Grenzen

Verwachtingen

Verwachtingen. Wachten op iets dat ver is maar toch weten wat er komt. In realiteit weet men niet wat er komt. We houden enkel in ons hoofd wat we willen dat er zou komen en gaan er dan vanuit dat het ook zo gaat gebeuren. We bedenken zelf wat het zou zijn en hoe we het willen en zodra dat niet het geval blijkt te zijn, gaan we piekeren en peinzen dat we niet hebben gekregen wat we wouden. Men verwacht alsof er in de toekomst is gekeken. Alsof een toekomstperspectief het boek is dat je schrijft voor je eigen leven.
Men verwacht dat als we gaan slapen, we de volgende ochtend ook gewoon weer wakker zijn. Men verwacht dat als we gaan tanken, de auto vervolgens weer een aantal kilometers vooruit kan. Want dat is logisch. Iedereen met een beetje gevoel voor logica en een beetje kennis over de maatschappelijke regels en sociale codes, weet wat er wordt verwacht.  Maar dingen veranderen als we de sociaal geaccepteerde regels in het leven in twijfel trekken. Echter, alles is in feite in twijfel te trekken. Dit is vaak ook de rede dat mensen niet meer weten wat ze willen of wat ze doen, wat zo nu en dan eindigt in een burn-out en zich kan ontwikkelen tot een depressie. Men trekt dingen die voorheen gewoon aangenomen waren in twijfel. Maar is dit een probleem? Het lijkt wel alsof de normale dingen niet meer bediscussieerd mogen worden. Want wat is 'normaal'? Over dat woord alleen al kan een heel essay geschreven worden. We komen allemaal van andere huizen, van andere culturen, van andere geloofsovertuigingen. Niks is normaal en niks is vreemd. Want alles is anders dus is er geen labeltje aan te plakken. Hoe je het ook wendt of keert, je komt uit op datgene waar je zelf van overtuigd bent. Het gaat om het perspectief waarin het vizier staat. 
Neem als voorbeeld het lichaam. Of laten we terugkomen op het feit dat het een wonder blijft hoe we allemaal elke dag wakker worden zonder het besef te hebben dat we de nacht ervoor soort van dood waren. Ons blikveld is zo miniem dat we er bijna nooit bij stil staan. We waren niet dood obviously, ons lichaam deed van alles en nog wat. Maar onze zielen waren tijdelijk niet levendig. Ons denkvermogen was voor eventjes uitgeschakeld. Het feit alleen al dat we elke ochtend uit deze bijzondere hypnose ontwaken, is al een hele kunst. Niet alleen omdat onze zielen ineens weer leven, ook omdat ons lichaam zielloos nog met zoveel processen bezig was die allemaal goed verliepen. Neem dit moment en ga eens na wie hier zich nog bewust van is. Als we het op grote schaal bekijken, dan is de meerderheid van de mensen überhaupt vergeten dat ze hebben geslapen zodra ze wakker zijn. Want dit is voor hun 'normaal'. Zij verwachten allemaal de volgende ochtend gewoon zich weer in een staat te verkeren waarin het bewustzijn gewoon weer doet wat het deed namelijk leven. Af en toe sterft er iemand in zijn slaap maar dit komt zelden voor en de kans erop wordt meestal gewoon vergroot naarmate de jaren verstrijken. Vanzelfsprekend, doodnormaal maar toch bizar. Iemand die zoiets in twijfel trekt, is niet psychisch of 'niet goed bij z'n hoofd'. Sterker nog iemand die normale dingen in twijfelt trekt is zeer intelligent met veel inzicht en kan veel beter verbanden leggen. Het in twijfel trekken van normale dingen zou men gelijk kunnen stellen aan het in twijfel trekken van verwachtingen. We verwachten dat we een goed cijfer halen op een tentamen als we hier hard voor hebben geleerd en we zijn teleurgesteld als we falen. Is het normaal dat we een goed cijfer halen als we hard leren? Eigenlijk zou dit wel het geval moeten zijn. Alles is immers haalbaar. Maar dingen verwachten is zoals ik al zei het schrijven van een eigen toekomst. Het leven zou geen leven zijn als we allemaal weten wat er gaat komen. Dan is leven net zoiets als wachten op de dood. Maar dit is niet hoe het zou moeten gaan, men moet naar de dood toe leven. Wat als volkomen normaal wordt gezien, is volstrekt niet normaal. Men kan in no-time sterven, de dood staat op de loer. Het weer kan in no-time omslaan (al helemaal hier in Nederland) en tegelijk is er standaard en altijd de kans aanwezig op het winnen van de loterij. That's life.

Men heeft verwachtingen dat andere voor ze klaar staan omdat zij ooit ook voor hen klaar stonden. Men heeft verwachtingen dat andere, en dan met name de ouders, tros zijn wanneer er een zichtbaar resultaat is behaald door middel van onder andere een diploma. Men verwacht daadwerkelijk wat te voelen, een verschil te ervaren met de gewone staat waarin zich werd verkeerd. Een acuut voelbare verandering. Al met al zijn er zoals te lezen is, verwachtingen van anderen. Het feit dat andere tijd moeten maken in hun leven, hun boek, hun hoofdstukken en daarmee dus hun egoïsme opzij moeten zetten voor ons, maakt ons egoïst. Maar wat verwachten we van onszelf? Denken we wel na over de dingen die wij voor onszelf willen bereiken? Wat doen we eigenlijk voor onszelf? We zijn zombies geworden, levend voor de maatschappij en gebonden aan sociale ongeschreven wetten die we nastreven onder druk omdat men anders niet meer bij de gemeenschap hoort. Meegaand met de flow leven we voor andere om aan hun verwachtingen te voldoen omdat we anders raar zijn en egoïst. Maar welk leven leef jij? Dat van jezelf of dat van een ander? Uiteraard moet je rekening houden met anderen om je heen. Wettelijke regels zijn noodzakelijk en moeten nagestreefd worden anders zal er onrust ontstaan en dit verstoort enkel de orde. Maar men hoeft niet teleurgesteld te zijn als iemand niet heeft voldaan aan wat een ander van hem vroeg. Al helemaal niet wanneer iemand hier zijn energie in heeft gestoken laat staan met passie en plezier. En tuurlijk, er moet hard gewerkt worden voor de ambitieuze doelen die bereikt kunnen worden maar waarom blijven de meeste dan hangen in de zwarte wolk van het tevreden stellen van anderen?
Vaak heeft men door dat er niet voldaan is aan andermans eisen en als daar te vaak op wordt geattendeerd, dan zal hier geen omkijk meer naar worden gedaan. Er ontstaat een gewenning van de negativiteit die wordt gevuurd. Kritiek is niet meer voor toerekening vatbaar en wordt niet meer opgenomen om van te groeien of te verbeteren. Men raakt immuun voor wat voor commentaar dan ook. Al wordt het goed bedoeld, het gevoel ervoor is er niet meer en de reactie erop ebt langzaam weg. En daar gaat het mis. Met voelt niet meer aan wat er met de impulsen van buiten moet gebeuren. Alles is onzeker en het bestaan wordt in twijfel getrokken.
Wanneer eigen verwachtingen in twijfel worden getrokken. Men is vergeten wat normaal is en wat niet, want datgene wat voorheen als normaal werd beschouwd, wordt bekritiseerd en gelabeld als fout. Er wordt een mechanisme gestart dat zorgt voor aanpassingen aan de omgeving. En dit mechanisme heeft op vele fronten belangrijke functies en wordt enkel in een bepaald stadium ingezet tegen dit soort fenomenen. Maar wanneer er te vaak een verandering is geweest, wordt het op een gegeven moment niet meer duidelijk wat de gang van zaken is en veroorzaakt dit mechanisme enkel voor meer verwarring.
Men zoekt naar datgene wat hijzelf wilt en probeert dit in eensgezindheid te brengen met datgene wat andere van hem verwachten. De combinatie van deze twee aspecten spreken elkaar tegen. Een contradictie waarin enkel degene die het zich eigen maakt onder lijdt. De ongelijkheid waar geen oplossing voor mogelijk is. Wanhopig op zoek gaan naar bevestigen, naar zekerheid, naar garantie.
Er kunnen geen verwachtingen meer worden opgebracht want er is geen vooruitzicht of grip op de toekomst.  Men raakt verdwaald in een oceaan van vraagstukken die niet te beantwoorden zijn.
Maar de doorslag moet nog komen. Dat is wanneer alles om het individu heen karakterloos doorgaat alsof er niks aan de hand is. En stilstaan om na te denken is geen mogelijkheid gezien de consequenties daarvan de ernst van de zaak enkel vergroten. Wat er dan ontstaat is het forceren van gevoelens voor het leven. In dit stadium is er spraken van een depressie. Vragen als 'wie ben ik', 'waarom ben ik dit', 'wat doe ik' en 'waarom doe ik dit' galmen door de gedachten en verstoren het geheugen. Echter zijn dit vragen die elk ander zichzelf ooit zal stellen. Vroeg of laat zal men deze vragen moeten evenaren in het leven. Tot die tijd zweeft men in een bootje niet-wetend dat het zich ver in de oceaan bevindt. De aanwezigheid van de oceaan wordt ontkend zoals de vraagstukken in het hoofd worden ontweken. Enkel omdat de waarheid niet voor ogen gebracht mag worden. Er is geen exact antwoord te geven op de vragen die worden gesteld. Maar zodra men deze vragen voor zich neemt en erop in gaat, gebeurt er iets opmerkelijks. Onbewust zoemt men in op een bladzijde in het boek. En dan niet enkel op de bladzijde. Men zoemt in op een woord, en nogmaals niet alleen op het woord. Men zoemt in op een letter in dat woord. Er wordt zo diep ingezoomd dat enkel het zwarte inkt nog waarneembaar wordt. Alles in het vizier is zwart en duister. En in plaats van uit te zoemen, zoekt men een ander woord uit en zoemt daar net zo diep in op een letter als bij het vorige woord. Men raakt de pagina kwijt, verdwaald in een regel en verdrinkt in een woord. Het bewustzijn is verloren in datgene wat eromheen gebeurt. Zo diep gefocust op het einddoel, dat het proces ernaartoe wordt vergeten. Tunnelvisie. Terwijl die tunnel eigenlijk is gemaakt van glas, but it's you who wont look around.