Supernova ||| Seulgi&Wendy

its ok not to be ok

22 Mayıs

Hiçbir şey göründüğü gibi hiç olmadı. Hiçbir zaman beni gerçekten seven birini bulamadım ta ki sen ile karşılaşana kadar. İlk günlerimiz kavgasız,sevgi dolu,kahkahanın eksik olmadığı zamanlardı. İliklerime kadar sevgini hissediyordum. Şuan ise sevdiğini bilmek ile yetiniyorum Seulgi. Ve bu zaman geçtikce daha da acıtıyor.

Eve gelene kadar seni beklemiştim. Gözüme uyku girmemişti de zaten. Ama sonunda gelmiştin. Her şeye rağmen gülümseyerek çalan kapıya doğru gittim. Kapının yanındaki aynada kendime çeki-düzen vermek istemiştim fakat yandımamı görünce korkmadığım için şükretmeliyim. Gerçi saat sabahın dördüydü,nasıl olabilirdim?

Kapıyı açtığımda hissettiğim şey her zamanki hislerimdendi. Yine beni yalnız bırakmayan hayal kırıklığı. Yanında bir kız gardı ve kucağında uyuyordu. Şuana kadar senin kucağında uyuduğum bir anı bile hatırlamıyordum.

"Uyuyakaldı ben de onu bırakamadım?" Açıklama yapma gereği duyduğun için teşekkür ederim bebeğim.

"Ne yapmam gerek?" Kapının önünde durdum. Olası bir eve o kızı sokma halinde kabul etmeyecektim. Ben evimize onun yüzünden beni unuttuğu kızı sokmam.

"Kapıyı açıp girmeme izin vermek olamaz mı?" Niye bu kadar cesaretlisin? Doğru, niye olmasın ki Seungwan'ın ağzı var dili yok sonuçta.

"Seulgi,siktir git. Ve gittiğin yerde sırf unutma diye telefonundaki notlar kısmına yazdığım tarihlere bak."

"Unuttuğumumu sanıyorsun? Evet,bugün yani dün yıldönümümüzdü. Kutlu olsun Seungwan-ah. Mutlu musun şimdi? Hadi çekil." Gülmek istiyordum. Sadece nedensiz bir şekilde kahkaha atmak. Bu unutmasından da kötüydü. Bu gerçekten acıtmıştı.

"Ne var biliyor musun? Ayrılalım. Evet,sen bu kızı buraya sok ben de aynı anda çıkayım."

Bu gün de hayatımın en kötü anını senle yaşadım. Zamanımın ne kadar boşa gittiğini anladım Seulgi. Teşekkürler!