Grenzen

Leven

Zelf ben ik altijd al een schrijver geweest. Ik schreef van A tot Z. Van vroeger tot nu. Van nu tot later en van veel tot weinig. Dat zijn plekken waar ik ben geweest. Maar desalniettemin zijn dat plekken die niet reëel zijn. Een verhaal mag in zijn context echt zijn, het is het niet. Het zijn woorden geplaatst in een bepaalde volgorde. Elke volgorde geeft een andere zin, een ander gevoel en maakt een andere indruk. Alle zinnen samen zijn ook maar een zooitje. Elke zin staat op zijn plek. De juiste plek. Een bepaalde volgorde. Samen vormen zij een geheel. Met exact dezelfde woorden, kunnen andere zinnen gecreëerd worden. Woorden die op andere plekken staan in de zin. Die zinnen kunnen weer in een volgorde gezet worden. Het verhaal heeft een andere wending. Niet alleen de zinnen, of woorden in de zinnen kunnen veranderd worden, ook de volgorde van de letters in een woord. Om maar eens een klein voorbeeld te geven over hoe gecompliceerd iets heel simpels als en verhaal kan zijn. Laat staan het menselijke brein. Het maken van een verhaal is simpel, maar het gebruiken ervan is iets heel anders. Net als de hersenen die we hebben. Het ene verhaal is mooi, het andere is zielig en weer het andere is ontroerend. Gevoelens die opgewekt worden bij woorden. We hebben een capaciteit om te denken, maar gebruiken we die wel? Blijft het bij oppervlakkigheid? Of vindt er verdieping plaats en in hoeverre wordt er verdiept op een mogelijk onderwerp. Het zou in feite niet eens een onderwerp hoeven te zijn. Een voorwerp kan net zo een verdiepende gedachte met zich meebrengen. Neem als voorbeeld een lamp. Een lichtbron die ons leidt in het donker. Een voorwerp wat ons iedere nacht bijstaat. Waar wij afhankelijk van zijn. Het is fel maar zwakt af naarmate het steeds vaker wordt gebruikt. Het verliest zijn kracht en zal ooit kapot gaan. Het sterft. Hoe levenloos het ook lijkt, het leeft wel degelijk. Maar de vraag is natuurlijk, wie ziet er nou leven in een dood voorwerp. Is het voorwerp echt dood? Wat definieert de dood eigenlijk? Wat definieert leven? Liggen die criteria echt vast? Moet iets ademen om te leven? Moet het een hart hebben? Moet er bloed stromen? Zien we geen leven in de zee? Het water dat constant beweegt. Kilometers lange oceanen, kilometers diepe gronden en kilometers hoge wolken. Allemaal in beweging, allemaal maken ze geluid, allemaal produceren zij hun eigen identieke geur. Allemaal voelen ze anders aan, maar weinig die het daadwerkelijk opmerken. Jammer genoeg. De pracht van het leven, ons leven en de dingen om ons heen. Met een gezond verstand, een verder denkende mind, is veel te bereiken. Er is hoop mee te creëren. Er is voldoening mee te creëren. Er is leven met tee creëren.