Sessiz olmaktan uzak bir kız...
Fazla çaresiz bir genç adam...
Onları bir araya ne getirebilir?
Kader mi?
Yoksa tesadüfler mi?
Hayır,onları bir araya getiren adamın çaresizliğiydi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düşünceler,ne berbat şeydi onlar öyle.Onlardan kurtuluş yoktu,gözlerinizi yumsanız bile bir şey fark etmez,sadece onlarla baş başa kalmış olurdunuz.
Şuan düşüncelerimle savaşıyordum.Onların silahları,el bombaları vardı.İstedikleri gibi beni öldürebilirlerdi.Bombayı kalbime doğru atabilir,silahla ruhuma ateş edip,kana bulayabilirlerdi.
Peki ya ben...Ne silahım var,ne de bombam.Hiçbir şeyim yok.Tek başımayım,yalnızım ve yenilgiyi baştan kabul ettim.
Yatağıma bir türlü yatamıyordum.Yattığım an gözlerimi yumacaktım .Gözlerimi yumduğum an kalbim olması gerekenden daha hızlı atıyor ve bir kolumun uyuştuğunu hissediyordum.Stres olmuştum.Stres olduğum her gece böyle olurdu.Evin içinde yastığımla gezer dururdum ama bu gece öyle bir şey yapmayacaktım.Bir karar vermem gerekiyordu...
Elimde ki soğumuş kahveden bir yudum daha aldım ve gözlerimi gök yüzünden ayırıp sokağa bakmaya başladım.Gecenin kim bilir kaçıydı ve ben üzerimde ki elbiseyi bile çıkarmadan oturmuştum.Sandalyenin üzerine bacaklarımı da koymuş,bacaklarımı kendime doğru çekmiştim.
Duyduğum sözler beynimde tekrar yankılanmaya başladı.
Güzel kızım,ağlama babacığım.
İnci ablanın kocasına ait değildi bu sözler ya da babama...
Bu sözler onun dudaklarından dökülmüştü.
O kız, Ekin'in kızıydı.
Ekin'in kızı...
Ne olduğunu anlayamamış put gibi kalmıştım.Sanırım,benim Ekin'in çocuğu olduğunu bildiğimi düşünmüşlerdi.
Ama adını bile bilmediğim o adam hakkında bana böyle bir şey denilmemişti.
Ailem bunu benden saklamıştı.Ailemden alabileceğim en büyük darbeyi bugün almıştım sanırım.Ne zaman haberim olacaktı benim?Nişanlandıktan sonra mı yoksa nikah masasında sorulan o saçma soruya cevap verdikten sonra mı?Yaptıkları şey çok kırıcı ve çok acımasızcaydı...
Gözümün önünde canlandı onlar gittikten sonra olanlar.
Ağabeyim sessiz bir şekilde koltukta otururken annem sakinleşmem için sözler söylüyor babam ise esip gürlüyordu.Kabul etmeyeceğimi biliyorlardı çünkü.Birinin ikinci kez soy adına geçirdiği kadın olabilirdim belki,belki bunu kabul edebilirdim.Anlaşamamışlardır derim.Ama ortada bir çocuk vardı.Ve bunu kabul etmezdim,bunu biliyorlardı...
Sanki günlerdir dayak yemiş bir köle gibi hissediyordum kendimi.Her yerim ağrıyor,başım çatlıyordu.Acaba Gözde uyumuş mudur?
Yanına gitmeliydim Gözde'nin.O beni anlardı ve kafamı biraz olsun dağıtmamı sağlardı.
