Karanlık Gizem

0.3

Hatice, Baran ve emniyet müdürümüz kollarını göğsünde birleştirmiş bir vaziyette bizi beklerken bulduk.

"Nasıl yani?" diye sordum merakıma yenik düşerek. Kollarımı yavaşça serbest bıraktım ve kollarım yan tarafıma düştü.

"Ben komiser Hatice Demir. Bu görev için beni atadılar. Bu da Baran. O da aynı şekilde. Emniyet müdürümüzle beraber, bir nevi deneme-doğaçlama gibi bir şey yapmanız için bu oyunu düzenledik. Artık beraberiz ha?"

Bazen öyle anlar vardır ki en küçük hücrenizin dahi buz tuttuğunu hissedersiniz. Aynı zamanda bir ironidir ki etrafınızda gelişen olayların dışında kalırsınız. Çevrenizde olaylar döner durur fakat bunu anlayamazsınız. Kelimeler beyninizin hamlaşmış sokaklarında dolanır ve çıkmasına izin vermez. Tek yaptığınız şey öylece dikilmek olur, çünkü konu siz iken konunun dışında kalırsınız. Şu an içinde bulunduğum anı sanırım en iyi bu cümleler anlatabilirim. Hatice'nin cümleleri kulaklarımda yankılıyor, gördüğüm manzara göz bebeklerimi sinirden yakarcasına kazınıyor, kelimeler boğazımda takılı kalmışçasına, dışarı çıkmamaya ant içmiş gibi hissediyordum. Bunun için bir kez yutkundum ama pek yararını da görememiştim. Dudaklarımı araladım ve derin bir nefes aldım. İki dudağımın arasından dökülen tek bir kelime oldu.

"Nasıl?"

Kendime gelmeye başladığımda gözlerimi kırpıştırdım ve etrafa göz gezdirdim. Manzara benden farksızdı. Berkhan, Ecrin ve Emir ağızları O şeklini almış vaziyette Hatice'ye, Baran'a ve müdürümüze bakıyorlardı. Şerif olayları anlamaya çalışır vaziyette gözlerini hepimizin üzerinde gezdiriyordu. Berkhan, Ecrin, Emir ve Şerif dörtlüsü mırıldandığım sözcükle beraber bakışlarını üstümde kenetlediler. Ecrin dudaklarını araladı fakat söyleyeceklerini aklında belirleyememiş olacak ki tekrar kapattı. En son dayanamayan Berkhan oflama eşliğinde konuşmaya başladı.

"Bu işin bir doğaçlamadan öte, insanların hayatını ciddi bir şekilde kapsayan, haliyle ehemmiyetli olduğunun farkındasınızdır umarım."

Sözlerini bitiren Berkhan bir hışımla kapıya yöneldi. Bize son bir bakış attı ve kafasını olumsuz anlamda sallayarak odayı terk etti. İnsan hayatına önem veren biri olduğunu bir kez daha kanıtlamış oldu.

Emir "Bekle, beraber gidelim!" diye bağırdı ve Berkhan'ın peşinden gitti. Ecrin ise hala olayı sindirmeye çalışıyordu.

"İnsan yaşamına bu kadar önem verildiğini görmek gözlerimi yaşartıyor fakat saygınız konusunda bir şey diyemiyorum. Aynı ciddiyetin devam etmesini umut ediyorum."

Hatice'nin sözleri beni afallatırken ne yapmam gerektiğine kararsız bir şekilde dudaklarımdan çıkmayı bekliyenleri dile getirdim.

"Her şeyin bu kadar iyi hazırlanmış olması insanı farklı şeyleri düşünmeye yönlendirmiyor değil Hatice Hanım ve değerli müdürümüz."

Beynimde dolaşıp duran tilkiler beni değişik yollara sürüklerken, biraz hava almanın ve iş arkadaşlarımın yanına gitmenin iyi bir fikir olduğu kanısına vardım. Tek kalmasını istemediğim Ecrin'i de yanımda götürmeyi ihmal etmeyerek dışarıya doğru adımlamaya başladım.

Bazı şeyleri kafasında bir yere oturtturmaya çalıştığı her halinden belli olan Ecrin'i düşünceleriyle bir başına bırakarak, kendi düşüncelerime yöneldim. Aklıma gelen ilk soru; katilimizin içeriden biriyle bir bağlantısı olup olmadığıydı. Her şey çok hızlı gelişmiş olabilirdi fakat bazı şeylerin ayarlanmış olduğu, bir oyun olması seçeneğinin akıllara hiç gelmemesini sağlayan ayrıntıların olduğu, bunun da basit ve tek kişilik bir çalışmayla yapılamayacak olduğu gerçekleri kafama dank etti.