Spijt komt achteraf - Waargebeurd

009

Ik parkeerde mijn auto op een parkeerplaats. Waar ik naartoe moest gaan wist ik niet. Ik had me voorgenomen nooit meer het werk van vroeger te werken. Klaar. Ik moet mijn leven opnieuw beginnen. Door dat werk is Youssef niet voor mij en ik niet voor hem. Dit was een teken. Ik bleef die nacht in de auto slapen omdat ik nergens anders naartoe kon. Ik had niemand. De volgende ochtend besloot ik een huis te huren met het geld dat ik had. Ik had veel geld, vooral door Idriss. Ik kocht een appartement. Ik hield nog veel geld over. Ik besloot werk te zoeken, maar omdat ik laagopgeleid was kon ik nergens werk vinden. Ik was namelijk na de middelbare school gestopt. Ik wilde een opleiding doen, puur omdat ik wilde werken, maar iets werken waar ik trots op kon zijn. Ik hield veel van make-up en schoonheid dus deed ik een visagie opleiding. Nadat ik mijn diploma had stichtte ik mijn eigen schoonheidssalon op. Het was een succes. Ik was mijn eigen zaak begonnen en verdiende goed en niemand had iets over me te zeggen. Ik kwam een vrouw tegen die me veel heeft wijsgemaakt over de Islam waardoor ik me meer ben gaan verdiepen. Ik ontdekte steeds meer in onze mooie geloof en ben me gaan praktiseren. Ik begon een ghimaar te dragen en mijn kleding werd alleen maar lang en wijd. Alhamdoulilah...

Na 2 jaar...

Ik kreeg een telefoontje binnen. 'Schoonheidssalon Ici Tara, met Yasmine waarmee kan ik u helpen', zei ik. 'Hey Yasmine, wat leuk om je stem te horen', hoorde ik. Die stem herkende ik uit duizenden, dat was Shahid. Ik hing op. Hoe weet hij over mijn salon, ik wilde goed beginnen zonder problemen. Er werd weer gebeld maar ik durfde niet op te nemen. Als ze aan mijn telefoonnummer zijn gekomen betekent het dat ze makkelijk aan mijn adres kunnen komen, misschien hebben ze dat al gedaan. De deur werd hard opengetrapt. Ik schrok en sprong van mijn stoel af. Het was Shahid. Hij keek me van top tot teen aan. 'Zo, wat zijn we veranderd', zei hij en kwam steeds dichterbij. Ik deed een stap achteruit. 'Shahid, blijf uit mijn buurt', zei ik en pakte een kappersschaar. 'Als je in mijn buurt komt steek ik je', zei ik dreigend. 'Oh wat ben ik bang', zei hij sarcastisch. 'Shahid laat me alsjeblieft met rust, waarom kom je weer achter me aan?', vroeg ik bang. 'Omdat het werk van vroeger altijd sporen achterlaat, ook al probeer je jezelf goed schoon te maken', zei hij wijzend naar mijn kleren. Daar had hij wel gelijk in, alles zal me blijven achtervolgen tot ik Allah op een dag zal ontmoeten. 'Shahid, ik geef je zoveel geld als je wilt maar blijf uit mijn buurt, vergeet me', zei ik. 'Niet zo makkelijk. Er is nog veel werk. Maar eerst een vraag. Wat was er tussen jou en Youssef, Idriss' neefje?', vroeg hij. Ik keek hem verbaasd aan. Na alles wat er is gebeurd zat Youssef nog steeds in mijn hart, verborgen. Elke nacht voor het slapen keek ik naar zijn foto en vertelde ik hem wat ik die dag heb meegemaakt, alsof hij met mij was. 'Hoezo?', vroeg ik verbaasd. 'Hij heeft me achter je aan gestuurd, en hij wilde dat ik je nu naar hem toe breng', zei hij. Verbaasd keek ik hem aan. Wat wil Youssef van me nadat hij mijn vieze waarheid weet? Weet hij dat ik ben veranderd? Maar wat dan, ik ben een hoer geweest, en zoals ze zeggen, eens een hoer altijd een hoer. Ik ben niet meer maagd en daar kan ik niets aan veranderen. 'Hoezo?', vroeg ik aan Shahid. 'Dat vraag ik dus aan jou', zei hij geïrriteerd. 'Heeft hij jou gevraagd mij te vragen wat er tussen ons is?', vroeg ik ook geïrriteerd. Shahid bleef stil. 'Kijk, doe nou maar gewoon wat hij van je heeft gevraagd', zei ik. 'Is goed, kom met me mee', zei hij. Ik besloot met hem mee te gaan. Ik wilde weten wat hij van me wou en diep van binnen wilde ik Youssef graag zien. Ik stapte een auto in en na een tijdje rijden stopten we bij hetzelfde park waar Youssef en ik elkaar altijd ontmoetten. 'Hij wacht daar op je', zei Shahid. Ik liep naar het bankje waar we altijd waren en zag hem daar staan. Toen hij me zag schrok hij, hij verwachtte me niet zo te zien. Na een tijdje verbrak ik de stilte. 'Heb je me hiernaartoe gebracht om me zo aan te staren?', vroeg ik. 'Yasmine...', zei hij. 'Je hoeft niets te zeggen, ik weet al wat je wilt zeggen. Je wilt zeggen dat ik een hoer ben en dat dit nep is, het is niet nep', zei ik. 'Dat wil ik niet zeggen Yasmine', zei hij en kwam dichtbij me staan. 'Ik wilde zeggen dat ik je heb gemist', zei hij en nam me in zijn armen. Ik wilde wel twee uur lang zo in zijn armen blijven. Ik voelde me weer veilig, ik voelde me weer zoals ik was voordat mijn oom me verkrachtte. Alsof er helemaal niets met me gebeurd is. 'Ik heb je ook gemist', fluisterde ik