερα τι να πω.Προχωρήσαμε λίγο πιο βαθιά και ακούσαμε κάτι.Ξαφνικα δύο μεγάλα κίτρινα ματιά έλαμψαν στο σκοτάδι και ένα ουρλιαχτό ακούστηκε.Τοτε τα δύο ματιά μας πλησίαζαν και μόλις ήρθαν πιο κοντά στο φως του φακού είδαμε έναν λύκο να μας κοιτάζει και να ουρλιάζει προσπαθώντας να μας διώξει.
-Dylan τι θα κανουμε?Ρώτησα φοβισμένη και τον είχα πάρει αγκαλιά.
-Μην φοβάσαι δεν θα μας κάνει κακό.Ειπε και με έσφιξε στην αγκαλιά του ακόμα περισσότερο.
Ο Dylan πλησίασε το χέρι του στον λύκο και τότε είδα και τα δικά του ματιά να γίνονται κίτρινα.Ο λύκος έκανε πίσω και χάθηκε στο σκοτάδι.
-Είσαι....είσαι και εσύ...Δεν μπορούσα να μιλήσω.
-Μην ανησυχείς θα σου τα εξηγήσω όλα όμως τώρα θέλω να με κρατήσεις από το χέρι και να μην φοβάσαι δεν θέλω να σου κανω κακό από την πρώτη μέρα που σε είδα,σε προστάτευα χωρίς να με καταλάβεις.
Δεν ήξερα τι να πω απλά του έδωσα το χέρι μου και αυτός με τράβηξε στην αγκαλιά του και με κρατούσε σφιχτά.Ένιωθα μια έλξη για τον Dylan και η αγκαλιά του ήταν τόσο ζεστή δεν ήθελα να φύγω.
-Σε παρακαλώ μην πεις τίποτα στην Ντέμη για εμένα ακόμα.Με παρακάλεσε σαν κουτάβι.
-Ηρέμησε δεν θα πω τίποτα αλλά θέλω να μου τα εξηγήσεις όλα.
-Θα το κάνω αλλά όχι σήμερα,ισχύει ακόμα για αύριο?Με ρώτησε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
-Φυσικά.Του είπα.
-Ωραία θα περάσω να σε πάρω κατά τις 8...αύριο θα στα εξηγήσω όλα.Ααα και αν θέλεις φόρεσε κανένα φόρεμα ή κάτι καλοκαιρινό.Ειπε παιχνιδιάρικα.
-Εντάξει.Του είπα και αναρωτιόμουν που θα πάμε.
Από την μία ανηπωμονουσα αλλά από την άλλη φοβόμουν λίγο.Βγηκαμε έξω και η Ντέμη καθόταν σε ένα δέντρο λίγο πιο δίπλα και διάβαζε ακόμα το βιβλίο.
-Ντεμη πρέπει να φύγουμε.Ειπε ο Dylan.
-Αχα...ωραία...Τώρα έρχομαι...Είπε αποροφημενη από το βιβλίο. Προχωρήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο εγώ έκατσα πάλι μπροστά και κοίταζα συνέχεια τον Dylan με την άκρη του μαύρου μου.Αφησαμε την Ντέμη στο σχολείο για να πάρει το αυτοκίνητο της και εμένα με πήρε σπίτι με χαιρέτησε και έφυγε.Εγω μπήκα στο σπίτι και απλά έπεσα στον καναπέ.Σκεφτομουν τι εγινε  σήμερα και για πιο λόγο έγιναν όλα αυτά στο τέλος με τόσες αναπάντητες ερωτήσεις και σκέψεις με πήρε ο ύπνος.