It's Bitter To Be With You (Taglish)

First Day of School

Girl's POV

Maaga akong nagising dahil sa ingay ng kapitbahay ko. Juice Colored, ala sinco ng umaga at ika'y tumatawa? Baliw. Sinong kasama mo? Apartment kasi ito and the walls are too thin for your voice not to be heard. Kaya, please keep it down. Pag-tumawa wagas, akala mo kung ano talaga ang grabing nakakatawa at 5:00 in the morning.

Hayyyss, buhay. Anyways, I got myself ready then I made breakfast. I finished fixing myself longer than usual because it was the first day of school and I need to look fresh and anti-pawis. After that, nag commute lang ako papuntang paaralan. Nag-taxi ako of course. Sayang lang ang effort sa make up and hair kung mag pa expose ka lang rin pala sa carbon dioxide at monoxide ng mga sasakyan. Huwag mong pipiliting mag effort kapag hindi worth it ang binibigyan mo ng effort.

Pagpasok ko ng eskwelahan, nararamdaman ko talaga ang aura ng mga estudyante na excited and nervous at the same time. Ako, mostly nervous kasi napasok na ang mga freshman and ang dami ng mga new applicants. Pumasok ako sa classroom ko and I was glad to see everybody. Kung summer, gusto mo may pasok pero kapag may pasok, gusto mo ng summer. Naalala ko na; Kapag wala sa iyo, gusto mo. Kapag nabigay sa iyo, ayaw mo. Ang arte mo.

So when the class started, obviously nag e-expect ang lahat ng introduce yourself pero wala. Siguro dahil nireshuffle lang kami at wala namang new student sa Grade 8. Hindi lahat na inikala mo, totoo. Akala mo lang yun.

2 hours later

Finally, recess. Nagugutom na ako. Bumili ako ng burger kasama ang mga barkada ko. At dahil sa sobrang gutom, na sobrahan ang kinain ko, my stomach started to ache. Huwag mong ipilit ang sarili mo sa hindi mo kaya.

Noong kumakain ako, nakita ko ang crush ko. Wow. Wala ko nga siya naalala kanina pero ngayon, nandito na siya. Nasa kabilang mesa sila at tumatawa sila. Parang ang saya nila. Sana ako ang maging dahilan kung bakit kang napatawa.

Nakita niya akong tumitingin sa kanila at ngumiti lang siya. Wow ha. I thought he would never notice me.

Boy's POV

Ang saya naman. Finally, nakatawa na din ako after how many months. Wala talaga ang summer ko. Sayang lang. Sana binigay ko na lang ang lahat ko na oras sa taong halaga sa akin pero hindi pwede.

   Pero. Ako? May halaga ba ako sa kanya? Noong iniisip ko ito, nakita ko na ang babae nasa kabilang mesa ay tumitingin sa amin. Naalala ko na palagi akong sinasabihan na crush niya ako. Totoo ba yun? I can't determine pero, I had a crush on her noong 5th grade and I thought she knew pero hindi niya pala alam hanggang ngayon.

   Parang naawa ako sa kanya kung crush niya talaga ako. Kasi I have another special girl na inaasahan ko at best friend ko pa ang mahal ko ngayon. So diba? There's a chance. Pero paano ang girl nanaka crush sa akin? Alam niya ba na wala siyang pag-asa sa akin? I should say, don't assume for anything because in the end, you're just gonna end up being hurt when you finally know that you assumed for the impossible things.

   "Hoy! Ok ka lng ba, bro? Parang ang lalim talaga nung iniisip mo ah. Iniisip mo naman ba siya? Yiiieeeeee! Oo na. May pag-asa ka na sa kanya sinabi na nga niya eh. Ayie ayiee!" Sabi ng nga barakada ko.

   "Wait. Sinabi niya? Kailan at kanino?" I asked.

   "Oo nga! Sinabi na niya. Sa amin! Pero hindi pa namin sinabi sa iyo dahil gusto ka naming i-surprise."

   "Surprise? Wow ha. Effort. Buti pa kayo ume-effort." Sabi ko.

   "Ay! Bakit ka naghuhugot? Hindi ka naman bitter!" And we laughed to our craziness until the bell rang. This year's first day of school will be somewhat interesting and memorable.