Μην με αγνοείς

Εκείνη η άλλη μέρα

Δύο μέρες νωρίτερα, η Ειρήνη μου είχε φέρει στον κόσμο το πιο όμορφο αγοράκι του κόσμου.
Αποφασίσαμε να τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος μας...

Εικείνη τη στιγμή τον εξέταζαν κάποιοι γιατροί, και την επόμενη μέρα θα μας άφηναν να τον πάρουμε σπίτι...

Ήμουν τόσο χαρούμενος, και η Ειρήνη το ίδιο.

Ο γιός μας ήταν υγιής όπως ελπίζαμε, και την επόμενη μέρα, τον πήραμε σπίτι.

...

Η Ειρήνη πλησίασε το κρεβάτι. Ήμουν ήδη ξαπλωμένος και την περίμενα να βάλει το μωρό για ύπνο.
"Άντε ρε αγάπη μου, τόση ώρα;!" είπα και την κοίταξα.
"Ρε μωρό μου... Έπρεπε να σιγουρευτώ οτι ο Γιώργος μας ήταν εντάξει. " απάντησε και χάιδεψε το πρόσωπό μου. "Σ ευχαριστώ. "
"Για ποιο πράγμα;" απόρησα.
"Που ήσουν δίπλα μου. Πάντα είχα μία αμφιβολία, οτι... Ξέρεις, δεν θα ήθελες να γίνεις μπαμπάς. Ήταν δύσκολο." Είπε.
"Τι είναι αυτά που λες μωρό μου;! Είναι δυνατόν να παρατήσω την πιο υπέροχη κοπέλα του κόσμου μόνο και μόνο γιατί θα έκανε παιδί; Και μάλιστα δικό μας;;" Είπα παραπονεμένος.
"Ακόμα έχω τις αμφιβολίες μου." είπε και κοίταξε απο την άλλη.

Άπλωσα τα χέρια μου κοντά της. Ακούμπης ατη ραχοκοκαλία της και τινάχτηκε. Ωω μωρό μου, ανατριχιάζεις;; Τώρα θα δεις... Άρχισα να την γαργαλάω και γελούσε πολύ.
"Σταμάτα. Δεν μπορώ να ανασάνω... " παραπονέθηκε ανάμεσα στα γέλια της.

Σταμάτησα απότομα και την αγγάλιασα σφιχτά. Ακούμπησα το πιγούνι μου στον ώμο της, κι έκανε κι αυτή το ίδιο.
"Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό, εντάξει;;" ψιθύρισα.
"Οτι δεν μπορώ να ανασάνω;;" ρώτησε ειρωνικά.
"Ξέρεις καλά τι εννοώ. " είπα και φίλησα απαλά το δέρμα της. Τινάχτηκε.
"Γιατί άδικο έχω;;" παραπονέθηκε.
"Ναι, έχεις πολύ άδικο." απάντησα. "Ξέρεις καλά πόσο σ αγαπώ, και πόσο αγαπώ τον γιό μας. Λες βλακείες και δ θέλω να τις ξανακούσω ποτε στη ζωή μου. " είπα και την άφησα.

Δάκρυσε.. Μα γιατί ρε αγάπη μου;; Με αγγάλιασε και με φίλησε απαλά. Άρχισε να κλαίει. Την αγγάλιασα κι εγω.
"Συγγνώμη. Είμαι τόσο μπερδεμένη μερικές φορές... Συγγνώμη. " είπε και φίλησε απαλά το μάγουλό μου, τα χείλη μου, τον λεμό μου, τον θώρακά μου, και τα χέρια μου. "Συγγνώμη" ξαναείπε.
"Δεν πειράζει μωρό μου, όλα εντάξει. " την καθυσήχασα και ξαπλώσαμε μαζί. Σε λίγο την είχε πάρει ο ύπνος. Και λίγο αργότερα με πήρε κι εμένα.