Onbekend verleden

#3

Matt kijkt op als ik van de trap afloop, vraag me niet hoe en wat maar hij begint spontaan te glimlachen. Het roept vraagtekens bij me op. Zoals zoveel andere dingen dat ook doen.

Waarom behandelen ze me hier zo goed?

Waarom laten ze me gaan?

Wat is er met mij gebeurd?

Waar is de oude ik? De ik ik?

Toen wist ik het niet, toch lijkt het alsof iedere flashback mijn verleden oproept, als een ontbrekend puzzelstukje. Al zou ik het niet willen. Inmiddels ben ik overgeplaatst naar een revalidatiecentrum om verder te herstellen. Niet dat ik daar bou zo fantastisch blij mee ben maar het is beter dan echt voor iets van een jaar in een ziekenhuis te zitten. En een pluspuntje, ze helpen me met de flashbacks. Alhoewel ik weet niet of ik daar heel blij mee moet zijn. Aan de ene kant is het fijn dat ik weer stukjes van mijn verleden krijg, maar aan de andere kant zijn ze vreselijk. Als ik een bekend gezicht zie die met mijn verleden heeft te maken, dan ben ik even van de wereld af met een terugblik. Neem nu het moment waarop Matt, een van de beste vrienden van Jesse, meekwam. Meteen kreeg ik weer een flashback van het moment waarop ik Matt voor het eerst ontmoette.

We gaan het landhuis binnen waar we naar mijn vermoedelijke toekomstige kamer gaan. Terwijl we door het huis heen lopen bewonder ik het. Het is weer ingericht in de klassieke Engelse stijl. Ook de woonkamer is prachtig ingericht. Er zijn een aantal jongens aan het gamen, een van hen springt op en loopt ip me af. Angstig neem ik een stapje terug.

"Rustig maar, ik doe je niks aan. Mijn naam is Matt." Verteld de jongen me en steekt zijn hand uit.

Voorzichtig neem ik zijn han en schraap mijn keel.
"Mijn naam is... ik weet mijn eigenlijk niet eens meer."
"Geeft niks, ik loop even mee naar je kamer."
Voorzichtig knik ik. Terwijl hij voor me uitloopt bekijk ik hem een goed. Hij is niet lelijk. Zwart haar, getinte huid een beetje Italiaanse indruk krijg ik van hem.

We komen aan bij een gang met aan beide zijdes deuren. De jongen, Matt opent de deur voor me. Een prachtige kamer komt te voorschijn. Het is niet dat het super-de-luxe is maar bijna alles is beter dan dat stinkende hol waar ik de afgelopen tijd, vermoedelijk jaren, heb gezeten.

'Je hebt een eigen badkamer en toilet verder neem ik aan dat alles wel voor zich spreekt. Als er iets is kan je me vinden in de woonkamer.' Vertelt Matt me.

Die twee zijn een en al dezelfde persoon. Weet Jesse hier van? Waarom doet hij dit? Ik weet het niet, vragen ga ik nog niet. Niet vandaag, niet morgen. Zoveel vrag-

"Kom, het is tijd voor je training." Vertelt een verpleegster me.

Ik laat een onhoorbare zucht vallen en rol achter haar aan. Als we in de trainingszaal komen zie ik dat ik de enige ben.

"We beginnen vandaag met het opnieuw leren lopen. Hier hebben we een platform met aan beide kanten een balk. We gaan eerst gewoon proberen of je uit je rolstoel kan komen. Als dat je gelukt is, gaan we morgen andere oefeningen doen om beetje bij beetje gevoel terug te krijgen. Ik weet dat het misschien als een onlogische volgorde klinkt maar voor die andere oefeningen moet je ook uit je rolstoel komen." Vertelt de zuster me.

Langzaam knik en laat het tot me doordringen.

"Begrijp je het?"

"Ik denk het wel."

"Zeker weten?"

"Ik weet het zeker!"

Dan knikt de zuster, Lana, en rolt me naar het platform.

Het is me gewoon gelukt! Ik heb even gestaan met hulp van het platform dan wel.

Dit is een wat korter hoofdstuk maar dat komt door het gene wat ik in het volgende hoofdstuk wil doen. En dit vond ik wel een mooi einde.

XXX