DATI <|•Done•|>

Chapter 2

dinala ako nang paa ko sa music room nila. memories start flashing in my mind.

sa pinto palang nito parang sinasampal na sakin ang katotohanan. dahan dahan kong binuksan ung pinto. saka bumugad sakin ang peach na kulay nang kwarto.

napacalm sa mata. parang nakakahele. mabango pa din sa kawartong ito. parang walang nagbago pwera lang na maalikabok na ang paligid. tuluyan akong pumasok saka ko nilock ang pinto.

nakatingin lang ako sa isang bagay na dahilan kung bakit nandito ako. Why of all places i end up here? Why not at my room? Why not at garden or veranda for fresh air? do i really like to torture my self like this?

napabuntong hininga nalang ako. hinimas ko ung grand piano. napangiti ako nang malungkot.

ang first instrument na sabay naming natutunan.

pinagpiano lesson kasi kami nina tita nung bata pa lang kami. ang saya kaya nun. una naming natutunan ung happy birthday. takot na takot pa nga akong hawakan ang piano dahil baka bigla nalang sumara at maipit ang kamay ko.

Pero sa huli. si dylan na naman ang dahilan kung bakit ako naging pambato ng university namin sa larangan ng musika. kung hindi dahil sa pagencourage nya sakin sumubok na mag piano.hindi ako nakakaapak sa entablado para sa university ko. Para itayo ang bandila ng university ko sa larangan ng musika.

wala na!nagunahan na yung luha ko.

"peste naman oh!tumigil nga kayo" mukha kong baliw na inaaway yung teardrop na nasa palad ko. tumingin ulit ako sa piano. pinahid ko ung kamay ko kasi medyo maalikabok na.

huminga muna ako nang malalim bago ako umupo at binuksan ang takip nang piano. isa ulit na malalim na buntong hininga at pinatugtog ko ang piano.

Hindi ko alam pero kusang gumalaw ung daliri ko para sa pyesang ito.

"~I think we may have gone too far..

Losing sight of who we are..

How do we get back?..

To a time when it was so easy..

Cause i need you

And you need me oh

What happen to that?

How deep do you wanna go?

Dont you that somethings..

Are better left alone..~"

Sobrang bagal ng daliri ko sa pagpindot sa key. nanginginig ang aking kamay kasabay ng pagnginig ng boses ko.napatigil na ako sa paglaro.kinagat ko ung labi ko para mapigilan ung hikbi ko.

sht.i just really didn't expect that this thing will gonna happen.

i thought well greet each other like old times.

talk like old times.sinubsob ko ung kamay ko sa mukha ko.

Ang sakit e.

Umasa ako na pagbalik ko ayos lang kami.

umasa ako.na may babalikan pa ako.

di ko naman un ginusto.

hindi ko ginusto na iwan sya.

grabe naman kasi kung magsalita sya.

alam naman nyang ako ung tipo nang tao na mababaw ang luha ako ung tipo ng tao na sensitive.

ako ung tipo ng tao na  umaasa sa kanya.

Alam ko. Aware ako na kung kumilos ako parang jowa ko kung makapag emote ako. Pero hindi iba kasi talaga ung impact at affection kung bestfriend mo.

May gusto pa nga ako sa bestfriend ko kaya ganito nalang ako umasta.

Oo na ako na tanga. Ako na ang easy fall.

Wala e. Sya lang kasi.

Di naman ako umaasa na may maging kami. Na ibalik nya feelings ko. Ang sakin lang. Ang sakit nung kinalimutan nya ako.

then nakita ko ung picture namin nung bata pa kami sa isang estante dun.nilapitan ko un at tinignan nang mabuti.

look how happy this young kids.napangiti ako as i remember our old memories. hinawakan ko ung picture frame.walang alikabok parang alagang-alaga. Nagtaka naman ako dun.

Samantalang ung piano halos anayin na pero etong frame kumikintab? I just shrugged it off. tinignan ko ulit muna ng maigi ung picture.

ang ganda nang ngiti namin dito. magkaholding hands kami dito ni dylan habang nakapeace sign ako tapos si dylan naka hawak sa batok nya tapos naka todong ngiti kami.ang dudusing namin nung time na yan.galing kaming food fight nyan.

natawa naman ako nung maalala kong pumasok ung french fries na binato ko sakanya sa ilong nya.it was so epic.pero maya-maya din nag unahan nanaman ung luha ko sa pagpatak.hays. nakakapanghinayang ung old times namin.

Ung pakiramdam na parang kahapon lang.

Ung pakiramdam na ang saya saya mo.

Ung pakiramdam na un ung hinahabol-habol mo.

Ung pakiramdam na dun ka lang na kuntento.

Ung pakiramdam na sana  pwede pa.

Ung pakiramdam na un ung minsang naging mundo mo.

but i guess he also know that this lady who's crying her heart out is a stubborn one.

I stood up. i wipe my tears away from my eyes.held my head high.and turn my heels to leave.

Now mr. Dylan Buentabella. i swear to the sun and to the sky and to the sea.

i wont give up.

basta may pagasa

basta nandito ka

basta para sa future natin.

titiisin ko.

kung kaylangan kong hiramin ang martilyo ni thor para ipukpok ko sa ulo mo ng matauhan ka.

kung kailangan kong hiramin ang pana ni cupido para panain ka sa bungo  -oo sa bungo-   basta ba mapansin mo ko.

basta ba magkabati lang tayo

Hindi ko alam kung bakit ka ganyan. Nagpapapansin ka ba o ano. Kung galit ka talaga o ano. Di ko sasayangin tong panahon na to para sa childish na attitude mo. Iiyak ko lang to tas ipupush ko na. Wait ka lang.

A promise is a promise.

~•~•~•~•~

B note:

thank you kay KrisethGesilva dapat sa linggo ko pa to ilalabas eh. Pero dahil sayo nilabas ko na 〜(^∇^〜) .

Ps.

Song: left alone by sleeping with siren