My Big Brother (Dutch Niall Horan Fanfiction) (VOLTOOID)

Hoofdstuk 4

De weken erna ging mijn moeder snel achteruit. De chemo's sloegen niet aan en ze had steeds meer pijn. Ze is lijkbleek, en bij elke beweging vertrekt haar gezicht van de pijn. Het is verschrikkelijk om aan te zien.

Sinds mijn moeder naar het ziekenhuis moest, ben ik altijd bij haar. Bij elke chemo ga ik mee en toen ze op een gegeven in het ziekenhuis moest blijven omdat de chemo's niet aansloegen ben ik een soort van naar het ziekenhuis verhuist.

Op dit moment gaat het heel erg slecht, de kans dat mijn moeder het overleefd is nog maar 2%. Ze hebben alles geprobeerd maar niks slaat aan. Ik voel mezelf ook verschrikkelijk, ten eerste zie ik er niet uit. Ik heb grote wallen onder mijn ogen en mijn haar hangt slap langs mijn hoofd, maar eerlijk gezegd boeit me dat op dit moment helemaal niks.

Ik loop de kamer waar mijn moeder ligt uit. Ze is aan het slapen, alhoewel ze dat eigenlijk de hele tijd doet. Over een half uurtje komt de dokter om te zeggen hoe lang ze nog te leven heeft. Door de zenuwen voel ik me kotsmisselijk, ik loop naar de wc in het ziekenhuis toe en ik drink wat water. Ik kijk in de spiegel, gadver wat zie ik er slecht uit! Diepe wallen en mijn haren zien er ook niet uit. Als ik klaar ben met wat drinken loop ik de wc uit. Ik loop de kamer van mijn moeder weer in en ze ligt nog hetzelfde als straks.

Een kwartiertje later komt de dokter de kamer ingelopen. Hij geeft me een hand, en ik maak voorzichtig mijn moeder wakker. 'Mam wakker worden de dokter is er'. Ze doet haar ogen langzaam open en probeert de dokter een hand te geven, maar zodra ze haar hand optilt vertrekt haar gezicht van de pijn en ze laat haar hand weer zakken. 'Ik heb helaas slecht nieuws voor u' zegt de dokter met een neutraal gezicht. 'U zal nog maar een paar dagen leven, maximaal een week'. Dit nieuws sloeg bij me in als een bom. Langzaam kreeg ik tranen in mijn ogen. 'Maar is er dan echt geen hoop?' Vraag ik. De dokter schud langzaam zijn hoofd. Dit was het dan, als mijn moeder er niet meer is heb ik niks om voor te leven. Mijn leven is dan totaal nutteloos. Ik kijk naar mijn moeder, maar ze slaapt, dat ik natuurlijk normaal als je net een chemo gehad hebt. Deze chemo was de laatste hoop, als hij aan sloeg zou er nog hoop zijn, maar als hij niet aansloeg niet....... En blijkbaar sloeg hij niet aan.

Ik heb met mezelf afgesproken om bij mijn moeder te blijven tot ze dood gaat en daarna zie ik wel weer wat ik ga doen.

*Zes dagen later*

Dit is de middag dat mijn moeder dood zou gaan, de afgelopen dagen gingen best goed, alleen toen ze vanmorgen in een paar uur zo erg achteruit ging wisten de doktoren dat ze het einde van de dag niet meer ging halen. Ik zat huilend langs haar bed en hield haar hand vast. Ze kan met moeite de woorden nog over haar lippen krijgen:

'Mam ik wil niet dat je weggaat'

'Isa ik ga niet weg'

'Wel waar je gaat dood'

'Maar ik blijf altijd over je waken'

'Maar ik wil niet alleen zijn, dan houdt niemand meer van me'

'Maar Isa ik blijf altijd van je houden, je moet je leven verder leiden en trouwens je bent niet alleen. Je vader woont in Ierland en je hebt daar een broer Niall. Zoek zijn nummer op in mijn mobiel en zeg tegen hem dat je Isa bent en dat je zijn zusje bent, oke?'

Wacht, heeft ze nou net gezegd dat ik een broer heb? En dat hij Niall heet en in Ierland woont? Ik denk gelijk aan Niall van One Direction, dat zal hem toch wel niet zijn. Maar dat doet er even niet toe.

'Mam, maar...'

'Isa, ik hou van je en onthoudt dat goed'

Ze sluit haar ogen en het kastje naast haar begint te piepen. Ik begin nog harder te huilen en te smeken dat ze niet dood moet gaan. Snel komen er een paar dokters aan. Wat er daarna gebeurt gaat heel erg snel, 1 dokter haalt mij bij het bed vandaan, ik begin nog te spartelen maar ze houdt me stevig vast, de andere dokters rijden mijn moeders bed weg, en voor de laatste keer zie ik haar met haar ogen dicht en een lijkbleek gezicht. Als ik eindelijk neer wordt gezet kijk ik op. Ik kijk recht in het gezicht van Rose. 'Isa je moet even rustig ademhalen, ik weet dat het verschrikkelijk is wat er net is gebeurt maar je moet even rustig doen want je bent aan het hyperventileren'. Al snel merk ik dat ik inderdaad heel snel aan het ademen ben en ik probeer langzamer te ademen, maar in plaats van langzamer ga ik nog sneller ademen. Ik begin zwarte vlekken te zien en niet kort daarna is alles zwart...

Ik wordt weer wakker en ik zie dat ik in een ziekenhuis bed lig. Wat doe ik hier? Al snel komt alles weer terug en ik begin weer tranen in mijn ogen te krijgen. Ik zie dat Rose de kamer in komt lopen. 'Rose, wat is er gebeurt?' Vraag ik. 'Je bent flauwgevallen'. 'Oke'. Ik stap uit het bed. 'Is het goed als ik naar huis ga?'. Op dit moment wil ik gewoon even helemaal alleen zijn. 'Ja hoor meid, ga maar' glimlacht Rose.

Als ik thuis ben ga ik op bed liggen. Ik sluit mijn ogen om even goed na te denken wat er gebeurt is vandaag. Na een paar minuten zet ik one direction muziek, zodra ik het hoor vrolijkt het me meteen al op. Ik moet meteen denken aan wat mijn moeder zei. Zou ik echt een broer hebben? Ik weet eigenlijk niet eens of dat ik zou durven bellen. Ik ga weer liggen en ik voel mijn ogen langzaam dicht zakken en voor ik het weet val ik in slaap....

-------------------------------------------------

Heeii

Ik zou echt heel graag een paar reacties willen van wat jullie ervan vinden, dan weet ik of ik verder moet gaan of niet.

Plz vote & comment

xxx Vera