Backfire (Niall Horan)

Hoofdstuk 7 ~ Turn him down

Hoofdstuk 7 ~ Turn him down

''Het wordt al laat. We moeten maar eens gaan,'' zei Belle op het moment dat we een nieuwe film wilden uitkiezen. Een komedie zodat niemand bang zou worden. Poesies.

Ik keek naar mijn vriendin die rechtop stond met haar handen op haar heupen. Ik zat in kleermakerszit op de grond, tegenover Zayn om te overleggen welke film we zouden kijken: we twijfelden tussen 17 Again en The Hangover. Ik wilde graag de eerste, want ik wilde Zac Efron wel zien op het grote scherm dat Niall had. Er waren een paar shirtloze scenes die me riepen.

''Echt?'' vroeg ik terwijl ik naar mijn horloge keek en zag dat het inderdaad al laat was, het was bijna middernacht. Shit! Ik heb veel te veel tijd besteed aan de twitcam en het kijken van filmpjes op YouTube. ''Je hebt gelijk. We moeten gaan.'' Ik stond op en Phebs deed hetzelfde. De jongens volgden ons. Ik pakte mijn spullen terwijl de meiden ze alvast gedag zeiden. Ik zag aan de gezichten van de jongens dat ze niet wilden dat we weg gingen, maar we moesten naar huis en we konden niet blijven. Een slaapfeestje was geen deel van de uitnodiging.

Ik gaf alle jongens een knuffel en liep naar de deur waar mijn vrienden stonden te wachten, maar voordat ik verder kon lopen pakte iemand me bij mijn elle boog vast en trok me mee. ik slaakte een gil toen de jongen me mee trok naar de keuken. Toen we stopten draaide ik me om en vond de mooie blauwe ogen en lieve glimlach. ik fronste mijn wenkbrauwen, kruiste mijn armen voor mijn borst en wachtte op wat hij wilde gaan zeggen zonder de anderen in de buurt.

''Um, ik wilde... Dus... Alex...'' mompelde hij en ik forceerde mezelf om serieus te blijven en niet te gaan glimlachen om hoe schattig hij was. ''Okay. Ik vroeg me af of je met me uit zou willen gaan,'' flapte hij eruit en op dat moment bevroor ik. Het was niet de eerste keer dat hij me dat had gevraagd, maar nu kwam hij gelijk tot het punt en dat verwachtte ik niet. Ik was helemaal flabbergasted.

''Ik...''  fluisterde ik, niet wetend wat ik moest zeggen. Ik haatte het om nee te zeggen, dat wilde ik niet! Maar ik zei dat ik klaar was met mannen en ik kon gewoon niet uitgaan met Niall een paar dagen nadat ik dat had gezegd. Ik was niet zo inconsequent, jezus! ''Sorry Niall, maar dat kan ik niet. Je weet dat ik pas uit elkaar ben met mijn ex-vriendje en ik ben nog niet klaar voor iets nieuws. Iets romantisch tenminste. Maar we kunnen vrienden zijn,'' bood ik aan met mijn beste glimlach. Eerlijkgezegd was ik niet blij met die optie, maar, ik wist dat dat het beste zou zijn.

Ik zag hoe zijn gezichtsuitdrukking veranderde, hoe de hoop en vrolijkheid, dat een seconde geleden nog vol in zijn ogen scheen, verdween toen ik die woorden zei. Ik vond het niet leuk hoe hij mijn ogen daarna ontweek, en hoe zijn wangen rood branden door schaamte. Hij speelde nerveus met het haar achterin zijn nek en ik voelde me vreselijk.

''Ja, je hebt gelijk. Gewoon vrienden,'' herhaalde Niall en ik voelde me nog slechter. het klonk niet alsof hij blij was met de situatie.

''Niall,'' fluisterde ik terwijl iemand mijn naam riep. Ik sloot mijn ogen voor een seconde, nadenkend over wat ik nu moest doen. Ik wilde het niet hierbij laten, ik wilde dat hij begreep waarom ik nee zei, maar mijn vrienden wachtten op me. ''Niall,'' zei ik. Onze ogen ontmoetten elkaar en ik stapte naar voren. ''In elke andere situatie zou ik het geweldig vinden om met je uit te gaan. Je bent lief, grappig, slim, zorgzaam, en zo veel meer, maar dit is niet het juiste moment.''

''Denk je dat ik je op andere gedachten kan brengen?'' vroeg hij, het sprankeltje hoop in zijn ogen was terug. Ik glimlachte en leunde naar hem toe en kuste zijn wang.

''Dat kan ik je niet vertellen. Dat moet je zelf ontdekken,'' zei ik, wetend dat hem hoop geven niet zo'n heel slim idee was, maar ik kon het niet helpen omdat er een deel van me was dat wilde dat hij me op andere gedachten zou brengen. ''Dag, Niall.''