Μην με αγνοείς

Αναμνήσεις

"Μπαμπά, θα μου πείς για την μαμά;;;"

Χιλιάδες εικόνες άστραψαν στο μυαλό μου.
Άκουγα τις λέξεις στο κεφάλι μου.
Οι χιλιάδες μέρες που περάσαμε μαζί πέρασαν αστραπιαία απο μπροστά μου.
Σκέψεις, συναισθήματα...

Κάθε μέρα την έβλεπα...
Γνωριζόμασταν, αλλά δεν ήταν και πολύ ομιλητική.
Μάλλον περισσότερο ντροπαλή, και... συνεσταλμένη.

Όταν οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν στην αυλή του σχολείου, στους διαδρόμους ή ακόμα και εκτός σχολείου, όταν βγαίναμε ο καθένας με τους φίλους του και συναντιόμασταν τυχαία, μου χαμογελούσε. Και πίστεψέ με, το χαμόγελό της ήταν το πιο όμορφο που είχα δει ποτέ μου. Λαμπερό σαν τον ήλιο όταν βγαίνει την αυγή και όταν δύει πρίν τη νύχτα. Λευκό σαν το χιόνι που πέφτει ασταμάτητα στον Βορρά. Τέλειο όπως τα ελβετικά σοκολατάκια, όπως η γαλλική κουζίνα, όπως μία όμορφη παράσταση σε θερινό θέατρο μια καλοκαιρινή νύχτα με το ζεστό αεράκι να σε φυσά.

Τέλειο όπως η αγάπη που μου έδωσε αργότερα.

Εγώ πάντα νιαζόμουν για κείνη. Μπορει να μην ήμουν ακόμη ερωτευμένος μαζί της, αλλά παλιά μιλούσαμε μερικές φορές. Και γι αυτό και όποτε τη θυμόμουν, την παρατηρούσα, να δω αν είναι καλά.

Μιά φορά, τη μέρα των βαθμών στη Β' Λυκείου πρέπει να ήταν, είχαμε ξεμείνει οι δυο μας στην αυλή του σχολείου περιμένοντας τους γονείς μας να έρθουν να πάρουν τους βαθμούς μας.

Εγώ στην αρχή κάθισα με το κινητό μου αλλά όταν κατάλαβα οτι οι γονείς μου θα αργούσαν ποοοοολύ, αποφάσισα να βρω παρέα. Ήταν η μόνη που ήταν εκεί. Όλοι οι άλλοι είχαν φύγει.
Αφου μιλούσαμε παλιά, γιατί να μην μιλήσουμε και τώρα;; σκέφτηκα αισιόδοξος.

Σηκώθηκα και την πλησίασα χαμογελαστός. Καθόταν σε ένα παγκάκι διαβάζοντας ένα βιβλίο με τα πανέμορφα σκουροκάστανα μαλλιά της να είναι λυτά στους ώμους της. Δεν με είχε καταλάβει.

"Γεια σου." είπα κι αυτή τινάχτηκε τρομαγμένη. Με κοίταξε και χαμογέλασε.
"Γεια. Ωραίο τρόπο έχεις να χαιρετάς.." σχολίασε χαμογελαστη κοιτάζοντάς με.
"Ευχαριστώ" είπα παίρνοντάς το πάνω μου και καλά κι εκείνη γέλασε. "Να καθίσω;;" είπα φυσιολαγικά αυτή τη φορά δείχνοντας το παγκάκι.
"Ναι, βέβαια" είπε κι έκανε χώρο για να καθίσω δίπλα της.
"Λοιποοοοοοοον....τι διαβάζεις;;" ρώτησα μόλις βολεύτηκα δίπλα της.
" Άλεξ Ράιντερ, είναι με ένα δεκατετράχρονο αγόρι που είναι μυστικός πράκτορας στην..." ξεκίνησε να λέει αλλά τη διέκοψα.
"Διαβάζεις Αλεξ Ράιντερ;;;" ρώτησα έκπληκτος. "Νόμιζα οτι θα ήσουν απο τα κορίτσια που διαβάζουν μόνο ρομαντικά μελό και τέτοια.." είπα ενθουσιασμένος.
"Ναι..εντάξει, διαβάζω κι από αυτά που λες, αλλά προτιμώ τα βιβλία περιπέτειας. Το έχεις διαβάσει;;" ρώτησε ευγενικά.
"Ναι!! Ήταν από το αγαπημένο μου βιβλίο στην δευτέρα Γυμνασίου. Το δεύτερο της σειράς ήταν το αγαπημένο μου. Η 'Αποστολή στη λευκή Κορυφή'." είπα κοιτάζοντας τα βουνά στον ορίζοντα.
Εκείνη έκανε πως ανατρίχιαζε και καλά. "Ήταν ανατριχιαστικό αυτό το βιβλίο. Ψυχαιδελικό..." σχολίασε σχεδον ψιθυριθυριστά. Με κοίταζε σοβαρή. Αμέσως μετά το ύφος της άλλαξε σε χαρούμενο. "Εμένα μου άρεσε πιο πολύ το πρώτο. Είχε πλάκα που ο Άλεξ ήταν εντελώς αρχάριος" είπε απαλά.
Ξαφνικά παρατήρισα την τεράστια διαφορά της ανάμεσα στην παλιά εικόνα που είχα γι' αυτήν και στην εικόνα που βλέπω τώρα. Συνεσταλμένη;; Σκέφτηκα δύσπιστα. Αυτή εδώ η κοπέλα είναι πολύ ομιλητική.