Onbekend verleden

#1

Overal zie ik zwart maar ik hoor ook stemmen. Wat is er hier aan de hand? Waar ben ik? Ik voel dat mijn hand in die van iemand anders ligt. Ik probeer er in te knijpen met al mijn kracht. Er ontstaat een klein kneepje. Dan probeer ik mijn ogen te openen. Door een spleetje kijk ik naar de mensen in mijn kamer. Wie zijn dit? Vaag komen ze me bekend voor maar daar blijft het dan ook bij. Wat doe ik hier en wat doen hun hier? Dan open ik mijn ogen helemaal, maar sluit ze toch weer door het felle licht. Dan komen er dokters aangerend en hoor ik een lange piep en dan zak ik weer weg.

Weer weg in die zwarte leegte. Dan voel ik een helse pijn in mijn hart. Weer zo'n helse steek. Op die manier gaat het nog een aantal keer door. Mijn ogen krijg ik niet geopend, maar ik geef niet op. Dankzij een spreuk die me wordt ingefluisterd:

' Als je denkt: " Ik ben verslagen," dan is de nederlaag een feit. Als je denkt: " 'K zal niet versagen," win je op den duur de strijd. Als je denkt: " Ik kan het niet halen," is de tegenslag op til, want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van wil. Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door een wonder, telkens weer de zwaarste race. Denk: "Ik kan het," en dan gaat het. Iedereen vindt bij wilskracht baat en in zaken wint de daad het van het nutteloos gepraat. Als je jammert: " Ik ben zwakker dan mijn grootste concurrent," blijf je levenslang de stakker, die je ongetwijfeld bent. Niet de Goliaths en de rijken tellen in de kamp voor zes, maar de fermen die niet wijken, hebben vroeg of laat succes.'

Ik blijf proberen. Ooit lukt het me. Dan schieten mijn ogen open. Een fel licht komt me tegemoet. Voorzichtig open ik mijn ogen weer, en kijk om me heen. Ik zie een aantal onbekende mensen. Als ze zien dat ik wakker ben geworden komen er dokters aangesneld. Ik word van alles gevraagd maar krijg er niks zinnigs uit. Maar ik geef niet op! Ik zal altijd doorgaan wat er ook gebeurd. Ik probeer en probeer... Totdat het lukt. Het kost moeite maar het lukt. Ik krijg er met moeite en pijn wat uit mijn mond geperst.

"Wie? Wat? Waar?"

Ik krijg een rustige reactie van iemand die nog onbekend is. Diegene vertelt mij dat ik in het ziekenhuis ben en dat hij Jesse heet. Dan krijg ik een golf van gedachten die me overspoeld.

"Jesse! Jesse! Kom hier! Ik wil mee naar Andorra." Waarop Jesse antwoord: "Je kant toch nog helemaal niet mee? Je kan amper kijken!" "Ik ben anders al zes jaar oud." Terwijl ik de woorden uitspreek steek ik zes vingers de lucht in. "Sorry, een andere keer als mama of iemand anders mee kan, dan mag je misschien mee." Boos stamp ik naar mijn moeder die de woonkamer aan het stofzuigen is. "Mama!" Roep ik boos. "Ik mag van Jesse niet mee naar Andorra. Hij zei dat als iemand meekan dat het dan wel mag. Wil jij alsjeblieft meegaan, mama?" Ik kijk haar pruilend aan. "Nee, dat gaat helaas niet lieverd. Een andere keer kan het misschien wel." Boos kijk ik haar en loop al stampvoetend weg. Naar papa gaan heeft toch geen zin. Hij is er nooit en als hij er is is hij alsnog bezig met werk.

"Ik ben dokter van Bergen en dit is zuster de Vries- van Belzen." Zegt dokter van Bergen.

"Je mag me wel Hailey noemen hoor als dat makkelijk is." Glimlacht zuster van Belzen.

"Hoelang moet ik hier nog blijven?"

"Dat hangt er nog van af hoelang het duurt voordat alles genezen is." De dokter rust even en gaat dan verder. "Je hebt namelijk een pin in je bovenbeen en een zware hersenschudding."

Een zucht verlaat mijn mond. Er spoken allerlei vragen rond in mijn hoofd. Wat kan ik allemaal nog als ik uit het ziekenhuis kom? Wat gaat er nog gebeuren? En op die manier ga ik verder.

Even lijkt het of er verwarring van zijn gezicht af te lezen valt, maar hij herpakt zich snel.

"Je hebt zo'n drie maanden in coma gelegen." Begint hij. "En onze ouders zijn nu even naar huis."

Oké, shit happens zal ik dan maar denken hè?

Hoii
Het einde sucks maar het is mn eerste boek dus tips zijn van harte welkom!
Verder vindt ik het heel leuk dat je het allerallereerste deel van No life here hebt gelezen. Hij is niet zo heel lang dit deel maar ik kon gewoon niet wachten met het publiceren van een nieuw deeltje. I promise, het volgende deel zal langer zijn. Ik zal proberen zoveel mogelijk te updaten. Maar het zal niet super super zijn. Bijvoorbeeld niet echt lange hoofdstukken en niet heel snel. Vergeet vooral niet op dat sterretje te drukken⭐️ het is maar een hint. Deze schrijfster zou dat heel leuk vinden.

XOXO