~I STILL LOVE HIM~

(3) Friends ^_____^

FREDERICK'S POV

"Just... leave me alone."

I met this girl named Cassandra.

Anak siya ng close friend ng parents ko.

Maganda sana.

Kaya lang, mukhang masungit.

Actually, nakilala ko siya dun sa party ng mga Aldridge.

Kasalanan ko din naman kung bakit siya nagalit sa akin.

She misunderstood what I said na...

"She's not that important for me to meet."

Bad mood lang naman kasi nun.

Tapos siya, nadamay pa sa init ng ulo ko.

Hindi naman talaga ako masama eh. 

Ewan ko lang pero pagdating kay Cassandra, iba talaga ang mood ko.

By the way, I'm Frederick Richard Parker.

Mabait.

Gwapo.

Mayaman at..

Masaya kasama.

Masayahin ako 'di tulad ni Cassandra, laging nakasimangot. 

Opposite side niya nga ako eh.

Pero, alam niyo, nagbago ang tingin ko sa kanya nung isang umaga.

Yung masungit niyang reaction lagi, naging... nakakaawa. Lalo pa nung umiyak siya sa harap ko mismo.

E kasi nga tinadyakan niya ko diba?

E di yun nagalit na din ako. Masakit din yun ah? Try niyo kaya.

Pero sobra ata yung ginawa ko.

 Nagpaiyak ako ng babae eh.

Nu ba dapat gawin ko??

"No... Its not your fault. It's all my fault. Kaya ako walang kaibigan, dahil din sa kin.

Iwanan mo na ko.

Nakakahiya ako.

Nakakahiya ako..

Im sorry..."

 Ano bang gagawin ko? Di naman-- di naman ako sanay magpatahan eh... 

"It's not your fault also, Cassandra. Walang may kasalanan. Biglaan naman yung nangyari eh. Kaya tumahan ka na, okay? pero b-bakit nga ba wala kang kaibigan?"

"Hindi ko rin alam eh..  Feeling ko mag-isa na lang ako... My parents never seem to care about me... Lagi nalang trabaho nasa isip nila. Isipin mo nga, wala ni isang birthday ko na nandun sila. I always celebrate my birthday alone or with my yaya.They will just give me presents but never celebrate occasions with me..."

"Never?? Kahit isang christmas?"

"Yup. Sa ganung sitwasyon, kaya mo pa bang magkaroon ng kaibigan?? Kaya nga ako naging ganito eh.. Dahil na din sa kanila. Pero alam mo, I'm still thankful dahil kundi dahil sa kanila, I will never learn to do independent things.. I will never know how to stand on my own..."

"I understand. Madami ding katulad mo eh."

"Oh? Di ko alam eh. I never like social life... I never experience hanging out with others. I feel like... like as if no one likes me. No one needs me. No one cares for me."

"I think you're wrong. You're really wrong, Cassandra. Maybe you think no one loves you 'cause you can't feel it. But you know what?? Mahal na mahal ka ng parents mo. They do work hard for you."

"Sana nga...  Ahmm, thanks nga pala..."

"Huh? Thanks? Kanina galit na galit ka sakin na halos sumabog ka na sa inis tapos ngayon--"

"Pasalamat ka pa nga at pinasalamatan kita diyan eh! Magrereklamo ka pa!!! Nevermind na lang."

"Haha! Joke lang, pinapatahan lang kita eh.. bakit ka nga nagpapasalamat?"

"Thanks kasi... Ewan... You're lending your ears just to hear my problems? Uhm... Nahihiya ako sayo. Para akong bata. Hehehe.. Pero, salamat talaga. Maybe, now I understand why I'm like this. Alam mo... Ngayon ko lang nalaman na, may good side ka din pala?"

"Sino may sabing wala?"

"Ako!! Joke haha"

"Teka, Cassandra, sabi mo... wala kang kaibigan, diba?

"Oo. Why?"

"Naisip ko lang... tutal ako lang naman ata ang nakakausap mo ng ganito, Why not try start being friends with me? Kung okay lang naman. Di naman kita pinipilit. Gusto ko lang makatulong."

"HAHAHAHAHA! ARE YOU SERIOUS?--- HAAAA?? O.O Ahh.. Seryoso ka ba... uhm... Syempre naman.."

"So.. uhm... Friends?? ^___^"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"Friends."

***

Like? Vote? Comment please!!

Hahaha. Enjoy :)