Acadamia

Chapter twelve

Claire's POV

Nagising ako dahil sa

Gutom. oo nagugutom ako. Pero teka bat may kama dito? Bay may kisame? bat parang bahay to. Eh nasa gubat palang kami kanina ah.

Biglang bumukas ang pinto. Nakita ko si Casper na may dalang pagkain. Nakakapagtataka.

"nakay tanda na tayo." Mahinahong sabi niya. Napatingin ako sakanya. Teka pano?

"Binuhat ka ni James. For one and a half days. Binuhat ka niya. You should thank him." Mahinang sabi niya saakin. Teka ba't lumalabas na kasalanan ko?

"Yeah sure." Napasabi ko nalang. So kung nakay tanda kami ibig sabihin nasisimulan na yung mga armas na gagamitin namin. Kumain lang ako saka lumabas.

Hinanap ko agad si tanda. Well hindi naman talaga siya mukhang matanda ang itsura niya kasi parang mas matanda lang saakin ng ilang taon. Kaya ko siya tinawag na tanda dahil halos 500 thousand years na siyang namumuhay. Kaya ayaw niyang tinatawag na tanda.

"Haaaay tanda." Masayang sambit ko sakanya. Tiningnan niya ako ng masama. Ngumiti nalang ako.

"Mukhang masaya ka Avery?" Pagtatanong niya. Tiningnan ko siya. Hawak ko ang isang dagger.

"Hindi naman Micho." Simpleng pagsasagot ko. Eh ano pa ba isasagot ko sakanya?

"I haven't seen you this happy for a very long time." Pagsabi niya saakin.

"How would you know?" Pagtanong ko sakanya.

"I have my ways Avery remember I'm still a demi-god." Pagsasabi niya. Tumango nalang ako. Tiningnan ko ang garden sa labas ng window ng pagawaan ng armas. Lumabas ako ng pagawaan. Naglakad ako papunta sa mga bulaklak. Inalagaan nga ni Micho ang garden na to. Everything looks beautiful as ever. Bigla kong naramdaman na may tumabi saakin.

"Alam mo bang may storya ang mga rosas na yan." Pagsasabi ko kay James.

"Yan ang naging dahilan ng pagiibigan ni Micho at ng asawa niya. Si Adeline. Si Adeline ay isang normal na mortal. Pero para siyang anak ni Aphrodite dahil sa angkin niyang kagandahan." Tiningnan ko siya. He was looking at me. Nagpatuloy ako.

"She was so pure. Kaya hindi na nakapagtataka na nainlove sakanya si Micho. Pero isa siyang apprentice. Hindi niya ito pwedeng pagsabayin. So everyday he sent a red rose to her. Showing her on how much he loves her." Sabi ko habang hinawakan ang isang rosas.

"Time's flew by. Micho became a demi-god. He came down to earth to have the hand of the girl he loves. He never knew that every night she would stare at the sky holding the red flower to her chest. They fell inlove." Sabi ko. Tiningnan niya ako.

"Where is she now?" pagtatanong niya. Napatingin ako sa langit. Nasilaw ako ng liwanag ng araw.

"Although she married Micho that doesn't make her immortal. And she never wanted to. She wanted to experience on how it felt to grow old. She refused the gift from Zeus. And they gladly accepted the refusal." Sabi ko sakanya.

"So she died." Tumango na lamang ako. That story always made me feel like a hormonal teen. Yun ang gusto kong storya ng lovelife ko.

"Why did Micho let her die?" Pagtatanong niya. Nagulat ako sa tanong niya.

"Sometimes may mga bagay na hindi natin kayang kontrolin mga pagkakataong hindi natin kayang palitan. Hindi tayo makakapag desisyon James. It's life. We live we die. It's a cycle everyone accepts." pagsasabi ko sakanya. Tiningnan niya ako his eyes filled with hatred.

"No Claire, we have a choice if we let the people we love dies. We have a choice to save them. Mostly if it wasn't there time." pagsasabi niya. Lahat ng salitang binanggit niya puno ng galit at hinanakit. Alam ko ang pinupunterya niya.