Αγάπησα Τον Εχθρό Μου(2ο Βιβλίο)

Κεφάλαιο 25

"Πως ειναι η ασθενής μας" με ρωτησε στα ιταλικά.
Καλα που ξέρω και λιγα για να απαντήσω.
"Καλα πιστευω"
Μου χαμογέλασε και γυρισε προς τκν Αρη.
"Εμαθε για .." τον ρωτησε.
Ο Άρης χαμογελασε πλατιά.
"Οχι τωρα ημουν έτοιμος να της το πω." ειπε ολο χαρα.
"Τι να μου πείτε ?"
"Εγω καλύτερα να σας αφήσω μονούς σας. Κύριε Σωτηρίου μετα ελατε για το εξιτήριο της Εύας"
Οταν ο Γιατρός έφυγε ο Άρης ήρθε κοντά μου και με κοιταγε τοσο γλυκά και με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
"Αρη μου, τι ειναι? Πες μου"
"Ψυχη μου. Δεν θα ειναι εύκολο. Αλλα θα το περάσουμε μαζι. Ο Γιατρός που ήρθε τωρα ειναι γυναικολόγος. Εισαι έγκυος μωρο μου. 1 μηνα..Σε 8 μηνες θα κραταμε στην αγκαλιά μας ενα μωρακι."
Δεν το πιστευω. Μωρακι. Ενα μικρό μωρακι. Δικο μου και δικό του. Αλλο ενα παιδι που με δένει μαζι του.
"Αγαπη μου δεν το πιστευω.θεε μου" ειπα καθως τον αγκαλιασα πολυ σφιχτά.
"Αλλα πρέπει να προσέχουμε."
"Τι εννοεις;" ειπα λιγο  τρομαγμένη απο το υφος του.
"Με αυτο που ειχες παθει..με το παιδί που εχασες.." προσπαθούσε να πει. "Πρέπει να προσέχουμε ειπαν οι γιατροί.. Παρα πολυ."
"Θα προσέχουμε." ειπα με ενα χαμόγελο και χαιδεψα την κοιλιά μου.

Δυο μερες έχουν περάσει απο τοτε που εφυγα απο το νοσοκομείο.
Ο Άρης ειναι συνέχεια διπλα μου. Το ίδιο και η Ρόζυ. Αλλα και πάλι μου λείπει πολυ ο Κώστας, η θεία μου..ο μπαμπάς.
Κατέβηκα κατω στο σαλονι.
Ειδα τον Άρη την Ρόζυ και τον άντρα της, τον Λουίτζι.
"Γειαα σας"
"Ευακι μου." ειπε η Ρόζυ καθώς σηκώθηκε για να με αγκαλιάσει.
Καθισα και εγω μαζι τους στον καναπέ.
"Τα μικρα?" ρωτησα με περιέργεια.
"Βολτα αγαπη μου" μου απάντησε ο Άρης και φάνηκε  χαρούμενος.
Ελα Χριστέ. Αυτος ο άνθρωπος με τρομάζει. Πολυ χαρούμενος τελευταία.
"Με ποιόν πηγαν βόλτα ρε Άρη;"

~Τριτο Πρόσωπο ~
Ο Άρης κατάλαβε πως πάλι οι ορμόνες της Εύας ειναι κάπως. Την αγκάλιασε και την φίλησε γλυκα.
"Πρωτον θελω να ηρεμισεις λιγάκι" της ειπε καθως χαζογελαγε μαζι με την Ρόζυ και τον Λουίτζι.
"Δεν μου λες ομως με ποιον ειναι τα παιδιά και τσαντιζομαι" απάντησε εκείνη.
"Θα δεις" ηταν το μονο που της ειπε πριν επιστρέψει στην συζήτηση που ειχε με τον Λουίτζι.
Η Ρόζυ και η Εύα ξεκίνησαν τα δικά τους. Η Ρόζυ την συμβούλευε για την εγκυμοσύνη της.
Η μεγαλη ασπρη πόρτα άνοιξε και το σαλόνι  γεμισε με τα γέλια και τις παιδικές φωνες των μικρών.
Το καθε παιδί έτρεξε στην αγκαλιά της μαμας του.
Η Λίζι στην Ρόζυ και ο Στέφανος στην Εύα.
Η Εύα άκουσε και αλλα βήματα εκτός των μικρών, τα μάτια της αντίκρισαν αντρικά παπούτσια και απο πίσω γυναικείες γοβες.
Σηκωσε τα μάτια της.
Μπροστά της ο Πατέρας της και Η θεία της.
"Θεεε μου, δεν το πιστευωω" φωναξε σαν χαρούμενο παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι που λατρεύει.
Ο μικρός στην αγκαλιά της χαζογελασε και την αφησε να σηκωθεί.
Εκείνη τρέμοντας απο χαρά και κλαίγοντας απο χαρα -εδω ομως φταίνε και οι ορμόνες- αγκάλιασε πρώτα τον πατέρα της και έπειτα την θεία της.
"Μην κλαις κοριτσακι μου. Εμείς για καλό ηρθαμε. Οχι για να σε κανουμε να κλαψεις" της ειπε η θεία της στην προσπάθεια να την κανει να ηρεμήσει
"Κορίτσι μου ηρεμισε. Οπως είπε η θεία σου για καλό ηρθαμε. Και για κάποια πράγματα που έγιναν απο την στιγμή που φύγατε." της ειπε ο πατέρας της και εκείνη ηρεμισε αμεσως.
"Παιδακια εγω λεω να πατε πανω να δειτε τι σας πήραν οι πατεράδες σας" ειπε η Ρόζυ και στα δυο παιδιά χαρούμενη.
Ισως ολοι να ξέρουν κατι που η Εύα θα μαθει τωρα.
Ισως κατι πολύ καλό.