~I STILL LOVE HIM~

(5) Thanking HIM..

Sa buhay pala talaga...

Minsan may mga nakatadhanang mangyari sa iyo.

Yung bang 'di mo inaasahan.

And for my situation, I didn't expect na kung sino pa yung pinaka-kinaiinisan ko noon e siya pa talaga yung magliligtas sa 'kin.

Nakakahiya. :'''> Dami niya nang nagawa sa kin eh.

Kasi kahit ang sama sama sama sama ko sa kanya tinulungan niya pa din ako.

Sa totoo lang,

ang swerte ng mga taong minamahal niya.

Kasi, napaka-maalalahanin niya.

Mayaman.

 Tapos mabait pa.

Kaya siguro maraming nagmamahal sa kanya.

Kasi napakaganda ng ugali niya.

Teka, dapat pala magpasalamat ako sa kanya nuh?

Dahil kasi sa kanya, nagbago ang tingin ko sa buhay ko. Akala ko walang saysay, meron pala.

Dahil sa kanya, gusto ko lang maging ako...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Sa paraang simple pero masaya ako.

***

Nasa bahay ako ngayon ng mga Parker.

At hindi ko talaga matiis na hindi magpasalamat.

Pero sana pala tinawagan ko nalang si Frederick para magpasalamat...

 Yaan na nga. Nandito na ko eh. Kakapalan ko na lang muka ko.

May dala pa kaya akong cake para ibigay sa kanya... Hahaha :D

Dingdong.

Dingdong.

Waaaaaaaaaaahhhhh....

Kinakabahan ako.

Basta. Kaya yan. Ibibigay ko lang naman yung cake tapos---

"Oh, iha! Bakit naparito ka?" -Mrs. Parker

"Ahh. Kasi.. Uhm.. Good Afternoon po. Uhm, si Frederick ho... nandiyan po ba siya?"

"Ah yup. Nasa room lang niya. Halika, pasok ka."

Whoa. Wow! Grabe ah.

Ang ganda pala talaga ng house nila.

Sobrang laki. Mayaman eh.

Pero hindi siya katulad ng ibang mayaman na sosyal talaga pagdating sa mga furnitures.

Its just simple but very neat tingnan. Yung tipong classy.

"Oh. Cassie? Bakit ka andito?

"Hahahaha."

"Tawanan ba ko? Bakit ka ngaandito?"

"Bakit, ayaw mo kong makita? Sige aalis na lang--"

"Hindi naman. Di ko lang in-expect. Bakit nga?"

"Masama ba dalawin ang taong nagligtas sakin?"

"Oo eh. Hahaha. Seryoso. Bakit nga?"

"Oh ayan. Sayo na yan."

^///////^

inabot ko yung cake na ginawa ko. Hahaha. Wala din naman kasi akong magawa sa bahay eh... Kaya ginawan ko na lang siya. Just for thank you gift.

"Whoa, thanks. Milagro ah, ang bait mo ata ngayon."

"Minsan lang yan! Kaya, lubusin mo na. Gusto lang kasi kitang pasalamatan."

"San naman?"

"Sa pagligtas sa 'kin. Remember?"

"Ah.. yun ba. Hehe. Okay lang yun. Pasalamat ka talaga at napadaan ako sa hallway. Kundi, baka napagtripan ka na ng mga loko na yun."

 "Nagtataka lang ako, pano ka napunta sa school ko? Tska pano mo nalamang andun ako?"

"Dun nako nag-aaral. Kasi nga diba, bagong kaibigan mo ko. At since ako lang ang kaibigan mo, nagtransfer ako sa school mo para masigurado kong maging safe ka. At para na rin maging close tayo."

Dub.Dub.Dub.

No!! Its a big no. Kinikilig ba ako? Hahaha. Hindi.. Baka naman kasi dahil sa ang bait niya lang. Tama... Dahil nga lang dun.

"Haha.. ^////^ Ganun ba.. Pero alam mo di lang naman yun ang gusto kong i-thank you sayo eh..."

"Eh ano?"

"Thank you..

Thank you for being my friend.

Thank you for...

 .

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Making me feel better..."

***

Like? Vote? Comment? Sure. :) ♥

#EnchancerForever