Αγάπησα Τον Εχθρό Μου(2ο Βιβλίο)

Κεφάλαιο 7

Μετά τον τσακωμο μου με τον Άρη αποφάσισα να ξαπλωσω να ηρεμισω.
Εβαλα μονο μια κοντομανικη μπλουζα και απο κάτω τίποτα.
Ξάπλωσα και έκλεισα τα ματια μου.

Δεν ξερω ποση ωρα κοιμάμαι αλλα ακούω εντονα χτυπήματα στην πόρτα.
Δεν θελω να σηκωθω αλλα πρέπει.

Σηκώθηκα λυπημένη για τον χαμένο ύπνο μου.
Οταν ανοιξα την πόρτα αντίκρισα τον Άρη να εχει γουρλωσει τα ματια του.
"Τι θες;" του ειπα αποτομα.
Ξαφνικα το ύφος του αλλαξε και στην θεση του μπήκε το θυμωμένο.
Με τραβηξε βιαια απο το χερι και με έσπρωξε πιο μεσα και έκλεισε την πορτα με δύναμη.

"Ετσι ανοιγεις ετσι;"
Ωω θεε μου ειμαι μονο με την μπλούζα.
Οταν το καταλαβα πηρα γρηγορα το σεντονι απο το κρεβατι και καλύφθηκα.
"Ναι μην κρυβεσαι απο μενα σε εχω δει και χωρις την μπλούζα ακομα και χωρις το βρα-"
"Τοτε αλλο τωρα αλλο" τον διεκοψα.
"Τωρα πες μου γιατί μου χαλασες τον υπνο;"
"Α ναι ηρθα να μιλήσουμε" ειπε σοβαρός.
Ωπα ο αντρας ο σοβαρός.
"Που είναι ο Στέφανος;"
"Με την Ρόζυ" ειπε απλα.
"ΓΙΑΤΙ; ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ;" του φωναξα.
"ΜΗΝ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΕΜΕΝΑ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΡΟΖΥ. ΤΩΡΑ ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ" φωναξε και εκείνος.
"Δεν θελω το παιδί μου να κάθεται με αυτην"
"Απλα καθισε να μιλήσουμε." ειπε ξανά.
Καθισα στο κρεβάτι και ηρθε και αυτος διπλα μου.
"Πες μου ποιος ειναι ο πατέρας του Στέφανου"
"Σου ειπα ενας"
"Γιατι δεν μου λες την αλήθεια γαμωτο;"
"Αυτη ειναι η αληθεια Άρη.. Δεν καταλαιβω ποια αλήθεια θες"
Δεν μπορω να του το πω γαμωτο.

"Για μια γαμημενη φορα πες την αληθεια"
"Αυτη ειναι η αληθεια" του ειπα ξανά.
"Η μανα σου αλλα μου ειπε"
Αυτη..αυτη η καταραμένη..
"Τ-τι σ-σου ειπ- ειπε δηλαδη;" τραύλισα.
"Οτι ο Στεφανος ειναι υιοθετημένος."
"Ο ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΙ;" φωναξα καισ σηκώθηκα χωρις να με νοιαζει αν με βλέπει ο Άρης.
"Ο Στέφανος υιοθετημένος"
"Σε ολους αυτο λεει..αφου δεν της αρεσε που την κορη της την αφησαν εγκυο..ο Στέφανος ειναι δικο μου παιδι."
"Αρα εχει κάποιον πατερα που εσυ γνωρίζεις και ειχες σχεση μαζι του;"
"Ναι" ειπα φανερα λυπημένη.
"Στην Θεσσαλονίκη ε;"
"Ναι αλλα δεν πειράζει παει αυτο τώρα... Αυτη ηταν η αληθεια που ηθελες να μαθεις; αν ο Στέφανος ειναι υιοθετημένος;"
"Ναι..γιατι...αστο"
"Πες μου"
"Δεν εχει νόημα.. Αγαπάς ακομα τον πατερα του Στέφανου;"
"Οχι..οχι πια"
Και βέβαια ηλιθιε ακομα ειμαι ερωτευμένη μαζι σου.
Δεν σε ξεχασα..ποτέ.. Ο Στέφανος ηταν μια αιτία που σε ερωτευομουν καθε μερα και ας ησουν μακρυά και ας ειχες αλλες.
"Ευα..;" ειπε και με πλησίασε.
Ειχαμε φτασει σε αποσταση αναπνοής.
Κοιτούσε μια τα χείλη μου μια τα ματια μου.
Χωρις να το περιμένω κόλλησε τα χείλη μας με μια κίνηση.
Το φιλι του..αυτο το φιλί..
Στην αρχη ηταν ήρεμο στην συνεχεια εγινε ενα ερωτικό κτητικό βίαιο φιλί.
Με ξαπλωσε προς τα πισω και μπήκε αναμεσα στα ποδια μου.
Το ενα του χέρι με χαιδευε στο μπουτι.
Ενω το αλλο του χέρι το είχε πισω απο το κεφαλι μου και πιεζε το κεφάλι μου για να γίνει ακομα πιο βιαιο το φιλί μας.
Εγω τα χέρι μου τα ειχα τυλιξει γύρω απο το σβέρκο του και του τραβαγα απαλα τα μαλλιά.