Grenzen

Contradictie

Om maar eens af te wijken van de dagelijkse standaard gesprekken als hoe verschrikkelijk het weer in Nederland wel niet is, of hoe saai het plekje waar we wonen is en hoe graag we er weg van zouden willen verhuizen, wil ik vertellen over mijn dag. Samen met een vriendin was ik in de stad. We waren klaar en liepen naar de fietsenstalling om onze fietsen op te halen. Daar troffen we een oude man die op Kenny B leek aan, wie over deze fietsenstalling (welke overigens overdekt is ) een soort van waakt. Een hele aardige man. Terwijl ik en mijn vriendin onze fiets pakten, werd een nummer gedraaid wat mij bekend was. Zonder dat ik het echt door had begon ik nee te zingen. 'I Just haven't met you yet'. De oude man die op Kenny B leek zong ookal en stopte toen hij mij hoorde om me aan te kijken met een glimlach. K zag er iets van Morgan Freeman in terug. Hij neuriede lekker verder en dat deed ik ook. Ergens in het liedje kwam een uithaal en ik twijfelde geen seconde om deze mee te zingen. Nadat mijn vriendin en ik onze fietsen hadden gepakt, de man hadden gegroet en op onze fietsen wouden stappen, hield een vrouw ons tegen met de vraag of ze ons wat mocht vragen. En zelf zijn wij natuurlijk altijd open voor vragen en helpen we graag een handje mee.
'Dames weten jullie misschien waar de boten zijn?'
Ik keek de vrouw een beetje verward aan. Ik weet dat we hier een kleine haven hebben maar die is zo klein, ik kan het geen haven noemen. Het is gewoon de boulevard.
'Bedoelt u serieus de plek waar schepen zijn?'
De vrouw knikte en gaf instemmend antwoord.
'Dan moet u een heel stuk lopen en het is moeilijk uit te leggen hoe'
De vrouw leek 34 jaar oud. Ze was getrouwd gezien ze het over haar man had en ik zag dat ze een ring droeg. Kinderen moest ze ook wel hebben het kon niet anders. Verder was ze redelijk lang met blond haar en een volslank figuur. Een super aardige en spontane vrouw.
'Ik moet eigenlijk alleen maar naar de Deen, vanaf daar weet ik het wel'
En dat kwam goed uit want daar zouden wij ook naartoe gaan.
'Springt u anders gwn achterop dan kunt u makkelijk mee'
En alsof het niets was stemde ze toe en sprong ze achter bij me op de fiets. Het klinkt nu misschien niet heel vreemd maar stel je voor, een wild vreemde vrouw vraagt jou de weg en springt vervolgens bij je achterop. Zou jij bij iemand achterop springen als je diegene de weg vroeg? Zou je diegene blindelings vertrouwen ook al is het maar voor heel even en is er niet veel kwaads in terug te vinden? Weinig zouden t doen. Zij deed t wel. Onderweg vertelde ze me dat ze uit een plek kwam waarvan k de naam niet meer weet. Het lag in het hoogste puntje van Noord-Holland. Helemaal hierheen komen varen. Dat was hun vakantie. Ik bood de vrouw aan om haar tot haar bestemming te brengen gezien dat verderop was. De vrouw weigerde. 'Ben je mal, mijn man gaat me helemaal uitlachen als hij weet dat ik de weg gevraagd heb en bij iemand achterop gesprongen ben. Dat ga ik nog heel vaak te horen krijgen dan.' Zoals de vrouw zei, zette ik haar af bij de Deen en vanaf daar scheidden onze wegen. Zo out of the blue als dat ze kwam, zo snel was ze ook weer weg. Ik heb wel eens vaker mensen de weg gewezen. En als het niet ver was, dan bood ik aan om mee te lopen of een kleine lift achterop. Meelopen vonden ze wel fijn. Achterop werd altijd geweigerd. Wat natuurlijk heel normaal is. Je vraagt iemand de weg en diegene wilt je zelfs brengen? Uit bescheidenheid is je antwoord vaak nee. Deze vrouw leek wel een schijthebber. Het regende en op de fiets zei ze al 'We waren op vakantie maar dit weer is natuurlijk gewoon shit'. Het verbaasde me niet gezien ik d'r eigenlijk al achterop had maar om dit te horen uit de mond van een oude vrouw die getrouwd is met kinderen. En dat tegen een wildvreemde? Persoonlijk let ik dan juist extra op mijn taalgebruik maar deze vrouw voelde zich uitermate op haar gemak. Ik leek voor even wel haar beste vriendin.

De manier van spreken, haar woordkeuze, het fascineerde mij. Een totaal ander beeld van wat ik daarna mee heb gekregen.
Toen wij de Deen instapte, vroeg mijn vriendin naar de leidinggevende. Ze wou vragen of ze nog personeel zochten. De leidinggevende sprak uiteraard zeer formeel. Buiten het feit dat wij natuurlijk klanten zijn, hij een goed beeld wilt geven van zijn winkel en zichzelf, sprak hij mijn vriendin aan alsof zij een volwassen persoon was. Hier is natuurlijk niks op tegen. Het is zakelijk. Het grote verschil met wat we daarvoor hadden meegekregen bracht me aan het denken. Het verschil had natuurlijk te maken met de situatie. Of zit het hem ook in de persoon? En wat maakt iemand nu zakelijk of juist spontaan? Kan een zakelijke leidinggevende niet spontaan zijn? Ik neem aan van wel gezien hij graag klanten wilt trekken en dus in de smaak moet vallen. De klanten een vertrouwd gevoel geven. Daar hoort spontaniteit bij. Zal natuurlijk niet bij iedereen aanslaan want een ieder heeft zijn of haar eigen beeld over hoe een klant aangesproken zou moeten worden.
Zakelijk en spontaan gaan die wel samen? Elke mens beschikt over beide aspecten. Maar het een zal het andere overheersen. Het gaat om de manier van toepassing. Niemand spreekt het zelfde, maar toch spreken ze allemaal gelijk. Een verschil in gelijkenissen. Daar zijn er meer van. Te vinden in elk karakter. We sorteren hoofdlijnen en geven het oppervlakkig aan maar staan er niet bij stil dat wanneer we een betekenis zoeken van een woord en er een concreet antwoord van willen, we die niet krijgen. Opvattingen. Daar zit het verschil in. Interpretaties. Deze zouden getraind moeten kunnen worden maar ik geloof dat een interpretatie iets puur persoonlijks is en uit een eigen gedachtegoed komt. Er valt niet veel aan te sleutelen. Wel kan men leren om het van meerdere kanten te bekijken. Maar om dan te zeggen dat je interpretatie vermogen is toegenomen? Nonsens. We maken het onszelf makkelijk door te zeggen dat we van de hoofdlijnen uit moeten gaan. Maar zodra we een antwoord moeten geven op een vraag en het wordt fout gerekend , wordt ons verteld dat we het anders moeten bekijken en verkeerd opnemen. In zoveel dingen die we doen en zeggen zit een contradictie. We spreken onszelf meerdere malen tegen zonder dat door te hebben. 'Wees ruimdenkend' wordt ons verteld. Maar als we het anders willen zien, kunnen zien, weten te zien, kan het ook fout zijn. Is dat erg? Concluderen dat andere kanten fout zijn? Is dat mogelijk? Heeft elke gedachte gang niet het recht om bekeken te worden? Zijn er gedachtengangen die verdrongen moeten worden en helemaal het daglicht niet mogen zien? Kan het kwaad om foute gedachtengangen te analyseren? Kan het goed? Hebben gedachtengangen wel rechten? Je zou daar vrijwel meteen nee op antwoorden want het zijn geen mensen. Dingen hebben geen rechten. Het zijn de maatschappelijke regels die ervoor zorgen dat we spullen in hun waarde laten. Maar zijn dat geen rechten? Strikt genomen niet gezien maatschappelijke regels niet vast staan. Iedereen mag 13 porseleinen worden halen en ze thuis kapot gooien. We kunnen allemaal een plasma-tv halen en deze in de tuin in de fik steken. Het is niet verboden. Wel dom, zonde en ongepast. De mens heeft wel rechten op papier staan. Logisch natuurlijk. Maar wat definieert ons dan? Wij denken, wij leven. Dieren hebben ook rechten omdat ze leven. Maar leven gedachtengangen niet dan? Kunnen ideeën sterven? Tegenspraak, in zoveel van wat we zeggen, denken, en zeggen dat we denken.