Bir koridor,yetmiş metrelik bir koridor.bir başından diğer başına gitmem hayatımın en uzun yolculuğunu oluşturuyor sanki.. karşıdan gelen biri varsa bide onunla karşılaşmak için daha hızlı adımlar atıyorum.sanki koridorun sonunu göremeden olecekmisim gibi hissediyorum. Bu hissi bana yasatan şeyin ne olduğuna bir neden bulamıyorum.nefes alisverislerim hızlanıyor.duvarların boyası atmış sivalarinin dokulmek üzere olduklarını farkediyorum. Belli bir süre bu düşünce aklımı meşgul etse de tamamen hakim olamıyor bana.gözlerim koridorun sonundaki o cılız ışığın karşısında asılı duran eski bir konser afişinin neden yıllardır hala sokulmedigini kazik bir soru işaretiyle cakiyor kafama.kafamda bu kadar sorunun karmaşasıyla devam ederken adimlarima. Birden o hayatimin en uzak yolu olarak gördüğüm koridorun en uzak yolcusu yanimdan geçerken gözlerini kaçırırcasına koşar adımlarla geçiyor yanimdan. Üstünde mavi tirtikli bir kot,kot büyük ihtimal ikinci kalite bir tekstilden çıkma. Pantolonun paçalarinin genişliği modaya pek önem vermediğini veya önem verecek kadar zamanı olmadığını hissettiriyor.gömleği gri geniş kesim üstüne oturduğunu söylenemez,ben soyleyemedim en azından. Ama bu ayrıntılardan başka en ilgili çeken şey gozleriydi. Gözleri kahveremginin açık tonuydu hatta ela bile denilebilirdi yani.biri benim yanimda olsaydı gözlerinin elaliligi hakkında uzunca gereksiz bir tartışma bile yurutebilirdim.ben bu sorular arasında iyice yol katetmiş koridorun sonuna doğru yaklasmistim. Rutubet kokusunun duvarlara bu kadar sinmesinin insanları hasta edebileceğini düşünmeye baslayacakken birden bire o az önce yanimdan geçen adamın 'yapmaaa' demesiyle tum dusuncelerim birden kafamdan ucuverdi. Arkamı döndüğümde adam ağır ağır yere düşüyordu. Iki el silah sesi peşpeşe ateslenmis ve adamı yere sermeye yetmişti. O an büyük bir korku içinde sonu gelmeyen bu koridordan tamamen uzaklaşarak kaçmak istedim.ama merak duygum kaçma isteğimi azaltıyor beni geri dönmeme zorluyordu. Evet dönmem gerekiyordu arkamı döndüğümde kimsenin olmadığını,ateş eden kişinin çoktan kaçtığını farkettim. Ama yazık ki o ateş eden kişi hakkında hiçbirşey bilmiyordum çünkü onlar olurken arkam dönüktü ve benim tek düşündüğüm şey bu lanet rutubetli koridordan,eskimiş bu acı kokan duvarlardan en kısa zamanda kurtulmakti. Adamın yanına yetistigimde adam acı içinde kivraniyor,sürekli belirsiz birsey sayikliyordu bir isim mi yoksa bu yer adı mi olduğunu anlayamiyordum. Bir kurşun büyük ihtimalle cigerini parcalamisti. Digeriyse kalbine nişan alınmış ama başarılı olunamamisti
Çünkü sağ göğsünden biraz daha sola sağlanmıştı kurşun. Ne yapacagimi şaşırmıştım adamın başını dizlerime bırakıp ağzından dökülen kanı temizlemeye başladım. Çünkü kan onun nefes almasını zorlaştırıyor,boguyordu. Bu sırada gözlerini açarak bana baktı acı ve pişmanlık dolu bir bakisti bu. Biraz önce göz rengi üzerine bu kadar kafamda yaptığım tartışmalar beni yaniltmisti. Aslında açık değil koyu kahverengi gözleri vardı ve elaya değil siyaha daha yakındı. Bunu farkedince girebilecegim iddiayı kaybedebilecegimi anladım. Adam hala birşeyler sayikliyor,anlatmaya çalışıyordu. Arkadaşım o benim arkadaşım onu bul.onun adı demeye kalmadan orada hayatını kaybetti. Ve o en ben onu öldüren kişiyi bulmam gerektiği konusunda kendimi ikna ettim. Bu gereksiz bir uğraştı ama o katili bulacagima dair o an kendime ve karışık gozlu adama söz verdim. Onu arayacak ve bulacağım... DEVAMI YAKINDA GELECEK...
