Enough

Het is geen keuzen•

Zuchtend draai ik het bordje op open. Weer een dagje zweten en uit geput raken. Ik kijk op de klok. 7 uur. Als het goed is moet de eerste klant nu ko... *ping* de eerste klant die voor me staat kijkt me nors aan. Het is een jongen van rond de 15 jaar en is vrij knap als ik eerlijk moet zijn. Ik haal nog 1 keer adem en plak de fake smile op mijn gezicht. "Goede morgen, wat wilt u hebben?" Hij kijkt me verveeld aan. "Doe maar een latte en uhm en croissant" "oke dat word dan, 5 euro en 30 cent alstublieft" ik lach zoetjes naar hem. Hij rolt zijn ogen en pakt zij portemonnee. Als ik een piepje hoor draai ik me om om de koffie te pakken. Als ik het croissantje in een zakje heb gedaan en de koffie in een meeneem beker,geef ik het hem mee. Hij bedankt me met een scheve glimlach en knipoogt naar me als hij weg loopt. Ew.. Sorry maar ik hoef geen jongen die uhm 3 jaar jonger is dan mij en sowieso zou het niet lang duren want over 2 maandjes zit ik in Amerika! Te minste als het lukt. *ping* ik word uit me gedachtes gehaald door de volgende klant. "Leah?" Hoor ik een bekende stem zeggen. "Sam? Omg wat doe jij hier!?" Mijn stem slaat over bij haar naam. "Ik...ik was hier in de buurt en dacht laat ik maar iets halen. Maar omg want ben je knap geworden! Nog mooier dan je al was" ik begin hevig te blozen bij haar woorden. Verdomme waarom kan ik ook niet gewoon reageren op complimentjes. "Sorry, ik wil jullie momentje niet verpesten maar sommige mensen hebben haast" zegt een geïrriteerde man achter samantha. "Ow sorry hoor meneer chagrijn" mompelt ze. "Ik wil een cappuccino en een donut. Meenemen graag" ik knik en ze rekent. Ze geeft nog snel haar nummer en loopt dan de winkel uit. "Héhé dat werd tijd. Ik wil een latte en een tosti. Beetje snel graag want ik heb haast" hij kijkt me arrogant aan en snuift. "Sorry

meneer maar de tosti week is afgelopen. We verkopen ze niet meer" zeg ik zo zoet mogelijk. "Krijg allemaal de schijt." Roept hij boos en beent weg. Zo he, die is ook met de verkeerde benen uit bed gestapt. "Trek je niks aan van die oude gek. Vast overspannen" een stem haalt me weer uit me gedachtes. Voor me staat een jongen van rond de 19 jaar met licht bruin haar en blauwe ogen. "Het zal me een worst wezen. Die kerel moet maar geduld hebben. Maar oke, wat is uw bestelling?" Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. Zijn ogen zijn prachtig en zijn haren zitten warrig door de wind. "Doe maar... Uhm. Kies jij maar iets uit. Je smaak zal wel goed zijn" hij knip oogt naar me en loopt naar een tafel in de hoek. Een beetje nog in shock help ik de andere klanten. Het gaat een beetje stroef
Want ik word nerveus van die jongen. Hij blijft me maar aan staren met zijn mooie blauwe kijkers en ik betrap me er steeds op dat ik naar hem staar. "Leeeee!" Er roept een mannelijke stem enthousiast naar me. "Hey nathan! How are you bæ" hij loopt langs de balie en knuffelt me. "Great great. Raad eens wie er een date heeft? MOI!" Schreeuwt hij zonder me de kans te geven om te antwoorden. Ik lach en onder tussen maak ik koffie voor mezelf. Als ik samen met nathan naar de kantine loop voor de medewerkers wordt ik gestopt door me collega. "Leah ik moest dit geven van een knappe klant. Hij zei iets van, zeg maar tegen der da ik nog wel een keer kom" zegt Rosalie met haar pret oogjes. "Thnx rose" met een rood hoofd loop ik stevig door. "Mevrouw krijgt een briefje van een knappe klant zie ik. Wat moet je aan mij vertellen?" Als ik hem aan wiebelt hij met een zijn wenkbrauw als en debiel waardoor ik in de lach schiet. "Kom nou maar mee mogool". Als we eindelijk zitten aan de tafel blijft hij me stil aan staren. "Nath, je weet dat het niet kan. Ik ga weer weg..." Zucht ik. "Waarom nou. Stop is met vluchten, je doet er alleen maar mensen mee pijn. Je hebt geluk dat ik altijd achter je aan ga. Maar straks word ik het ook zat, net zoals Allison" zegt hij dat laatste iets zachter. "Laat alli hier achter oke. Ik kan niet blijven Nathan. Het is geen keuze oke.... Het is een plicht." Ik kijk naar me handen. Als ik hem nu ga aan kijken, ga ik huilen en no way dat ik dat wil. Dat is een teken van zwakte. En ik kan je vertellen, ik ben niet zwak. Ik open het briefje en laat me ogen over het glijden. 'Hey, je was me waarschijnlijk vergeten, maar dat geeft niet hoor. Ik kom nog wel een keertje langs. Hier heb je me nummer, ik zie dat je speciaal bent. Laters! Mickaey' geen idee hoe het hem is gelukt, maar hij heeft me oprecht laten glimlachen. Mickaey is zijn naam. De naam die ik nooit meer zal vergeten.

N/A
Mijn god wat ben ik hier slecht in. Maar okeey, dit is dus mijn eerste boek enzo dus dit word wennen. Ja oke weet niks meer te zeggen dus ja doegg.
Xxx jm