The legandary one - Harry Potter/Draco Malfoy fanfictie

Hoofdstuk 1-1

De zwarte koets bewoog zich hobbelig voort op het zandweggetje en het schudde ook constant heen en weer, waardoor het meisje dat in de koets zat heel de tijd naar links en rechts werd wiegde. Ze klaagde er niet over; ze was het van de oude koets wel gewend. Ze klaagde ook niet over het feit dat ze helemaal in haar eentje in het voertuig zat, met alleen een zwarte leren tas naast haar waar haar bezittingen in zaten. Voor het merendeel, afgezien van kledij en primaire spullen, waren dat boeken: leesboeken over fantasiewerelden en magische wezens zoals feeën en vampiers, leerboeken over dieren, historische boeken, het levensverhaal van graaf Dracula en ook heel wat blanco schriften. Het meisje hield namelijk erg van tekenen en schrijven, dus haar dagboek zat er ook in. Ze had ook een kleine katoenen pennenzak erin zitten met vulpennen, potloden en gommen. Ze legde haar kin op haar handpalm, zuchtte verveeld en staarde uit het raampje naar buiten.

'We zijn er bijna' riep een stem van buitenaf.

Het meisje wist dat het de persoon op de bok van de koets was.

'Hoever is het dan eigenlijk nog, oom?' riep ze terug.

'Als ik het goed heb nog een uurtje, denk ik.'

Het meisje knikte, ook al kon haar oom dat niet zien en pakte een schrift uit haar tas. Ze sloeg het open op een witte bladzijde en pakte een potlood met gom uit haar zwarte pennenzak. Met vaste, soepele hand begon ze lijnen te trekken op het papier. Ze tekende een gezicht, een jongensgezicht. Het gezicht van een jongen die ze niet eens kende, maar gewoon in haar gedachten verscheen. Zijn haar was licht en in een nette scheiding. Hij had een rechte neus en grote grijze ogen, waarmee hij haar vanaf het blad streng en koud aankeek. De jongen droeg een pak, zonder das of strik en had een gladde, egale huid. De vorm van zijn gezicht was rond, maar ook recht, met een klassieke uitstraling vanwege zijn pak en ietwat boze blik. Kunst moest volgens het meisje niet altijd levendig en kleurrijk zijn. Het kon ook steng, eenvoudig en koud zijn. Ze begon ook drakenvleugels te tekenen op zijn rug, gewoon omdat ze er ineens zin in had. Jongens met drakenvleugels bestonden niet, alleen in haar dromen. Ze stak haar hoofd uit het raampje van de koets en de door de wind waaiden haar haren voor haar gezicht.

'Oom!' riep het meisje boven het getrappel van de hoeven en de wind uit, 'wat voor school is het eigenlijk?'

'Het is een toverschool' riep haar oom terug, 'voor tovenaars en heksen.'

Bij het woord "heksen" moest het meisje eerder denken aan vieze, oude vrouwen met een zwarte punthoed, lange nagels, overal haar en wratten op hun neuzen.

'Het zal je er wel bevallen' riep haar oom weer.

'Het zal wel.'

Het meisje nam haar dagboek uit haar tas en pakte een vulpen. Ze bladerde naar een lege bladzijde en begon te schrijven:

Mijn lieve dagboek, vandaag is het dan zo ver: ik ga naar Hogwarts, een toverschool voor heksen en tovenaars. Ik ken er niemand en ik haat het om "de nieuwe" te zijn. Iedereen zal vragen waarom ik nu pas naar die school kom en ik heb echt geen zin om 1000 keer de hele geschiedenis te vertellen aan een paar bemoeiallen. Moet ik blij zijn, dagboek? Oom W heeft me lang geleden al gezegd dat hij me niet eeuwig thuisles zou kunnen geven, maar ik had niet verwacht dat dat nu zou zijn. Ik ben bang, lief dagboek, omdat ik nog nooit met kinderen van mijn leeftijd ben omgegaan. Vandaag wordt de eerste keer en ik weet echt niet wat ik moet doen. Was mam er maar, zij had vast wel geweten wat ik moest doen. Maar zoals je weet; mam is er niet meer. Al een hele tijd niet meer. Ik mis haar. Oom W is ook aardig hoor, maar na vandaag zal ik ook hem niet meer vaak zien. Is dit soms mijn lot, lief dagboek? Dat alle mensen om wie ik geef en zij die om mij geven, na een bepaalde tijd weer weggaan? Net zoals vader dat deed? Mam vertelde vaak over hem, dat hij magisch was. Zou ze dat letterlijk bedoelen? Ik weet het niet, dagboek. Zou het zijn dat ik mijn gaven van hem geërfd heb? Ik weet niet of ik blij moet zijn, of teleurgesteld, of triest of boos. Ik weet alleen dat ik met gemengde gevoelens die nieuwe school nader, omdat ik geen idee heb van wat ik moet verwachten.