The legandary one - Harry Potter/Draco Malfoy fanfictie

Hoofdstuk 1-3

Hermione, Harry en Ron waren lekker aan het praten. Isa zat er gewoon bij. Ze probeerde wel te luisteren en haar aandacht erbij te houden, maar als het over de voorbije jaren op Hogwarts ging - de jaren die zij dus gemist had - kon ze zo goed als niks zeggen. Ze begon zich ongemakkelijk te voelen en zat letterlijk met haar duimen te draaien. Uiteindelijk hield ze het niet meer uit en besloot een luchtje te gaan scheppen.

'Ik ga even de trein verkennen' zei ze tegen hen voordat ze opstond en de coupé uitliep. Hermione knikte even, maar dat was het. Het kwam zo goed als altijd voor als ze sociaal probeerde te doen: mensen ontmoeten, kennismaken, een kortstondig gesprek waarin Isa het naar haar zin had en dat haar het gevoel gaf ergens bij te horen. Haar hart greep het flinterdunne draadje van het gevoel van verbondenheid stevig vast en viel telkens weer de diepte in wanneer het draadje brak en Isa zich weer eenzaam voelde. Je kon dan wel fysiek omringd zijn door mensen, dat wilde niet zeggen dat het je vrienden of kennissen waren.

Isa liep de hele trein door zonder een blik in de andere coupés te werpen en het kon haar ook niet schelen dat de leerlingen van Hogwarts en toekomstige klasgenoten haar voorbij zagen stormen. Ze bleef doorlopen totdat ze een lege coupé zag. Daar zette ze zich neer aan het raampje en staarde wat naar buiten. Opeens hoorde ze gesuis achter haar. Ze draaide zich naar de deur en zag dat ze open gingen. Een jongen van haar leeftijd liep erdoorheen. Hij hield zijn hoofd gebogen en wandelde met zijn handen in zijn zakken het gangetje door. Isa zag hij niet. Gefascineerd keek ze hem na; ze kende hem ergens van, maar waarvan? Toen wist ze het: haar boek. Maar hoe kon dat? Ze was er zeker van dat ze deze jongen nog nooit eerder in haar leven gezien had voor ze hem had getekend in haar schetsboek. Dat was onmogelijk! Maar wel waar, want wat ze zag klopte: het lichte haar, de bleke huid, de koude uitstraling. Isa vond het erg vreemd, maar besloot om er verder haar hersens niet meer over te breken. Ze liet zich wat onderuit zakken, waardoor ze per ongeluk haar voet tegen het tafeltje stootte. Ze slaakte een kreetje, meer van verrassing dan van pijn, en masseerde haar pijnlijke voet. En toen klonk het gesuis weer en het geluid van een deur die opent. Isa keek op en staarde recht in zijn ogen. Haar mond viel een beetje open, ze was versteend door zijn blik. De kilte die erin lag deed haar voor een moment gewoon verstijven. Onder zijn uniform had hij een groen gestreepte das aan. In tegenstelling tot die van Ron, Harry en Hermione, die rood en geel was. Hij keek naar haar. En niet op de vriendelijkste manier waarop een mens - of een tovenaar, wat dan ook - kon kijken. Snel sloeg ze haar ogen neer, in de hoop dat hij zou stoppen met naar haar te staren.

'Wie ben jij?' vroeg hij, niet al te vriendelijk.

'Isa Nightshade.'

De jongen fronste zijn wenkbrauwen en leek te denken.

'Ik ken jou niet' zei hij uiteindelijk.

'Dit is mijn eerste jaar.'

'Eerste jaar pas? Hoe kan dat nu?'

'Dat is een lang verhaal' antwoordde ze in de hoop dat hij zijn interesse zou verliezen en haar met rust zou laten. En het werkte, want hij enige dat hij daarna zei was 'Zo dus'. Hij klonk niet echt meer geïnteresseerd. Isa haalde haar schouders op en ging ervanuit dat hij weldra haar coupé uit zou gaan. Ze was alweer naar buiten aan het staren om duidelijk te maken dat ze geen zin had in een conversatie.

'Waarom zit je alleen?' vroeg hij toen opeens en Isa schrok op omdat ze dacht dat hij al weg zou zijn.

'Heb je geen vrienden?'

'Nee... Jawel, maar die zitten ergens anders.'

'Waarom zit je niet bij hen?'

Ja, waarom was ze hier nu ook al weer komen zitten? O ja, omdat ze het beu geworden was dat ze nergens over kon meepraten. Ze zuchtte en maakte een verveeld handgebaar.

'Ze hebben het over vorige schooljaren. Daar heb ik niets aan.'

De jongen knikte alleen en keek toen weer omlaag. Toen realiseerde Isa zich dat haar sociale vaardigheden wel erg roestig waren, zo roestig zelfs dat ze zijn naam niet eens had gevraagd.

'Wie ben jij eigenlijk?' vroeg ze, op een toon die meer kortaf klonk dan de bedoeling was. Ze keek de jongen fronsend aan en meende een flits van woede en ongelovigheid te zien. Hij deed zijn mond open om antwoord te geven. Isa kroop onbewust nog dichter tegen het raampje omdat ze het gevoel had dat hij naar haar ging snauwen, maar toen kwam er opeens een andere jongen de coupé in gestormd die hem bij zijn schouder pakte.

'Daar ben je! Je moet terugkomen, man. Als ik Pansy's gejengel over jou nog een seconde langer moet aanhoren zweer ik dat ik haar vervloek. En niet gewoon met silencio.'

Isa liet haar blik verdwaasd van de ene naar de andere jongen gaan. De blonde jongen beet op zijn lip en leek na te denken. Ten slotte haalde hij verveeld zijn schouders op en zei 'Prima. Ik ben het hier toch beu.' Hij keek haar nog een laatste keer aan, zijn ogen vijandig maar ook een beetje nieuwsgierig, en beende de coupé uit. De deuren sloten zich suizend achter hem. De andere jongen leek Isa nu pas op te merken. Hij had een donkere huidskleur, donker haar en ook donkere ogen, en droeg net als de blonde jongen een groen-grijs gestreepte das. Net op het moment dat hij iets wilde zeggen klonk de ongeduldige stem van de andere jongen door de deuren heen: 'Blaise, schiet op!'

De jongen die dus blijkbaar 'Blaise' heette haastte zich de coupé uit en Isa was weer alleen. Verdwaasd staarde ze naar de doorzichtige deuren van de coupé. Ze had geen idee van wat er zonet was gebeurd.