Onbekend verleden

#2

Drie lange maanden gaan voorbij. Flashbacks, terugblikken in mijn leven achtervolgen me tot in mijn diepste dromen en nachtmerries. Ze teisteren me als een orkaan. Als ik een nacht heb zonder flashbacks krijg ik bijna bedenkingen. Als ik een dag zonder flashbacks heb gebeurt er weer hetzelfde. Iedere dag is Jesse bij me geweest, iedere dag was hij er zodra het bezoekuur begon. Soms nam hij een meisje of een jonge vrouw, het ligt er aan hoe je haar wilt noemen, gedrag van een meisje uiterlijk van een jong volwassen vrouw. Jesse heeft haar voorgesteld als Eva, ze is ontzettend aardig met energie voor tien. Jesse heeft me over van alles uit zijn en mijn leven verteld. Hij heeft me verteld dat hij samen met Eva in een showteam zit.

Showteam Nalanta.

Hij vertelde me dat hij samen met Eva en hun paarden shows geeft in vrijheidsdressuur. Eerst wist ik niet waar hij het over had bij de term vrijheidsdressuur. Toen heeft hij me uitgelegd wat het inhoud. Een paard dingen aanleren vanuit natuurlijke bewegingen op commando. Meestal zijn de oefeningen ook natuurlijke bewegingen. Hij heeft me foto's laten zien van toen we samen klein waren, hij is drie jaar ouder dan mij. Toch vonden onze ouders het goed dat hij in zijn eentje naar stal ging om Andorra te verzorgen wat alles behalve zonder slag of stoot ging. "Er lopen altijd wel mensen op stal die in geval van nood Jesse kunnen helpen." Dat zijn niet mijn woorden maar die van mijn ouders. Voordat je je gaat afvragen waarom ik op mijn zesde dan niet mee mocht, Jesse kon geen twee dingen te gelijk.
Van alle terugblikken in mijn leven is er een die me dag en nacht achtervolgt.

Ik ben al twaalf jaar oud en ga naar de middelbare school. Het is een doodgewone woensdagmorgen waarop ik naar school fiets. Niks bijzonders zou je zeggen. Dat dacht ik dus ook. Totdat ik van mijn fiets word getrokken en een stinkend doekje tegen mijn mond en neus gedrukt krijg. Mijn beeld wordt wazig en ik begin zwarte vlekken te zien en dan val ik in een donkere duisternis. Dat was het moment waarop de echte ellende begon en dan bedoel ik niet school. School is zelfs gewoon leuk. Dag in, dag uit wordt ik mentaal gemarteld. Soms betasten vieze mannen me en doen me pijn. Na verloop van tijd heb ik gemerkt dat tegenstribbelen niet helpt en het alleen maar leuk is voor de mannen. In alle tijd die ik hier zit- vermoedelijk zo ongeveer drie maanden- heb ik maar één vrouw gezien. Dagen tel ik door de zonnestralen te tellen. Iedere keer een kras van mijn nagels in de houten deur. Misschien vraag je je af:waarom ben je nog niet ontsnapt? Je hebt een raam en een houten deur. Er zijn tralies voor het raam en de deur is om te beginnen van hardhout en het voedsel wat ik hier krijg is net goed genoeg om te leven. Niet om me sterk en volledig op krachten te krijgen. Zo gaat het drie jaar door. Mijn mentale folteringen worden minder of ik herinner ze minder, en de fysieke worden steeds erger en veelvoorkomender. Stapje voor stapje, dag voor dag, iedere dag een beetje meer, een beetje minder. Totdat ik mijn verleden ben vergeten, net zoals mijn naam. Na al die tijd weet ik niet meer wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat ik hier in deze ellende doe. Weer een aantal maanden verder wordt er plots een rugtas met nieuwe passende kleren in mijn kamer, of moet ik zeggen hok, gegooid. 

"Meekomen!" Luidt een nors gebrom.

Stilletjes volg ik de man, nadenkend over wat er komen gaat. De man opent een deur en we stappen een kantoor in. Het kantoor is in een klassieke stijl ingericht. Veel donker hout, een met leer ingelegd bureau met bijpassende Chesterfield bureaustoel. De houten vloer wordt gesierd door een mooie dierenhuid passend in de stijl van het kantoor.

"Luister meisje." Zegt de man achter het bureau streng. "Je bent hier nu een aantal jaar. Vroeg of laat zal je een keer weg moeten bij ons. Die tijd is voor jou bijna aangebroken. Eerst krijg je nog een andere kamer en mag je aansterken. Daarna zullen we je laten gaan."

Dan neemt dezelfde man als die me had gebracht me weer mee en leid me naar buiten. Buiten sta ik een moment stil en adem de frisse buitenlucht in. Dan zie ik dat de man al een stuk verderop is. Zo snel als haalbaar voor mij, loop ik hem achterna. We stappen een duur uitziende auto in en rijden enige tijd. Door de lange tijd die ik hier zit heb ik geen besef meer van tijd. Later stoppen we voor een groot landhuis. De man stapt uit en ik volg hem, met de rode rugzak in mijn hand. We gaan het landhuis binnen waar we naar mijn vermoedelijke toekomstige kamer gaan. Terwijl we door het huis heen lopen bewonder ik het. Het is weer ingericht in de klassieke Engelse stijl. Ook de woonkamer is prachtig ingericht. Er zijn een aantal jongens aan het gamen, een van hen springt op en loopt ip me af. Angstig neem ik een stapje terug.

"Rustig maar, ik doe je niks aan. Mijn naam is Matt." Verteld de jongen me en steekt zijn hand uit.

Voorzichtig neem ik zijn hand en schraap mijn keel.
"Mijn naam is... ik weet mijn eigenlijk niet eens meer."
"Geeft niks, ik loop even mee naar je kamer."
Voorzichtig knik ik. Terwijl hij voor me uitloopt bekijk ik hem een goed. Hij is niet lelijk. Zwart haar, getinte huid, een beetje Italiaanse indruk krijg ik van hem.

We komen aan bij een gang met aan beide zijdes deuren. De jongen, Matt, opent de deur voor me. Een prachtige kamer komt te voorschijn. Het is niet dat het super-de-luxe is maar bijna alles is beter dan dat stinkende hol waar ik de afgelopen tijd, vermoedelijk jaren, heb gezeten.

'Je hebt een eigen badkamer en toilet verder neem ik aan dat alles wel voor zich spreekt. Als er iets is kan je me vinden in de woonkamer.' Vertelt Matt me.

Terwijl ik de kamer in me opneem antwoord ik. 'Is goed, ga jij maar verder met hetgeen waar je mee bezig was.' Dan valt het me op dat de man die me hierheen gebracht heeft er niet meer is.

'Matt?'

'Ja?' Antwoordt hij vragend.

'Waar is de man die me hierheen heeft gebracht?'

'Bedoel je André? Ik heb hem opdracht gegeven om terug te gaan naar de basis.'

Langzaam knik ik. Dan laat Matt me alleen en ga ik de kamer verkennen. Nadat ik een heerlijke douche heb genomen loop ik de trap af opzoek naar iets te eten. Als ik de woonkamer in loop zie ik Matt samen met een aantal andere jongens op de bank een film kijken. Vraag me niet welke maar het ziet er horror-achtig uit.

Wordt vervolgd...

groetjess