Kalabalık şehrin ortasında yine sadece sana dökülüyor kelimelerim. kızma bana sitemkar yaziyorum diye. Sadece içimdekileri anlatıyorum sen değilmiydin hep içindekilerini öğrenmek istiyorum diyen. Bak bak işte döküldü söylemek istediğim herşey. hepsi en saf haliyle ortalıkta kala kaldı öylece. bankta oturan insanları görüyorüm bir bize mi nasip olmadi bu banklardan birinde oturmak. bir biz mi haketmedik yanyana oturmayı. Telefonda saatlerce konuşan insanlar geçiyor önumden bir ben mi hasretim o sesine. Etrafimda bir sürü cocuk ne kadar da masumlar keska bizde bukadar saf olabilseydik, temiz olabilseydik, Güzel insanlar biriktirseydik keşke hayatımızda.
Bencil olmayan,kirmayan, özür dilemesini bilen.
Hoşgörülü insanlar olsaydı hayatımızda bizi olduğumuz o gibi kabul eden.
İyi dostlar biriktirseydik keşke. aramızda kalsın demeye gerek olmayan.
Ömre ömür katan insanlar tutsaydık keşke yanımızda
Çünkü hayat vakit kaydedilmeyecek kadar kısa...
Ve biliyorum bu söylediğim bütün keşklerin ne bir dönüşü nede bir telafisi var artık. kaldım acımla başbaşa yine yazmak istedigim butun satirlar boğazıma dizildi yutkunamadım.
