CHAPTER 3.
Ronnie.
Out of the blue, the car suddenly stopped on my way to school.
“Holy Crap! What the hell happened?” I asked in disappointed tone.
“Flat yata ang gulong sir.” He said politely.
He swiftly checks the tires of the car.
“nako sir, flat nga.” Kunot noo nitong sabi.
I shook my head, I opened the door and check it for myself.
“Shit this car.” Kicking the poor tire.
“How long does it take to change the flat tire manong?”
“Mga 20 minutes sir.” He said with hesitation.
It was already 6:40 am. I can’t be late; this is the first day of school. I have a promise performance for the welcome program.
“Kung gusto niyo po Sir, sumakay na lang kayo ng jeep.Lakad kayo nang konti sa may kantong yon.” Suggestion nito.
“Seriously Manong?” I raised my eyebrows.
“yes sir, kung gusto niyo lang naman umabot.” Tila hinahamon akong sumakay ng jeep.
“Okay! Do I have a choice? Just take care of the car.”
AFTER 5 minutes, nakasakay na ko ng jeep.
I felt like I got their attentions, para bang gulat na gulat silang makita ako sa loob ng jeep.
“diba siya si Ronnie Montero? Shet ang gwapo bes.” Hampas nito sa katabi.
“siya nga. Pero bakit nag jeep siya? Ang bango bes. Yum yum.” Sabay langhap ng hangin palapit sa akin.
“hindi ko alam, pero blessings to may katabi tayong anghel.” Nakangiti nitong sabi.
Akala siguro nila hindi ko sila naririnig, deadbat ang ipod ko kaya lahat ng bulungan sa loob nang jeep ay malinaw kong naririnig.
Halos studyante ang laman, from different schools.Wala akong napansin na classmates ko o schoolmate man lang.
Medyo naiilang ako dahil panay ang titig nila sa akin, ni hindi ko na magawang inumin yung frappe ko.Hindi ko na lang pinansin, basta ang mahalaga maka abot ako.
Jessie.
Due to severe excitement, for the first day of class to my new international school. I woke up late and now I’m running out of time.
Ni hindi ko na nagawang uminom ng tubig sa pagmamadali ko kaya ito uhaw na uhaw ang lola mo.
Our car wasn’t available because it’s under maintenance, leaving me no choice but to ride a jeepney.
While I’m waiting for a ride, nagsusuklay ako to make my time productive.
Pagsakay ko ng jeep,tuloy pa rin ako sa pagsuklay.Napalunok ako ng laway sa nakita ko, starbucks caramel machiatto.
Lalong nanuyo ang aking lalamunan sa nakita ko.
Kumuha ako ng barya sa bag ko at iniabot ito sa harapan ko sabay sabing..
“Painom po.”
The jeep filled with distinct laughters.
Wait.Did I just said “painom po” instead of saying “bayad po.”No fucking way, kill me now.
Tinignan ko yung may hawak nung frappe.Nanlaki ang mga mata ko at nangining ang aking laman.At saka pa lang nagsink-in ang mga salitang sinabi ko, umaalingawngaw ito sa aking tenga.
“painom po, painom po.”
Lupa bumukas ka, lamunin mo ako feeling.
Si Ronnie ba yun? I closed my eyes and I looked at him again to confirm.
